Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
A Place to Bury Strangers
De bezoekers van Neêrlands gitaarhoofdkwartier, Vera in Groningen, kozen Exploding Head van A Place to Bury Strangers [foto boven] als beste plaat van 2009. De goede verstaander weet dan al genoeg. Want wie houdt van muzikale zelfkastijding, kan hiervoor uitstekend terecht bij de New Yorkse band. Zanger en gitarist Oliver Ackermann trapt zijn zelfgemaakte gitaareffectpedalen flink in. Samen met bassist en drummer produceert hij een portie tergende psychedelische noiserock, waarvan de heipalen door My Bloody Valentine en The Jesus and Mary Chain de grond zijn ingestampt. Monotone zang vanuit een kerker, een gitaar die een stofzuigergeluid met de kracht van ouderwetse Nilfisk veroorzaakt, industriële drumpartijen. Claustrofobische, compromisloze muziek die lijkt te zijn opgenomen op een meter afstand van een draaiende straaljagermotor. Total Sonic Annihilation, zoals ze het zelf treffend omschrijven. Live is A Place to Bury Strangers een overweldigende ervaring: de hoeveelheid geproduceerde decibellen nadert de pijngrens. Een optreden wordt zo een fysieke ervaring, waarbij de korsten uit je onderbroek trillen. Het podium is amper verlicht, stroboscopen staan vaker uit dan aan en de zang is amper hoorbaar. Bij de merchandise-stand verkopen ze oordoppen met de bandnaam erop. Tegen het lawaai. (AR)
The Big Pink
Robbie Furze en Milo Cordell vormen The Big Pink. Voordat ze in 2007 begonnen, speelde Furze gitaar bij noiseterrorist Alec Empire en runde Cordell een noiserockplatenlabel dat onder andere muziek van Crystal Castles uitbracht. De samenwerking tussen beiden zorgt er wellicht voor dat hun muzikale projectielen wat meer geleid worden. Zonder daarbij hun roots te verliezen. Want ze gebruiken op hun debuutplaat A Brief History of Love shoegaze- en noiserockinvloeden. Waarmee ze hun naar new rave en Madchester riekende electrorocksongs opleuken met extra gewicht. De combinatie geeft muzikale energie, en hun plaat staat vol met relatief toegankelijke, bijna hitparadegevoelige (het niet uit je hoofd te krijgen refrein van 'Dominos'!) popnummers met een bite. Ze metselen af en toe wel een gitaarmuurtje, maar gaan nergens écht loos. Want dat metselen staat in dienst van soms massaal meespringbare muziek die af en toe doet denken aan Kasabian en Happy Mondays. Op het podium vergezellen veel rook en stroboscooplicht het oortergend harde geluid. Maar er is meer dan alleen gitaarlawaai. Met beats en zwoele bastonen proberen ze de meest fervente navelstaarders aan het dansen te krijgen. Wie had dat tijdens de hoogtijdagen van de shoegaze, bijna twee decennia geleden, gedacht? (AR)
The Pains of Being Pure at Heart
Wie de promofoto's van The Pains of Being Pure At Heart [foto links] ziet, zal niet eens direct denken aan notoire schoenenstaarders. Vier vriendelijke koppies kijken de camera in en lachen zelfs voorzichtig. Toch kunnen we wel degelijk dit stel muzikanten uit Brooklyn scharen onder de shoegazerevival. Hun noisy muziek sluit naadloos aan bij die van bands als My Bloody Valentine en The Jesus and Mary Chain. Maar ze hebben ergens ook wel weer iets zoets en iets fris. Het zijn niet de typische, in zwart gehulde sombermensen. Zelf noemen ze hun product trouwens graag zoete noisy pop met jongetje/meisjevocalen, mooie melodieën en intense drums. En die omschrijving is zo heel verkeerd nog niet eens. Er is iets zwaarmoedigs en bedwelmends aan de klanken van deze jongelingen, maar het is tegelijkertijd ook ontluikend en ontwapenend. The Pains of Being Pure At Heart is een prima band, die weliswaar niet helemaal leeft naar de zelfgekozen, tragische bandnaam, maar ook zeker niet onbekend mag worden geacht met de eigen schoenenkeuze. (NS)
Silversun Pickups
Deels met het fundament in de door (grunge)rockers als Smashing Pumpkins, Sonic Youth en The Pixies beheerste jaren negentig en deels in het middelpunt van de heropleving van de shoegaze staan de drie mannen en de bassende dame van Silversun Pickups. Hun kenmerkende kunst: het opwerpen van een muur van geluid, onder meer door middel van het voortbrengen van een gelaagd gitaargeluid uit Brian Auberts snaarinstrument. Zijn samengeknepen, ietwat nasale stemgeluid is ook een kenmerkend ingrediënt van het bandgeluid. We bemerken hier modernistische somberheid, melancholiek, gitaarvervorming en structureel omlaag staren naar je All Stars, modieus retro lederen schoeisel of andersoortige ultrahippe voetomhulsels. Ook al is ultrahipheid niet hun grootste kracht, de twee platen die Silversun Pickups tot dusver afleverde, staan beiden vol met uitstekende ijle en voortdenderende rockers. Deze vier uit Los Angeles, Californië vormen een band die eigenlijk meer aandacht verdient dan ze tot dusver gekregen hebben. (NS)
Gliss
Wanneer de nachttrein vanuit Amsterdam Centraal Utrecht langzaam binnen komt rijden, zou je Gliss' 'Sleep' door je koptelefoon moeten horen: het perfecte nummer voor de ongure donkere avond. Als je de trein uitstapt, loop je naar de ondergrondse tunnel waar veel tl-lichten hangen die verschillende kleuren op je schijnen. Langzaam stap je door, terwijl je eigenlijk niet eens door hebt dat Gliss [foto boven] en al die kleuren een vreselijk toffe, bijna trippende combinatie maken. Het is niet alleen lome stonershoegaze wat Gliss maak: het bevat ook de
nodige indie, pop en garagerock. Als een pingpongballetje gaat het op de debuutplaat Devotion Implosion in stijlen op en neer. En toch blijft het schoenstaren altijd de boventoon voeren. Denk hierbij een sexy zangeresje dat zingt over seks en vaak door de
nummers kreunt en steunt: succes gegarandeerd. Want dat is namelijk hip. En shoegaze is weer helemaal hip. Dubbelhip dus. KindaMuzik zegt gewoon liever dat Gliss zeker een luisterbeurt verdient. (DV)
Alcest
Dat headbangen en schoenstaren geen onmogelijke combinatie is bewees de stonergaze van Swervedriver twintig jaar geleden al. Wat meer recent versmolt de vermaarde genrehopper Justin Broadrick met zijn Jesu ook postmetal en shoegaze, met een paar hooggewaardeerde albums en een stroom navolgers als resultaat.
De meest verrassende en tegelijk voor de hand liggende metalgazevariant ontstond echter in de loop van deze eeuw - parallel aan de opkomst van de indierock nugazers - in de blackmetalhoek. Shoegaze en 'echte' black metal liggen gevoelsmatig en qua mentaliteit dan wel mijlenver uiteen, maar van nature hebben ze een belangrijk muzikaal raakvlak: bedwelmende cirkelzaaggitaren.
Blackgaze is vooral in de Verenigde Staten wijdverbreid, maar de huidige genreleider is het Franse Alcest [foto rechts]. Rond 2000 begonnen als rauw blackmetalproject ontpopt het geesteskind van Neige (ook de man achter de 'zuchtmeisjesblackmetalband' Amesoeurs) zich langzaam maar zeker tot een lieflijke, elegante shoegazevlinder. Souvenirs d'un Autre Monde (2007) is een dreampopmirage van folky, feeërieke feelgoodmuziek, die nauwelijks nog valt te herleiden tot black metal en beduidend lichtvoetiger is dan de massieve geluidsmuren van indiegazers als Amusement Parks on Fire of A Place to Bury Strangers.
Op het zojuist verschenen tweede album Écailles de Lune herintegreert Neige met blastbeats en schreeuwvocalen zijn duistere wortels; het is misschien wel de meest voldragen genrehybride tot nu toe. Neige beweert overigens stellig dat hij volledig zelfstandig en op natuurlijke wijze tot zijn blackgaze is gekomen en pas naderhand door anderen op bands als Slowdive is gewezen. Idiot savant of een klassiek blackmetalstaaltje van zelfmythologisering? Het maakt zijn hoogstpersoonlijke muzikale droomwereld er hoe dan ook alleen maar fascinerender op. (TG)
Amusement Parks on Fire
In 2005 wist een 20-jarige knul uit Nottingham die luistert naar de naam Michael Feerick grote indruk te maken met de geheel zelf geschreven en ingespeelde debuutplaat Finelines. De band die hij vervolgens om zich heen verzamelt wordt Amusement Parks on Fire gedoopt. Ze spelen Sigur Rós-achtige postrock meets shoegaze meets britpop, want de nieuwe generatie shoegazers geeft geen zier om hokjes en laat zich inspireren door alles wat hen aanstaat. Een half jaar later volgt tweede plaat Out Of The Angeles alweer, vol overstuurde maar toch warme gitaren, meeslepende melodieën en overweldigende muzikale droomlandschappen. En gelukkig voor alle introverte melodramatische zielen duurt het niet lang meer voor eindelijk die derde plaat klaar is. (HJZ)
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/709/de-shoegaze-erfenis-zeven-bands-van-nu/19985/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: