Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vroeg succes als twaalfjarige deejay
Joe South groeit op binnen een muzikale familie in het diepe zuiden van Amerika, waar hij met volle teugen van country en soul geniet. Op zijn elfde krijgt hij zijn eerste 'echte' gitaar. Hij gaat hiermee enthousiast aan de slag en op zijn twaalfde vindt hij zichzelf goed genoeg om zich aan te melden bij het lokale countryradiostation, WGST. Deejay Bill Lowery is onder de indruk van het ventje en geeft hem op zaterdagochtend een eigen ochtendshow. Bill Lowery zal South tijdens zijn hele carrière als een vader begeleiden.
Als hij zeventien is, heeft South al een goede reputatie, zowel in de studio als op het podium. Tussendoor studeert hij elektronica aan de Southern Technical University en bouwt hij zijn eigen kleine zender en een studio. Lowery heeft ondertussen een platenmaatschappij opgericht waarvoor South wat demo's opneemt. Het novelty-nummer 'The Purple People Eater Meets the Witch Doctor' wordt in 1958 een bescheiden hit.
Producer, songschrijver en sessiemuzikant
In 1962 vertrekt South naar Nashville. Hij hangt een beetje rond, geeft wat optredens, maar erg veel gebeurt er niet. Ondertussen heeft Bill Lowery in Atlanta, Georgia een studio laten bouwen en hij roept de hulp van South in als producer. Tegelijkertijd blijft de laatste ook nummers schrijven. The Tams hebben een hit met zijn 'Untie Me', Billy Joe Royal krijgt van hem de classic 'Down in the Boondocks' en Deep Purple breekt in Amerika door met zijn 'Hush'.
South' talent als sessiemuzikant brengt hem weer naar Nashville en ook naar Muscle Shoals. Hij speelt gitaar op Aretha Franklins 'Chain of Fools, Simon & Garfunkels 'Sound of Silence' en op het Bob Dylan-album Blonde on Blonde.
Solosucces
Wanneer het hippietijdperk aanbreekt, vermaakt South zich volop met zijn vrienden en hij begint ook drugs te gebruiken. Bill Lowery grijpt in en brengt in 1968 'Birds of a Feather' als single uit. Capitol Records ziet er wel wat in en South mag voor het label zijn eerste album opnemen, Introspect. De plaat krijgt goede kritieken, maar doet aanvankelijk niet veel. Als 'Games People Play' op single wordt uitgebracht en South er twee Grammy Awards mee wint, is hij ineens een megaster. Ontelbaar veel artiesten coveren z'n nummers en één van de succesvolste is 'I Never Promised You a Rose Garden', dat in de uitvoering van Lynn Anderson een wereldhit wordt in 1970.
Zelf komt South in 1970 met een tweede album, Don't It Make You Want to Go Home. Hierop staat de hit 'Walk a Mile in My Shoes', dat De Dijk in 2002 covert onder de titel 'Ga In Mijn Schoenen Staan'. Een derde album, So the Seeds Are Growing (1971), levert geen hits op en South raakt gedesillusioneerd.
En toen werd het stil
Na de zelfmoord van zijn broer Tommy trekt Joe South zich in 1971 terug op Hawaï. Daar gooit hij zijn Grammy Awards in zee en geeft hij zich over aan drugs. Er volgen nog twee albums, A Look inside (1973) en Midnight Rainbows (1975), maar daarna lijkt hij van de aardbodem verdwenen.
In 1989 vindt de VPRO South terug en Jan Donkers interviewt hem. Hij vertelt over zijn muziek en over zijn drugsgebruik. Ook vertelt hij dat hij weer muziek maakt. 's Nachts, als hij niemand stoort, zit hij in de studio. De vier opnames die Jan Donkers meekrijgt, worden nooit uitgebracht. Dan blijft het weer stil rond de man met de fraaie bariton. Heel incidenteel staat hij nog op het podium. In 1994 geeft hij een concert in Engeland en in 2003 treedt hij op tijdens de Georgia Music Hall of Fame induction ceremonie. Wanneer Bill Lowery in juni 2004 overlijdt, lijkt de kans op een comeback definitief verkeken. Het enige nummer dat South nog opneemt en uitbrengt is 'Oprah Cried'.
Een gesigneerde cd van Joe South
Zelf kwam ik via een guestbook van een Joe South-fanpagina in 2004 in contact met Jennifer, de caissière van de supermarkt waar South destijds zijn dagelijkse boodschappen deed. Het was half februari en hij was bijna jarig, dus ik besloot hem een verjaardagskaart te sturen en Jennifer te vragen deze aan hem te geven. Ook stuurde ik een cd-hoesje mee met de vraag of South het wilde signeren. Een paar weken later kreeg ik het hoesje terug met zijn handtekening. Vanavond zet ik de cd weer op en zeg: "Joe, we miss you, but thank you so much for the music. Peace!"
Joe South werd 72 en hij laat een zoon en kleindochter achter.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/joe-south/in-memoriam-joseph-alfred-souter-28-februari-1940-5-september-2012/23180/
Meer Joe South op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/joe-south
Deel dit artikel: