Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Nadat hij zowat elke horrorfilm gezien heeft die er in de fifties en sixties is gemaakt en hij ontdekt dat datzelfde New Jersey niks meer is dan het debiele en niet-coole broertje van New York, besluit Glenn Danzig een bandje op te richten. Samen met drie vrienden neemt hij wat nummers op, speelt hij in CBGB’s en probeert hij zijn omgeving zo veel mogelijk te choqueren. The Misfits zijn geboren.
Professionele amateurs
Vanaf het begin kregen The Misfits (genoemd naar de laatste film van Marilyn Monroe) enkel tegenwind. Platenmaatschappijen vinden de kwaliteit van de opnames erbarmelijk en vinden de heren talentloos, de gemeenschap vindt de hoezen van hun albums en hun uitstraling in het algemeen absoluut niet kunnen en het publiek is ook al niet erg onder de indruk. Alles verandert echter als een aantal bands plots hun liefde voor de horrorpunks beginnen te verklaren en zelfs nummers beginnen coveren. Wie kent er niet de Metallica-versie van ‘Die, Die My Darling…’
Gedurende de eerste jaren raakten The Misfits echter bekender door hun problemen dan door hun muzikale kunnen. In plaats van een gepland album werden er een aantal obscure demo’s uitgebracht, Danzig raakte meer dan eens in aanraking met het gerecht door zijn agressieve gedrag en een tour door Engeland met The Damned werd halfweg afgebroken. Alsof dat nog niet genoeg was vertrok drummer Joey Image en werd gitarist Bobby Steele vervangen door Doyle, de broer van bassist Jerry Only. Maar de veranderingen binnen de band leken, tegen alle verwachtingen in, The Misfits eindelijk op het goeie pad te zetten. De Beware e.p. (met onder andere ‘Last Caress’ op) werd uitgebracht in Engeland en kreeg flink wat aandacht.
In Amerika werd intussen naast een berg 7”s eindelijk een volledige plaat opgenomen: Walk among Us zou in ’81 de grote doorbraak van The Misfits worden. Het werd uiteindelijk 1982, maar het resultaat was er wel: The Misfits waren niet langer een bende marginale freaks uit een achtergestelde buurt, maar een band waar echt rekening mee moest worden gehouden. Dit alles ook weer tegen de verwachtingen in van zowat iedereen die serieus bezig was met punk en hardcore. En die lage verwachtingen waren er niet voor niets. De geluidskwaliteit van Walk among Us is nog steeds gigantisch slecht, Danzig zit er vocaal meer dan eens naast en de teksten…lees zelf maar:
“1, 2, 3, 4 singled out the kids who are mean to me
get straight a's but they still make fun i don't give a
i'll laugh last stayed in every night do my homework so i'll be smart
girls all say i'm a little fucked
mommy i'm a good boy
mommy i'm a fuckin' savior
mommy i'm alive
mommy, can i go out and kill tonight?”
(Misfits – Mommy, Can I Go Out And Kill Tonight)
Maar misschien lag daar net de kracht van de plaat. The Misfits namen zichzelf niet al te serieus en stelden plezier nog steeds voorop, en live richtten ze meer ravage aan dan Timothy McVeigh met zijn bomaanslag in Oklahoma. Om dat ook te bewijzen aan de ongelovigen kwam de e.p. Evilive al snel daarna uit, en The Misfits werden de band van de toekomst. Alsof Walk among Us nog niet kort en hard genoeg was, werd er in ’83 op opvolger Earth A.D./Wolfsblood nog een versnelling hoger geschakeld. Voeg dit samen met het gecombineerde talent van de heren, dat dat van een beginnende tienerband niet oversteeg, zorgde dat voor een alles vernietigende muur van geluid die duidelijk maakte dat er niet enkel in de Bay Area harde muziek werd gemaakt.
En toen was het plots gedaan. Een van de meest belovende bands die de punkbeweging ooit had gekend hield er plots mee op. Alhoewel, plots…de bandleden hadden elkaar wel al meer dan eens in de haren gezeten en toen drummer Googey er na een ruzie met Glenn Danzig de brui aan gaf trok Danzig de stekker er dan maar volledig uit. 1983 liep op z’n einde, en dat was ook voor The Misfits het geval. Het jaar nadien werd de ‘Die, Die My Darling’-single nog wel uitgebracht en in ’85 de compilatie Legacy of Brutality, maar nadien leek het het definitief afgelopen te zijn met Glenn en co.
Glenn Goes Metal
Maar Glenn Danzig zou Glenn Danzig niet zijn als hij niks meer achter de hand had. Vrijwel meteen werd Samhain uit de grond gestampt. Terwijl het grootste deel van zijn vroegere fans speculeerde op een solo-carrière richtte de kleine uit New Jersey samen met boezemvriend Eerie Von een bandje op dat later perfect de brug maakte tussen de punk van The Misfits en wat beide heren later zouden doen met het naar de onzelfzuchtige oprichter genoemde Danzig. Samhain werd net als The Misfits een cultband, maar niet van hetzelfde kaliber. Je kan moeilijk zeggen dat Final Descent en November-Coming-Fire middelmatige albums zijn, maar tijdens het beluisteren overheerst het gevoel dat hier meer in had gezeten als de bandleden zich wat meer bezig hadden gehouden met de muziek in plaats van ledenwissels.
Danzig zelf werd intussen meer en meer aangetrokken door het obscure en dat resulteerde in weer maar eens een nieuwe band. Van naam dan toch, want Danzig (de groep) was eigenlijk niet meer dan een lichtjes aangepaste Samhain, met naast de eerder genoemde twee personen ook Samhain-gitarist John Christ en levende legende Chuck Biscuits achter de drumkit. De muziek van Danzig deed hard denken aan het trage, bluesy werk van Black Sabbath en dit resulteerde in het schitterende titelloze debuutalbum van de band. Ook het tweede album, Lucifuge, was nog een mooi stukje kunst maar daarna ging het alleen maar bergaf : op elk album was er wel een nieuwe invloed (gothic, doom, gewone heavy metal) en dat werd op den duur een beetje te veel van het goede. Danzig had geen eigen stijl meer, en de fans draaiden meer mee met de wind dan goed voor de cd-verkoop was. Nadat hij vorig jaar na een incident met North Side Kings-zanger Danny M. ook nog eens buiten westen werd gemept voor de lenzen van een vijftal TV-cameras lijkt de geloofwaardigheid van Glenn Danzig op een eindpunt te zijn aangekomen.
Jerry en zijn grote liefde
Intussen zaten ook de andere Misfits niet stil. In de jaren ’90 verschenen een paar compilaties met ouder werk en een boxset die een mooi overzicht gaf van de carrière van de band. Maar het leek toch te kriebelen bij oud-leden Jerry Only en Doyle, en dan vooral op de plaats waar ze normaal hun geld bewaarden: in ’96 werd de doodskist opengebroken en nam Michale Graves (geen schrijffout) de plaats in van Danzig. Moeilijke opdracht, maar op American Psycho toonde de toen twintig jaar oude Graves zich een waardig opvolger van de man met de rauwe stem. Toen Graves na twee albums opgeroepen werd voor het leger en de band weer uiteen viel liet Jerry Only eindelijk zijn ware gezicht zien: de bassist bleek niks meer te zijn dan een triestige, op geld beluste man die er geen problemen mee had om onder de Misfits-naam een hoop rotzooi voort te brengen.
Eerst werden onder de noemer Cuts from the Crypt een aantal covers en b-sides van de latere Misfits op cd geperst, en in 2003 verscheen het coveralbum Project 1950. Maar wat Only daarna deed had niemand verwacht: hij nam Dez Cadena (in de jaren ’80 zanger en gitarist bij Black Flag, nu professionele clown) en Marky Ramone onder de arm en toerde met hen als The Misfits de wereld rond. Zelfs het tien jaar oude neefje van de Flodders is intelligent genoeg om te zien dat deze band evenveel met The Misfits te maken heeft als ik en u met de verkiezing van de nieuwe Paus.
Wat valt er anno 2005 te vertellen over The Misfits dat punkfans nog niet weten? Niet zo veel eigenlijk… tenzij je natuurlijk een hele scheldtirade wil publiceren aan het adres van Jerry Only. En oh, wat zou ik het toch graag doen. Maar de objectiviteit gebiedt ons om alles van de objectieve kant te bekijken en niet te veel te focussen op het feit dat één op geld beluste kerel de naam en de uitstraling van de misschien wel beste punkband van de jaren ’80 volledig heeft besmeurd met zijn veredeld hobbygroepje. Of vindt u het normaal dat een band van dit kaliber voor duizenden 14-jarigen doodleuk in het lijstje Good Charlotte/Sum 41/Marilyn Manson thuis hoort? Ik hoop dat ‘She’ de ‘Skulls’ van Only en zijn kornuiten op ‘Halloween’ eens stevig onder handen neemt in haar ‘London Dungeon’ en ze vervolgens na een ‘Last Caress’ richting de plaats ‘Where Eagles Dare’ trapt.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/misfits/the-misfits-a-legacy-of-brutality/9345/
Meer Misfits op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/misfits
Deel dit artikel: