Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Woensdag 1 september
In tegenstelling tot alle andere keren dat Persil naar Engeland is geweest vertrekken we deze keer niet midden in de nacht maar hoeven Martine (zangeres), David (gitaar en toetsen), George (de kersverse bassist) en Sjoerd (geluidsman) pas om drie uur 's middags op het Persil-hoofdkwartier aanwezig te zijn. George heeft een gigantische rugzak mee die amper in de auto past. In zijn tas zitten drie broeken, vijf handdoeken en twee paar schoenen, maar hij is vergeten om zijn slaapzak mee te nemen. Gelukkig schiet zijn vriendin te hulp, waarna we met wat haasten de boot naar Newcastle toch nog halen. De boottocht verloopt zonder problemen, George voelt zich niet echt lekker maar overleeft de reis en net als onze eigen fles wijn leeg is biedt een dronken Engelsman ons een fles bubbelwijn aan. "Why did you do that?" horen we zijn vriend nog vragen als ze weglopen, maar wij vinden het wel best. Een goed begin is het halve werk!
Donderdag 2 september
Omdat we slechte ervaringen hebben met optreden zonder eerst te 'acclimatiseren' hebben we vandaag een vrije dag. We hoeven alleen van Newcastle naar Schotland te rijden, met een tussenstop in een bejaardendorpje en een strandwandeling onder de rook van een kerncentrale. We spelen morgen in Dunfermline, een plaats vlak boven Edinburgh, en wanneer we daar aankomen zien we dat de hele winkelstraat vol aankondigingen van ons optreden hangt. We slenteren wat in het park, tot de telefoon piept en ons per SMS wordt gevraagd of we meegaan naar de pub. We zijn hier nog nooit geweest en kennen niemand, maar iemand heeft ons toch al herkend en dat meteen doorgeseind aan onze contactpersoon. Het zal onze rocksterren-look wel zijn..?
Het optreden morgen is georganiseerd door het Schotse muziektijdschrift Is This Music?, waar een lovende recensie van onze cd in heeft gestaan, en onze gastheer is Kevin, die met zijn band Cruiser een plaat heeft uitgebracht op een Amerikaans label waar wij ook eens mee te maken hebben gehad. We hebben elkaar onder het eten, in de pub en later in de disco dan ook veel te vertellen, tot onze aandacht te veel wordt afgeleid door het paaldansen. Schotse meisjes die paaldansen zijn erg, maar als Schotse jongens aan die paal gaan hangen wordt het nog veel erger! We zijn stiekem dan ook opgelucht als de disco om twee uur 's nachts sluit en we op onze logeeradressen verder kunnen praten.
Vrijdag 3 september
Battle of the breakfasts! David en Sjoerd logeren bij Kevin terwijl Martine en George bij Matthew overnachten, en alsof het een wedstrijd is zetten beide gastheren ons een zeer uitgebreid Schots ontbijt met toast, eieren, bonen, worstjes, enzovoort voor. Iets te zwaar voor Davids maag. Hij brengt de middag samen met zijn kater in een slaapzak door, en hoewel ook Martine zich sinds de boottocht niet al te best voelt zijn we 's avonds allemaal weer fit voor het eerste optreden van de tour. En dat is maar goed ook, want het concert zal onder andere in het plaatselijke ziekenhuis worden uitgezonden en het is natuurlijk niet de bedoeling dat de zieken zich er beroerder van gaan voelen!
De concertgangers in Dunfermline blijken het uitzinnigste publiek te zijn waar we ooit voor hebben gespeeld. Alleen al bij de woorden "Hello, we are Persil" beginnen mensen als dollen te joelen en te fluiten. Omdat Dunfermline een vrij kleine plaats is spelen er bijna nooit buitenlandse bands en iedereen vindt het dan ook uiterst sympathiek dat we de moeite hebben genomen om te komen. Onze muziek slaat in als een bom en onze Status Quo-cover doet het helemaal goed. Aan een toegift valt dan ook niet te ontkomen en na het optreden schudden we veel handen en ontvangen we veel complimenten, die niet altijd eenvoudig te begrijpen zijn als ze in vloeiend Schots worden uitgesproken. En hoewel George vanavond voor het eerst met ons meespeelde krijgt hij meteen al te horen dat hij de beste bassist is die in vijftien jaar in Dunfermline heeft opgetreden!
Na ons speelt het Schotse elektro-duo Motormark, dat in oktober naar Nederland komt. Ook zij hebben problemen met het geluid, alleen spelen zij door tot de zanger er genoeg van heeft, zijn gitaar neersmijt, van het podium springt en de geluidsman naar de keel vliegt. Gelukkig weten de organisatoren ze over te halen om verder te spelen, maar hoewel het nu beter klinkt is de stemming er een beetje uit. Martine en David doen nog een interview en daarna proberen we onze logeeradressen te bereiken, wat niet meevalt omdat allerlei mensen ons op straat aanklampen om te vertellen hoe leuk ze ons optreden hebben gevonden. Maar er zijn natuurlijk ergere dingen.
Zaterdag 4 september
Vandaag staat ons de lange rit van Dunfermline naar Nottingham te wachten, waarbij we ook nog eens twee keer een half uur in de file staan. Na acht uur in de auto kunnen we eindelijk uitstappen om de slechtste pizza en veggieburgers aller tijden te eten. We spelen vanavond met twee vrij willkeurig gekozen andere bands maar zijn toch blij omdat alle apparatuur nog werkt, nadat er gisteren bij het opruimen wat apparaten van het plankje zijn gegleden. Bovendien blijkt er een Persil-fan te zijn die zo'n honderd mijl heeft gereden om ons te zien, en die mogen we natuurlijk niet teleurstellen. We geven dan ook een goed optreden, hoewel de euforie van gisteren ontbreekt.
We logeren de komende dagen bij Huw, zanger van de band Earth The Californian Love Dream waarmee we een paar jaar geleden een paar keer samen hebben opgetreden. We hebben elkaar in maart ook al op SXSW in Texas gezien en op het In The City-festival in Manchester later deze maand spelen zij ook, net als wij. We hebben dan ook flink wat om het over te hebben, en daar hebben we de komende dagen voldoende tijd voor.
Zondag 5 september
Eigenlijk was het de bedoeling om vandaag in Stoke-on-Trent te spelen, maar aangezien we al weken niets meer van de promoter hebben gehoord maken we in plaats daarvan een urenlange wandeling met onze gastheer, uiteraard met tussenstop in een pub. We praten uitgebreid over bands, labels en de muziekindustrie en Huw laat ons ook zijn droomstudio zien, nu nog een klein vervallen huisje dat midden in een weiland tussen de schapen staat. Het schapenskelet in de badkamer maakt het allemaal extra charmant!
Wanneer we 's avonds thuiskomen krijgt Huw van het antwoordapparaat te horen dat zijn band momenteel geen drummer heeft, terwijl ze deze maand meerdere belangrijke optredens voor de boeg hebben. Eerst is hij even teneergeslagen, maar uiteindelijk besluiten we met zijn allen dat muziek maken geen verplichting is, maar iets waar je voor kiest. En kennelijk zijn de goede kanten zo leuk dat je dit soort tegenslagen op de koop toe neemt. Huw zoekt dan ook in een redelijk optimistische stemming zijn bed op, terwijl wij nog een paar uur blijven zitten.
Maandag 6 september
We slapen schandalig lang uit. Daarna lopen we naar het centrum om wat extra verloopstekkers te kopen, en dan is de middag alweer voorbij. We kopen snel een fles wijn die we tijdens het eten in een restaurant leegdrinken en nemen daarna nog een biertje in The Maze, waar de band Persil vier jaar geleden zijn tweede optreden ooit gaf. Op ons logeeradres draaien we nog wat platen met doedelzakken op de verkeerde snelheid (en denken er een beatje bij), Oostenrijkse volksmuziek (waaronder een man die met een hamer een rij bakstenen bespeelt) en een cursus hondentraining. ("Topper.. sit!"). We krijgen te horen dat we altijd mogen terugkomen als we maar beloven onze gastheer van de doedelzak-lp te verlossen, en ook de hondentrainingplaat verdwijnt uiteindelijk in een van onze tassen.
Dinsdag 7 september
Vandaag rijden we van Nottingham naar Londen, wat toch weer een paar uur kost. We wandelen wat door de stad en eten om kosten te sparen pizza op onze hostelkamer. Daarna gaat Martine naar bed, terwijl de anderen in de hostelpub de uitgespaarde ponden omzetten in pints.
Woensdag 8 september
Het lijkt in eerste instantie een pechdag te worden. Sjoerd hangt bij het douchen zijn broek over het douchedeurtje en merkt na het afdrogen dat zijn portemonnee uit zijn broekzak is verdwenen. David rijdt 's middags de auto achteruit tegen een betonnen paal, zodat we een enorme knal horen en de auto een achterlicht minder heeft. Met wat tape kunnen de scherven nog bijeengeplakt worden en na het inschroeven van een reservelampje ziet alles er weer redelijk uit. Maar er gebeuren gelukkig ook goede dingen. Na onze soundcheck in de Bull and Gate worden we bijvoorbeeld uitgenodigd voor een maaltijd met BBC Radio 1-dj John Peel, en hoewel we ons behoorlijk moeten haasten is er nog tijd voor een gesprek over voetbal (waar we helaas weinig vanaf weten) en leren we John Peel hoe je de naam van onze labelmates Zea op zijn Hollands uitspreekt. Na het eten rijden we snel terug naar de zaal, waar we de sterren van de hemel spelen en Martine na het optreden zowat de helft van het publiek een high five geeft. Daarna signeren we nog wat cd's (een meisje heeft haar cd zelfs speciaal van huis meegenomen om door ons te laten signeren) en rijden we, dit keer zonder ongelukken, terug naar ons hostel.
Donderdag 9 september
Vandaag brengen we een bezoek aan het Tate Modern museum, hoewel Martine en David hun tijd voornamelijk besteden met in het gras liggen. We besluiten om 's avonds naar een optreden van The Cranebuilders te gaan, maar eerst gaan we met een fles wijn in een park zitten tot we eruit worden geschopt. The Cranebuilders komen door het slechte geluid niet echt uit de verf, wat erg jammer is. Terug in het hostel gaat Martine alweer op tijd naar bed en vertrekken de anderen opnieuw richting hostelpub. Karaoke night!
Vrijdag 10 september
We rijden van Londen naar Norwich, wat zeker met een paar files niet echt meevalt. In Norwich komen we onze labelgenoten Zea en Marcel, de Transformed Dreams-platenbaas, tegen. We treden vanavond met vier Nederlandse bands op in het Arts Centre, een oude kerk in Norwich, waarna in oktober drie bands uit Norwich in een oude kerk in Amsterdam zullen optreden. We krijgen wat lokale blaadjes toegestopt waarin onze bandfoto's staan en krijgen ook nog eens lekker te eten. We hebben ons voorgenomen om de jongens van Zea, die na ons het podium opmogen, er vanavond "uit te spelen", maar hoewel wij goed op dreef zijn speelt ook Zea erg goed. Gelijk spel? Na afloop vertrekken we met z'n allen naar het huis van promoter Paul, waar we 's nachts in de tuin kijken naar de appels die uit de bomen vallen. David en Martine kunnen het helaas niet al te laat maken, want morgen wacht ons de lange rit terug naar Schotland.
Zaterdag 11 september
Na vier uur slaap gaat om 7.15u de wekker. Sjoerd en George slapen achter in de auto verder, terwijl Martine en David het zware stuurwerk opknappen. We reizen vandaag naar Edinburgh, waar we na tien uur rijden aankomen. We spelen vanavond in de enorme bar van Caledonian Backpackers, een jeugdherberg in het centrum waar ze gelukkig nog wat slaapplaatsen vrij hebben. Dat komt goed uit, want we zijn behoorlijk uitgeteld. Omdat het geen normale pub is mag de zaal bovendien tot 4 uur openblijven, wat voor Schotse begrippen heel bijzonder is. Bij de soundcheck gaat van alles mis, maar we geven evengoed een prima optreden. Er zijn weer verschillende Persil-fans aanwezig, waaronder wat mensen uit Dunfermline waar we vorige week hebben gespeeld. Het publiek is enthousiast, we signeren nog een cd voor een tienjarige fan (die van haar moeder niet mocht komen omdat ons optreden pas om half twaalf begint) en besluiten daarna om een toeristische (en koude!) nachtwandeling te maken omdat we anders helemaal niets van de stad hebben gezien.
Zondag 12 september
Hoewel we vandaag twee optredens geven hoeven we niet al te ver te rijden en kunnen we redelijk ontspannen opstaan. Nou ja, in theorie, want we blijven in bed liggen tot we door een medewerker van de jeugdherberg worden wakkergeschud omdat onze kamer om half elf leeg moet zijn. Geen probleem, want de douches zijn sowieso te vies om lang in te verblijven. We spelen vanmiddag in Kilmarnock, de tweede plaats in Schotland waar het publiek ons alleen al geweldig vindt omdat we de moeite hebben genomen om te komen. Op zondagmiddag optreden in een pub is een ervaring op zich, en als ook nog eens twee leden van de band na ons (die klinkt als The Fall, maar dan met een dertienjarige gitarist) in Persil-shirts verschijnen vinden we het helemaal leuk.
Om vijf uur stappen we in de auto, waarbij David het portier dichtslaat met zijn gloednieuwe fotocamera ertussen. Die is dus kapot. We spelen vanavond in Stereo in Glasgow, een erg leuke zaal die volhangt met posters van optredens waar we wel heen zouden willen en waar alleen maar goede muziek wordt gedraaid. We zijn dan ook enorm teleurgesteld als we de andere bands te horen krijgen: de eerste groep lijkt wel een schoolband zonder podiumervaring, terwijl de laatste band veel geschikter is voor bruiloften en partijen. Een saaie boel, en als Martine in de zaal met iemand staat te praten vraagt een jongen haar niet al te vriendelijk of ze wil ophoepelen, omdat hij vanaf zijn stoel de band nu niet meer kan zien.
De fans van de andere bands zijn bepaald niet in ons geinteresseerd, maar gelukkig zijn er toch ook weer wat mensen speciaal voor ons gekomen, waaronder een jongen uit Leeds die er een treinreis van vier uur voor over heeft gehad om ons te kunnen zien. We spelen goed, hoewel het niet echt prettig is dat er verschillende mensen de zaal uit lopen. Ook het barpersoneel vindt ons geweldig en laat dat duidelijk merken. Dat is ook het frustrerende van de avond, want wij zijn duidelijk de enige band die op deze plek thuishoort en we nemen het de promoter dan ook kwalijk dat hij er zo'n zootje van heeft gemaakt. En als hij er dan ook nog eens snel vandoor gaat zonder ons een cent te betalen wordt ons humeur er niet beter op.
We rijden terug naar Kilmarnock, waar kennelijk flink is doorgefeest. Onze gastheer kan uiteindelijk amper nog op zijn benen staan en slaapt dan ook nog wanneer we vroeg in de middag weer vertrekken.
Maandag 13 september
We rijden terug naar Glasgow, waar we vanavond kunnen logeren bij Murray van de band Opaque, die twee maanden geleden door Nederland tourde. We maken een rondje langs een aantal platenwinkels en bezoeken daarna wat pubs en clubs, wat uitstekend bevalt. Murray kent behoorlijk wat mensen en niemand kan geloven dat wij gisteren in Stereo zo'n ellendige avond hebben gehad, want de club heeft een uitstekende naam en er spelen normaliter alleen goede bands. Maar goed, pech gehad.
Dinsdag 14 september
Murray moet van 6 tot 9 uur 's ochtends werken en wanneer hij thuiskomt komen wij net uit bed. We ontbijten samen en wisselen cd's en t-shirts uit. Murray staat erop dat we nog een keyboard van hem meenemen en dan rijden we naar Newcastle, waar we nog een klein rondje door de stad kunnen lopen. Martine heeft een behoorlijke kater (bij twee glazen wijn kreeg je in de Schotse pub de rest van de fles cadeau) en duikt op de boot meteen haar bed in, terwijl George en Sjoerd per se een film over een vloedgolf willen zien. De volgende ochtend zijn we weer in Amsterdam, waar we snel de was kunnen doen. Spullen uitpakken heeft geen zin, want vrijdag spelen we in Nijmegen terwijl we zaterdagochtend vroeg alweer op het vliegtuig naar Manchester moeten stappen voor een showcase op het In The City-festival. Van het Britse publiek hebben we immers nog lang geen genoeg, en de Britten kennelijk ook niet van ons!
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/persil/persil-doet-groot-britanni/7391/
Meer Persil op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/persil
Deel dit artikel: