Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Seth Lakeman
Hij is de knappe jongen van de Britse folkwereld, de multi-instrumentalist Seth Lakeman. En de verhalen en legendes van Dartmoor, waar Lakeman opgroeide, vormen de inspiratiebron voor de teksten. In 2005 brak Lakeman door bij het grote publiek toen zijn album Kitty Jay genomineerd werd voor de Mercury Prize en hij pardoes in één adem werd genoemd met The Magic Numbers, Coldplay en Kaiser Chiefs. Vorig jaar nam Lakeman een uitstapje met het nogal poppy klinkende Hearts & Minds, waarop hij de moderne kredietcrisis als thematiek nam. Aangezien de Britse folkwereld voldoende heeft aan één Billy Bragg waren de reacties wat zuinigjes, maar afgelopen maand nam Lakeman in een historisch pand in Devon een nieuwe album op, Tales from the Barrel House, dat dit najaar verschijnt. Het zou een rauwer album moeten worden, waarbij Lakeman zelf alle instrumenten heeft ingespeeld en met twee microfoons heeft opgenomen. En hij zingt weer over de geschiedenis van de streek waar hij is opgegroeid, al gaat het dit keer om beroepen uit eerdere eeuwen.
Lo Cepon
Folkwoods heeft de laatste jaren regelmatig bands op het programma staan die Occitaanse folk spelen. Vorig jaar zorgde de zuid-Franse groep Lo Còr De La Plana met hevig op ritmes gebaseerde en veelal a capella gezongen muziek nog voor misschien wel het beste optreden van die editie. Het gebied Occitanië strekt zich uit van het noorden van Spanje, via Frankrijk naar het westen van Italië en de muziek van deze streek gaat terug tot de tijd van de Middeleeuwen. De cultuur van de troubadours, zoals die in de latere Middeleeuwen ook in de Lage Landen steeds populairder werd, vindt hier zijn oorsprong. Lo Cepon is meer dan dertig jaar actief als onderzoeksgroep voor Occitaanse muziek en het zestal geldt als autoriteit op dit gebied.
Allez Soldaat [foto boven]
Johnny Rep, Willem van Hanegem en zelfs Johan Cruyff hebben singles opgenomen, maar geen van allen hebben ze zich tijdens of na hun carrière als profvoetballer opgeworpen als beroepsmuzikant. Alleen in die zin is Björn van der Doelens career move al opmerkelijk. In de tijd dat Van der Doelen voetbalde, speelde hij ook al in diverse bandjes, maar sinds hij vorig jaar met zijn band Allez Soldaat debuteerde, is dat allengs serieuzere vormen aan gaan nemen: al was het maar dat de rest van de band bestaat uit muzikanten die hebben gespeeld met JW Roy en The Spades. Op het album D'n Duvel Die Slaapt Nooit is de atypische Van der Doelen trouw gebleven aan zijn wortels, want hij zingt in het Brabants.
Po' Girl
Met driehonderd optredens per jaar waarvan een groot aantal in Europa is de kans groot dat Po' Girl ooit in de buurt optreedt, maar dat is geen reden om een concert van dit Canadese gezelschap daarom maar links te laten liggen; daarvoor is de mix van typische Amerikaanse invloeden als blues, americana en jazz en Europese folk te prettig. En live is er altijd wel de samenzang van frontvrouw Awna Teixeira en gitarist Benny Sidelinger. Het opvallendste bij Po' Girl is het gebruik van de klarinet die dit viertal uit doet stijgen boven menig andere rootsband.
Chris Chameleon
Hij komt inmiddels op bijna jaarlijkse basis voor een tournee naar Nederland, maar een live concert van Chris Chameleon [foto boven] is en blijft simpelweg een belevenis. In de jaren negentig was hij zanger van 'monkipunk'-groep Boo!, een gezelschap dat zichzelf allesbehalve serieus nam, maar als solo-artiest lijkt Chameleon wel degelijk energie in zijn solocarrière te steken. Dit jaar verscheen zijn nieuwste album, As Jy Weer Skryf waarop hij opnieuw gedichten van Ingrid Jonker op muziek heeft gezet, al zal het moeilijk worden zijn beste plaat, Ek Vir Jou te overtreffen. Live laat de zanger/acteur (Chameleon speelt in een Zuid-Afrikaanse soapserie) zich niet leiden door trivialiteiten zoals de promotie van een nieuw album en speelt hij een mix van ouder werk uit zijn tijd van Boo! en liedjes in het Afrikaans en wordt alles afgewisseld met vocale capriolen.
Blue Grass Boogiemen
Blue Grass Boogiemen kan geen opportunisme worden verweten; dit Utrechtse gezelschap speelde al bluegrass lang voordat het genre dankzij Alison Krauss en de film O Brother Where Art Thou? volledig geaccepteerd werd en die ervaring hoor je er nog steeds aan af, zodat menig aankomend Nederlands bluegrassbandje door deze Boogiemen van het podium wordt geblazen. Onbekend zijn ze zeker niet meer, maar het blijft bijzonder dat een Nederlandse groep een zo Amerikaans genre zo perfect eigen heeft gemaakt dat ze aan de andere kant van de Atlantische Oceaan een ijzersterke reputatie geniet.
Sido Martens
Het is de opmerkelijkste wederopstanding van de Nederlandse muziekscene, maar ook meteen een vrijwel onopgemerkte: in de jaren zeventig was Sido Martens lid van Fungus, een groep die pionierswerk verrichte voor de Nederlandse folkmuziek en de eerste Nederlandstalige folkhit op hun naam zette: 'Kaap'ren Varen'. Martens verliet Fungus na twee albums, bracht enkele solo-lp's uit, maar sinds de jaren zeventig werd lange tijd weinig meer van hem vernomen. Vanaf 1996 beleeft hij een uiterst productieve periode; sinds die tijd zijn er elf reguliere albums van zijn hand verschenen, eerder dit jaar verscheen de nieuwste cd, Drang. De tijd van luchtige singles als 'Kaap'ren Varen' of 'Een Boer Ging naar de Wei' is wel voorbij want als solo-artiest zijn Martens' teksten een stuk zwaarmoediger geworden.
Folkwoods vindt van 12 t/m 14 augustus plaats in het Philips de Jonghpark in Eindhoven.
Foto's uit het KindaMuzik archief door Niels Steeghs (Allez Soldaat) en Laura Thijssen (Chris Chameleon)
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/folkwoods/zeven-folkwoods-tips/21925/
Meer Folkwoods op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/folkwoods
Deel dit artikel: