Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Om met de lichtste plaat te beginnen: Elements of Light (Rough Trade / Konkurrent) van Pantha Du Prince & The Bell Laboratory (foto boven). De Duitse producer maakt prachtige droomtechno die weliswaar lichtvoetig klinkt, maar veel meer diepte bevat dan in eerste instantie lijkt. Op deze plaat gaat hij verder dan ooit, geholpen door een stel Scandinavische experimentalisten die – hoe kan het anders – bellen en klokken in alle soorten en maten bespelen. Opgedeeld in vijf delen is Elements of Light in feite één lange suite met een verrassend kleine rol voor elektronica: de hoofdrol is voor klokken, belletjes, tingels en tangels en de stralende melodieën die gespeeld worden. De voorzichtige beat die hier en daar opduikt houdt het tempo erin, maar sfeer en licht vormen de hoofdmoot. Wat een pracht. En pas op dat je niet gaat zweven!
Dan is Fire! Orchestra wel even andere koek. Op Exit! (Rune Grammofon / Konkurrent) wordt er serieus aan vrije jazz en improvisaties gedaan. Fire! is in essentie een improv-/jazz-/rocktrio rondom meestersaxofonist Mats Gustafsson, maar doet het ook graag met gasten als Jim O'Rourke of Oren Ambarchi. Hier hebben ze echter een 28-koppige bigband erbij. Hoe dat klinkt? Als de hemel op aarde. Denk Sun Ra, denk John Coltrane ten tijde van Ascension, maar ook: krautrock, motorik, Miles Davisfusion, vrije improvisatie uit de Europese school, stemkunstenaars. Moeilijke shit? Jazeker, maar minstens net zo geniaal. Met een intensiteit om bang van te worden. En dan komen de teksten ook nog eens van Arnold de Boer van The Ex en Zea. Hoeveel meer aanbevelingen wil je horen?
Het is al lang niet meer alleen goud dat in de mijn van Constellation Records in Montréal wordt gedolven, de hoogtijdagen rondom Godspeed You! Black Emperor en aanverwanten zijn toch wel voorbij. Toch blinkt het behoorlijk bij Jerusalem in My Heart, het project van de Libanese Canadees Radwan Ghazi Moumneh. Op Mo7it Al-Mo7it (Constellation / Konkurrent) wordt Arabische muziek gekoppeld aan elektronica, drones en soundscapes, en die 'Middle-East-meets-West'-mengelmoes mag dan niet heel gemakkelijk in het gehoor liggen, mooi is het absoluut wel. De digitale synth klinkt hier even authentiek als de oed; een volkomen natuurlijk klinkend huwelijk. Live schijnt het visuele aspect ook heel belangrijk te zijn; gaat dat zien dus 8 november 2013 op het Rewire Festival in Den Haag.
Eluvium behoeft natuurlijk al een stuk minder introductie voor de kenners van de ambient- en neo-klassiekwereld. Want dat is waar Matthew Cooper vertoeft: precies daar, in de schemerwereld tussen dromerige ambient en melancholieke neo-klassiek. Soms met uitstapjes naar noise en drone, maar meestal op plekken waar ook Brian Eno en Stars of the Lid graag vertoeven. Niet heel origineel, maar is dat erg? Bepaald niet. Eluvium kan alleen maar prachtige muziek maken; dat deed hij op al zijn vorige platen, en nu ook op zijn nieuwe dubbelaar Nightmare Ending (Temporary Residence / Konkurrent). Juist de contrasten tussen zijn pianoliedjes en de soms wat ruwere ambientdrones maken het spannend, maar bovenal machtig mooi.
Als er al een prijs voor extreemste weirdoplaat van het jaar uitgereikt zou worden, dan zou die zonder moment van twijfel gaan naar Hallelujah (Ad Noiseam) van Igorrr (foto boven). Waarom? Klassiek. Barok. Opera. Drill 'n' bass. Breakcore. Gabber. Dubstep. Death metal. Black metal. Noise. Industrial. Oost-Europese folk. Dronkemansliedjes. Late night smooth jazz. Flamenco. Daarom. DAAROM! WANT DIT IS LUID! En keihard. En extreem. En belachelijk. En waanzinnig. En absurd. En toch werkt het, zelfs als die verdwaalde kip erdoorheen mag komen tokken. 'Horen is geloven' gebruikt men te vaak als gezegde, maar zelden is het meer toepasselijk dan hier.
Als je dan nog niet bang genoeg bent geworden, neem dan even een dosis Locrian. Locrian weet niet zeker of het moet kiezen voor doom, postmetal/-rock/-core, noise of drones, en doet het dus maar allemaal tegelijk op Return to Annihilation (Relapse / Rough Trade). Soms verrassend luchtig, maar dat is maar schijn: onderhuids is het een en al doem en dreiging, die er pas echt goed uitkomt tijdens de ijzingwekkende gillen van een in een kelder gemartelde, wanhopige gijzelaar die zich met zijn laatste beetje wil staande probeert te houden. Tevergeefs natuurlijk, dat begrijp je wel.
En dan nu graag uw aandacht voor het Duitse label Denovali. Al meerdere jaren een van de allerbeste labels wat betreft undergroundmuziek in alle soorten en maten (en check ook die altijd even prachtige vinyluitgaven!), en ook dit jaar is ook vrijwel iedere release weer goud. Neem bijvoorbeeld Sankt Otten (foto boven), het Duitse krautrock-/elektronicaduo dat op nieuweling Messias Maschine hulp krijgt van grote meneren als Jaki Liebezeit van Can, Ulrich Schnauss en Coley Duane Dennis van Maserati. Dromerig, hypnotiserend en melodieus maken ze de perfecte soundtrack voor nachtelijke ritten door hypermoderne, eindeloze steden. Nostalgisch futuristisch, verlangend naar de romantische visie van klassieke science fiction, dat is de stemming die overheerst. En toch helemaal in het nu blijven. Wat een prachtplaat.
Hoe anders gaat het eraan toe bij Oneirogen, het eenmansproject van Mario Diaz de Leon (foto boven). Op Kiasma is zowel plaats voor techno-achtige synths als doommetaldrones. Denk Sunn o))) meets Detroit, maar dan zonder een beat te bekennen. Nee, geen ritme om als houvast te dienen; Oneirogen houdt het meer abstract en schetst met dikke gitaren en minstens even vette synths een dreigende, donkere wereld waarin nachtmerries normaal zijn geworden. En toch, onder al die somberheid zit vaak een onverwachte schoonheid, een klankenrijkdom die alleen maar tevoorschijn komt na veel luisteren. En dat ga jij natuurlijk ook doen, toch?
Skye Klein maakte vroeger brute, intense noise/doom met Halo, ergens tussen de oude Swans en Sunn o))). Moeilijk luisterbaar, eindeloos indrukwekkend. Daar is zijn huidige project Terminal Sound System bijna easy listening bij te noemen, maar dat is relatief natuurlijk. Ga maar na: donkere postrock, op hol geslagen jazzdrums, ijle synthlijnen, vocodervocalen, en maar hier en daar een verdwaalde maar perfect passende doomriff. Het maakt van A Sun Spinning Backwards een hyperspannende plaat, eentje die niet direct moeilijk te luisteren is maar toch nog na twintig luisterbeurten nieuwe inzichten oplevert. En dat is maar weinig platen gegund.
En ter afsluiting van dit 'niet te missen, moeilijke, veel te laat besproken, platenoverzicht' Fatalist: The Repetition of History van Field Rotation (maar niet zonder te vermelden dat ook die andere dingen op Denovali die dit jaar al uitkwamen, zoals Talvihorros, Petrels, Witxes, Greg Haines, Sebastian Plano en Thisquietarmy niet te missen zijn!), en dat is wellicht wel de beste en mooiste ambientplaat van het jaar. Begrippen als ruimte en tijd worden krachteloos en futiel als je eenmaal wordt overgenomen door de uitgesponnen soundscapes. Dromerig, jawel, maar constant laverend tussen nachtmerrie en gelukzaligheid, tussen dreiging en ontspanning. Waar de geluiden vandaan komen blijft onduidelijk: strijkers, piano's, samplers, synths, fieldrecordings, echo's. Een continu spanningsveld is het gevolg, een strijdperk met maar één winnaar: de luisteraar. Om maar te zeggen: een eindeloos indrukwekkende plaat!
Foto Igorr van Gandy Pics
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/eluvium/10x-gemist/24415/
Meer Eluvium op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/eluvium
Deel dit artikel: