Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wanneer je kritisch luistert naar de dansmuziek, waar sinds rave in Londen aan wordt gesleuteld, is enig pessimisme niet ongegrond. De gloriedagen van jungle en in mindere mate speed garage/two-step liggen in het verleden en de mutaties die two-step naar grime en dubstep maakte, hebben nooit echt het heilige vuur kunnen ontketenen voorbij de stadsgrenzen. Het veelgeprezen debuutalbum van Burial zou daar in het geval van dubstep (een zeg maar voornamelijk instrumentale, meer dubgeoriënteerde versie van two-step) verandering in moeten brengen.
En toch voelt Burial niet als een stap voorwaarts maar als een melancholische blik naar achteren, een vermenging van herinneringen aan 15 jaar post-rave-muziek. De sfeer is zonder uitzondering droevig, de springerige ritmes en lome bas worden gecomplementeerd met geluidseffecten van regen en ruis, alsof de muziek stoffig en roestig is van ouderdom.
Het is zeker geen slecht album, hoe minimaler (‘Prayer’) of sentimenteler (‘U Hurt Me’, het sublieme ‘Forgive’) hoe beter Burial is. Maar het is opvallend dat op het gebied van textuur en ritme totaal niets nieuws wordt gebracht. Burial klinkt als een heel keurige synthese van Photek en Pole. Een in principe noodzakelijke en spannende combinatie. In 1998.
http://www.kindamuzik.net/recensie/burial/burial/13522/
Meer Burial op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/burial
Deel dit artikel: