Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Joanna Newsom - Emily
Van het meisje dat aparte maar korte folkliedjes schreef naar iemand die rijk gecomponeerde, uitgesponnen nummers voortbrengt: harpiste en zangeres Joanna Newsom maakte de ontwikkeling door. 'Emily' is één van de mooiste voorbeelden uit de laatstgenoemde categorie. De poëtische tekst (lees of beluister het en je zult nooit meer normaal een steentje over het water kunnen laten stuiteren), de ontroerende stem die af en toe piept en kraakt en de schitterende instrumentatie maken van dit nummer een emotioneel en meeslepend meesterwerk. Tevens is het iets waar je de tijd voor moet nemen om het ten volste tot je door te laten dringen, zoals het nummer de tijd neemt zich te ontwikkelen. (NW)
Dälek - Praise Be the Man
Bij hiphop zal niemand aan nummers met epische lengtes denken. Maar zoals elke muziekconventie ergens wel op de schop wordt genomen, gebeurt dat hier met de tracklengte van hiphop. En wel door Dälek, een groep die sowieso als 'experimenteel' aangeduid mag worden gezien de invloeden waarvan deze gebruikmaakt. Op dit lofinummer is dat vooral psychedelica en gruizige noise. Dit alles wordt wonderwel samengesmolten met zware hiphopdrums en rauwe raps met als resultaat een (grotendeels instrumentaal) pikzwart nummer dat zich ontwikkelt tot een flinke bak bevreemdende herrie. Misschien wel een hoogtepuntje in het genre, zeker voor de avonturier die wel eens wat anders wil. (NW)
Cornershop - Spectral Morning
De Britse indierockers van Cornershop hebben iets met lange nummers. Steevast sluiten ze hun sporadische concerten af met een lang uitgesponnen track die het midden houdt tussen een jamsessie en een rituele bezwering van het publiek. Op het album Handcream for a Generation uit 2002 staat 'Spectral Mornings'. Met dik veertien minuten een flinke kluif, maar mede door het gastoptreden van Noel Gallagher op gitaar zeer aangenaam. Bij wijze van promotiestunt streamt Cornershop voorafgaand aan de release van het album een 24 uursmix van 'Spectral Mornings' op internet. Ben Ayres, met zanger Tjinder Singh een van de twee vaste leden van de band, geeft kort na de uitzending in een interview aan dat de mogelijkheid voor een release op twee mp3-cd's is overwogen: ''Ik kan me alleen niet voorstellen dat er iemand is die er 24 uur naar gaat zitten luisteren. Ik denk dat je uiteindelijk gestoord in het ziekenhuis belandt''. De release is er nooit gekomen en de mix lijkt voorgoed in de archieven van Cornershop stof te vergaren. (FV)
Kraftwerk - Autobahn
Ingekort tot vier minuten levert 'Autobahn' de Duitse electronicapioniers van Kraftwerk onverwacht een Amerikaanse hit op. De volledige versie van 22 minuten siert de hele eerste kant van het gelijknamige album uit 1974 en betekent de doorbraak voor het viertal. Het is het eerste Kraftwerknummer met tekst - en alhoewel het niet meer dan zeven zinnen omvat, is het nog steeds de grootste verdienste van hoesontwerper Emil Schult. In tegenstelling tot de meeste andere nummers van Kraftwerk heeft de band nooit een anderstalige versie van 'Autobahn' opgenomen. Volgens vocalist Ralf Hütter omdat in Engelstalige delen van de wereld de zin "Fahren fahren fahren auf der Autobahn" toch al als "Fun fun fun on the Autobahn" wordt verstaan.
'Autobahn' is vooral opvallend vanwege het bijzondere arrangement en het gebruik van zowel digitale als analoge instrumenten. Naast (zelfgebouwde) elektronische drumpads, analoge synths en een op een Moog gespeelde baslijn, worden ook een akoestische gitaar en fluit gebruikt - instrumenten die ook op voorgaande Kraftwerkalbums een grote rol spelen. Autobahn markeert dan ook de overgang van traditionele instrumenten naar volledig elektronische producties voor de band. (FV)
Attwenger - Wama Liaba (Weama Song)
Het moet de vreemdste act zijn geweest die ooit op Folkwoods stond - en dat zegt wat. Twee Oostenrijkers: de ene met bierbuik en ringbaardje, de andere een lange, magere slungel. Eerstgenoemde met een grote accordeon voor z'n buik, de tweede achter een spartaans uitgevoerde drumkit en een spelertje waarin hij tussen de nummers door op z'n dooie gemak minidisks stopte die in de vorm van een drumloop zorgden voor de muzikale begeleiding. Tussendoor speelde hij mee op drums of mondharp. Bezoekers stonden verbaasd toe te kijken, vooral omdat op deze muziek geen fatsoenlijke polka, hantendro of andro te dansen viel. De muziek van Attwenger is dan ook meer hiphop dan folk.
Cd's van het duo - afkomstig uit de (zeer radicale) Oostenrijkse krakersscene - zijn moeilijk te krijgen, maar hun meesterwerk is Song. Openingstrack 'Wama Liaba (Weama Song)' is het ultieme hoogtepunt: beginnend met mondharp, dan volgt een drumloop, dan een accordeon en dan wat onverstaanbaar gemompel, in Oostenrijks dialect. Het duurt vijftien minuten, maar de groove is onweerstaanbaar. (GdG)
The Mars Volta - Cicatriz ESP
The Mars Volta was zowel de Pink Floyd, de King Crimson als de Van Der Graaf Generator van het nieuwe millennium. De band, die was voortgekomen uit de resten van het rond de eeuwwisseling geïmplodeerde (en ook al zo goede) At the Drive-In, grossierde jarenlang in ellenlange maar oh zo gerichte jams. Begin 2013 was de inspiratie bij The Mars Volta op en ging de band uit elkaar, maar voor die tijd speelde het gezelschap minuten aan muziek vol waar generaties muzikanten zich nog jaren op kapot kunnen spelen. Op Frances the Mute (2005) en Amputechture (2006) staan ieder drie nummers die over de tien minuten gaan, maar de tienminutenknaller van de band staat op het klassieke debuutalbum Deloused in the Comatorium (2003): 'Cicatriz ESP'. Hierin laat het Texaanse gezelschap horen dat progrock, jazz, latin en soundscapes prima kunnen samengaan, zonder dat daarbij aan puntigheid ingeboet hoeft te worden. John Frusciante (Red Hot Chili Peppers) speelde een deuntje mee op gitaar en synthesizer en kwam twee jaar later nog een keer de studio binnenlopen voor twee gitaarsolo's op die ándere tienminutenknaller van The Mars Volta: het 12 minuten en 22 seconden durende 'L'Via L'Viaquez' van het eerdergenoemde Frances the Mute. (RvL)
Television - Marquee Moon
Bij veel lange nummers heb je als luisteraar het gevoel: dat had ook korter gekund. Bij Marquee Moon is dat gevoel er zelden. Had het nummer niet korter gekund? Natuurlijk wel. Het punt is: er zit geen moment in dat het nummer verveelt, inzakt, een parodie op zichzelf wordt. Sterker nog: door de herhaling wordt het alleen maar sterker. De debuutplaat van Television is op veel manieren een paradox. Vanwege de tijd (1977) en plaats (New York) van verschijnen, wordt hij vaak gecategoriseerd als 'punk'. Maar alhoewel de band uit de CBGB- scene komt, hadden hun ingewikkelde nummers met punk natuurlijk weinig van doen. Ook een kwart eeuw na verschijnen staan de stem van Tom Verlaine en de op elkaar gestapelde lagen gitaar nog steeds volledig op zichzelf. Met het titelnummer niet zozeer als hoogtepunt of opus magnus, maar eerder als pièce de résistance, de plek waar het allemaal samenkomt, de plek waar alle ideeën elkaar ontmoeten, zodat een werk ontstaat dat tijdelijk - ruim 10 minuten lang - groter is dan de som der delen. Het is een van de weinige lange popnummers zonder de pretentie van een klassieke minisymfonie, en tegelijk - ook door de herhaling van het thema - een van de meest klassieke. En misschien, juist door die eigenzinnigheid, een punknummer avant la lettre. (PB)
Foto uit het KindaMuzik archief door Jelmer de Haas
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/lange-nummers/zeven-nummers-die-je-aandacht-langer-dan-tien-minuten-vasthouden/24106/
Meer Lange nummers op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lange-nummers
Deel dit artikel: