Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie zijn ze?
Je zult maar in een voorstadje van Manchester geboren en getogen zijn. Het aantal keuzes in die contreien is beperkt tot een minimum. Je gaat werken in een fabriek, je wordt professioneel werkloos annex voetbalvandaal of begint, waarom niet, een band. Shaun en Paul Ryder beseften dat en besloten voor het laatste te gaan. In 1984 vormt het onstuimige duo – de broertjes Gallaghers avant-la-lettre – de Happy Mondays.
Wanneer Paul de bas oppakt blijkt hij niet-onverdienstelijke funky ritmes neer te kunnen leggen, Mark Day legt daar gitaarspel overheen dat refereert aan diverse decennia Britse popmuziek en drummer Gary Whelan houdt de boel meer dan bijeen. Shaun neemt de zang op zich, als dat daar voor door mag gaan. Op een schreeuwerige toon perst hij geluid uit z’n keel dat niet ver verwijderd is van het supportersgejoel tijdens een voetbalwedstrijd.
Wanneer Tony Wilson – oprichter van het legendarische label Factory – de band in The Hacienda in Manchester op ziet treden neemt hij ze onmiddellijk onder z’n hoede. De Happy Mondays – een knipoog naar Blue Monday van New Order – debuteren in 1987 als er een nieuw bandlid is toegevoegd. Bez speelt, uhm, tja, eigenlijk doet Bez niets dan met veel te veel drugs achter de kiezen dansen op het podium. De Happy Mondays zijn nu klaar om muziekgeschiedenis te schrijven.
Wat deden ze?
Begin jaren negentig zijn de Happy Mondays naast The Stone Roses de voortrekkers van de Madchester-scene. Vooral vanuit The Hacienda ontwikkelt zich een gitaarpopstroming waarin dansinvloeden hun weerklank hebben. Hoewel het er bij de Happy Mondays dikker bovenop ligt dan bij The Stone Roses is de groove een onmiskenbaar belangrijk element. Shaun Ryder en de zijnen gebruiken een rijker pallet aan instrumenten dan anderen. O ja, en ze stelen ook nog ’s als raven.
Op het door niemand minder dan John Cale geproduceerde debuutalbum komt een flard ‘Ob-la-di Ob-La-da’ voor. Dat levert de band natuurlijk een klacht op van de armoedzaaiers die The Beatles heten. Squirrel & G-Man Twenty Four Hour Party People Plastic Face Carnt Smile (White Out) wordt teruggetrokken, maar dat weerhoudt de band niet om het tweede album, Bummed, te knipogen naar ‘Ticket to Ride’ in ‘Lazyitis (One Armed Boxer)’. Het is vooral de single ‘Wrote for Luck’ die de aandacht krijgt.
I wrote for luck/They send me you/I ask for juice/You give me poison/…/You used to speak the truth but now you’re clever, zingt Shaun Ryder op z’n kenmerkend cynische toon. Bummed ontgaat de muziekscene niet en al gauw vinden de Mondays – zoals ze inmiddels liefkozend genoemd worden – hun gelijke in house-dj Paul Oakenfold. Hij remixt de club-anthems ‘Rave On’, ‘Hallelujah’ en ‘Wrote for Luck’ die de opmaat zijn voor de grote slag van de Happy Mondays.
Waarom waren ze zo goed?
De Happy Mondays waren zo goed omdat ze popmuziek de swing gaven van dansmuziek. Dat ze daarbij een zetje kregen van Paul Oakenfold en Steve Osborne staat buiten kijf. De beiden heren tekenden namelijk voor productie van Pills ‘n’ thrills and bellyaches. Waarschijnlijk staat dit album in het Guinnes Book of Records voor het grootste aantal drugreferenties en directe verwijzingen naar de vage staat van zijn waarin de Mancunians naar het schijnt constant verkeerden.
Pills ‘n’ thrills… barst van de grootse popmelodieën, geile funk- en soulritmes en de met bravoure en humor gebrachte gevatte teksten. De Happy Mondays hadden het punt bereikt van waar het alleen nog downhill kon gaan. Maar op dat moment klopte alles. Shaun Ryder zong dat God het hem makkelijk had gemaakt, de hiphop-achtige productie, de soulvolle achtergrondstem van Rowetta. Precies wat die witte gozers met dansambities nodig hadden.
De post-disco-, post-punk- en wave-invloeden die op eerdere albums nog te horen waren, zijn zo goed als verdwenen en de Happy Mondays hadden een compleet eigen geluid neergezet. Overigens weer niet zonder te jatten – wat verwacht je van straatschoffies die hun eerste instrumenten gestolen schijnen te hebben. De grootste hit ‘Step On’ is een herbewerking van John Kongo’s ‘He's Gonna Step On You Again’ terwijl in die andere dansvloervuller, ‘Kinky Afro’, toch echt LaBelle's ‘Lady Marmalade’ te bekennen is.
Bij de luie muziek hoorde overigens ook luie kleding. Op Pills ‘n’ thrills… wijdt Shaun en zelfs een nummer aan: ‘Loose Fit’. Waar de generatie Nirvana een gescheurde spijkerbroek in de garderobe opgenomen had, was de ruim zittende spijkerbroek (en het bijbehorendeoversized t-shirts) een symbool van de Madchester-scene. Twintigers in heel Europa sloften met afgetrapte gympen op de achterkant van hun te grote broeken.
Wat gebeurde er toen?
Tja, drugs he. Shaun Ryder en z’n bandmaatjes gebruikten inmiddels zulke grote hoeveelheden bedwelmende middelen dat ze weg kwijtraakten. De pers kreeg lucht van vroeger bad boy-gedrag en meette dat breed uit in kranten en tijdschriften. Tot overmaat van ramp werden wiet, extacy en cocaïne ingeruild voor heroïne. Factory – het label van de band – was financieel op z’n zachtst gezegd niet erg stabiel en het nieuwe album van de Happy Mondays moest soelaas bieden.
Zo ongeveer op het hoogtepunt van hun roem ging de band dus naar een of ander zonnig eiland waar drugs niet voorhanden zou zijn. De ex-Talking Heads Chris Frantz and Tina Weymouth werden met het gespuis de studio ingestuurd om de rekeningen te kunnen betalen, maar dat bleek lastiger dan gedacht. Natuurlijk wist de drugs zich een weg te vinden naar Shaun en hij werd er onhandelbaar door.
Daarnaast zijn de Mondays street smart en zo kan het dat Ryder op het idee kwam de labelbaas te chanteren met de mastertapes. Als er geen voorschot kwam, zou de tape Engeland niet bereiken. Factory ging ten onder aan financieel wanbeleid en het excesieve druggebruik van de Mondays in de studio. Yes, please! werd door de pers met de grond gelijkt gemaakt, maar legde de band toch geen windeieren. Dat de band er kort daarna alles weer doorheen had gejast zal niet verbazen.
Om het geheel nog een tikkie ongelooflijker te maken liep Shaun tijdens een overleg met EMI (om te redden wat er te redden viel) de deur uit voor K.F.C.; slang voor heroïne. De Happy Mondays waren niet langer. Enkele jaren later deed Ryder opnieuw een claim for fame met Black Grape waarvan het eerste album bijna even goed is als Pills ‘n’ thrills…. Tijdens het optreden op Lowlands stond hij – bevrijd van de harddrugs – op het podium met in de ene hand de microfoon en joint, in de andere hand bier en papiertjes met de teksten.
Yes, please!, het zwanezang van de Monday, is overigens niet de baggerput waar de pers het toen voor hield. Hoewel het album barst de exotische ritmes klinkt het weliswaar kil. Een vettere productie had er een feest van kunnen maken. Nu zijn het leuke liedjes met hilarische teksten: It took more than one man/To change my name to Shanhai Lily/ What’s a cluckin chicken/What’s a cluckin chicken need/Where’s the cluckin chicken?/Where’s the cluckin chicken been?. Nog steeds het luisteren waard dus. Zijn die scheepsladingen drugs toch nog ergens goed voor geweest.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/happy-mondays/happy-mondays-van-geile-afro-s-tot-ladingen-recreationele-drugs/13336/
Meer Happy Mondays op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/happy-mondays
Deel dit artikel: