Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
#1. Het moment dat ik overstag ging en een platencontract tekende.
Een jaar of twaalf geleden (ik was vijftien en groot fan van Kane) besloot ik dat ik "iets met muziek" wilde doen, en nu, nu ik bijna bejaard ben in de muziekwereld (=28), lijken de dingen eindelijk bij elkaar te komen. 2014 is voor mij het jaar dat veel dingen lukten. Het aanzwengelen van mijn muziekcarrière is daar één van. Ik tekende verschillende contracten dit jaar, maar ik ben het meest blij met mijn platencontract bij V2. Een label vol aardige mensen die vanaf het eerste moment meedenken met mij en mijn muziek. Het heeft me tot nu toe een hoop moois opgeleverd: mijn plaatjes in de winkels en op de radio, interviews en recensies, en natuurlijk het mooiste: mensen die mijn muziek ontdekken.
#2. Het moment dat onze kat Henk besloot van het balkon te springen op vierhoog.
Even voor de duidelijkheid: het was de avond voordat we op vakantie zouden gaan. De balkondeuren stonden open, en opeens horen we een doffe klap en een soort langgerekte kreun. Ik was in de stellige overtuiging dat één van onze onderburen was gestruikeld, maar nee hoor: kat Henk, die zich normaal gesproken nog geen twee meter per dag beweegt, had het in zijn hoofd gehaald dat hij wel eens kennis wilde maken met de balustrade op de begane grond. Wat volgde waren operaties, eindeloze hoeveelheden uitgekotste pillen, en wekenlang pis- en poepdweilen. En oh ja: een lege bankrekening.
(NB: Henk had allerlei botbreuken en een hersenschudding, maar hij maakt het inmiddels goed. Als dank voor onze zorg maakt hij ons dagelijks om zes uur wakker met kopstoten en gemiauw.)
#3. Het moment dat Ingrid van Boer Zoekt Vrouw ons een fijne bruiloft wenste.
Die bruiloft zelf was ook leuk hoor, daar niet van, maar HALLO: aan de vooravond tweette Ingrid-van-#bzv ons een fijne bruiloft toe. Zijn toch van die momentjes dat je opeens niet meer twijfelt aan de zin van het bestaan. Als iemand verstand heeft van gelukkig zijn door-weer-en-wind is het Ingrid, die met haar "Johèn" en een paar dozijn koeien gezellig op een boerderij in Denemarken woont. Over weer en wind gesproken.
(NB: op onze bruiloft was het 37 graden en windstil).
#4. Het moment dat ik na tien jaar eindelijk afstudeerde.
Ja, ik was een langstudeerder, maar ik wil ter verdediging wel even inbrengen dat ik anderhalve bachelor en twee masters plus een lesbevoegdheid heb gehaald. En oh ja: ik heb tijdens die tien jaar studie ook best een hoop andere dingen "tussendoor" gedaan. Maar toch! Na tien jaar ben ik er eindelijk voorgoed vanaf. En dat betekent: eindelijk een bevoegdheid, eindelijk de boeken lezen die ík wil lezen, eindelijk collegevrij, eindelijk een vast contract, eindelijk zélf nadenken, eindelijk de speculatieve essays schrijven die alle docenten "te raar om te beoordelen" vonden, eindelijk geen stagiaire meer, eindelijk een LC-functie op school (met bijbehorend salaris), eindelijk beginnen met écht studeren, eindelijk genoeg ECTS, eindelijk legaal lesgeven...... EINDELIJK VRIJ. CHAMPAGNE!
#5. Het moment dat Maurice de Hond een peiling in zijn eigen hoofd deed en peilde dat ik gelijk had.
Oké, dit klinkt als een variatie op het scenario van Being John Malkovich, maar dat is niet helemaal waar. Nadat ik was afgestudeerd (en me een jaar had geërgerd aan alle bullshit die de Lerarenopleiding heet) besloot ik een stukje te schrijven over mijn ervaringen als net-iets-te-oude-student. Het werd uiteindelijk een stuk, en ik mailde het naar Vrij Nederland. Een half jaar na dato werd ik gebeld: mijn stuk werd geplaatst, en of ik misschien met mijn hoofd op de cover wilde. Supervet.
Nog geen week later kreeg ik opeens allemaal foto's geappt van mijn hoofd in de Bruna, mijn hoofd in de AKO, en mijn hoofd op de deurmat. Best indrukwekkend. Maar nog veel indrukwekkender was dat Maurice de Hond mijn artikel oppikte en begon te propaganderen. Maurice de Hond, de man die weet wat Nederland wil! Mede door zijn steun werd mijn artikel veel gelezen, en mag ik in 2015 in debat met Tweede Kamerleden over het onderwijs.
#6. Het moment dat ik een monnik werd.
Dit jaaroverzicht kan niet alleen maar uit jubel bestaan, daarom wil ik er graag een minder momentje in opnemen. Begin dit jaar begon Bram (Romeijns man sinds de bij moment nummer 3 genoemde dag, NS) opeens te gillen terwijl ik mijn haar aan het borstelen was. 'Aaaaah, je hebt een kale plek!!!!!', gevolgd door nog een paar 'aaaaah's. En inderdaad: ik was van de ene op de andere dag kaal geworden. Dat wil zeggen... zeer plaatselijk. In paniek belde ik de huisarts, en wat blijkt: het is een ziekte, en er is een naam voor. Alopecia areata heet het beestje.
Hoe het zich ontwikkelt is niet te voorspellen: inmiddels heb ik twee grote, kale plekken op mijn hoofd (lees: size pingpongbal+), en Joost mag weten hoe het verder gaat. Misschien ben ik over een paar jaar zo kaal als wijlen Sugar Lee Hooper, of misschien trekt het weer weg. Ondertussen ben ik een expert geworden in het verbloemen van kale plekken, dat staat wel weer leuk als vaardigheid op LinkedIn.
#7. Het moment dat mijn mengpaneel gejat werd en lieve mensen geld inzamelden voor een nieuwe.
Begin van het jaar was het, na een instore in Arnhem, dat mijn gloednieuwe mengpaneel onder onze ogen gejat werd door een "bezoeker" van het optreden. Lekker dan. Mijn vertrouwen in de mensheid daalde een paar momenten lang tot diep onder het vriespunt. Ik wist zelfs wie het was geweest: een vreemd ogende man die het hele concert bij de deur had staan loeren en bleef hangen terwijl we aan het opruimen waren, zonder een cd of handtekening of foto te willen.
Toen ik thuiskwam uitte ik mijn teleurstelling zoals altijd via de sociale media. Daar zijn ze immers voor, toch? Tot mijn grote verbazing gebeurde dit: allerlei media doken op mijn verhaal, en de allerliefste chick in mijn tijdlijn (ja, ik bedoel jou, Jeanique) begon een spontane inzamelingsactie om een nieuw mengpaneel te kopen. Binnen twee uur stond het geld op mijn rekening, en wist ik niet hoe hard ik me moest schamen dat mijn vertrouwen in de mensheid korte tijd verdwenen was geweest.
Beeld: Marcel Krijgsman
PS Wat KindaMuzik vorig jaar vond van de plaat van Aafke? Dat lees je hier.
Naar een idee van Niels Steeghs en Aafke Romeijn.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/aafke-romeijn/aafke-romeijn-de-zeven-momenten-van-2014/25575/
Meer Aafke Romeijn op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/aafke-romeijn
Deel dit artikel: