Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Het spijt me heel erg, maar ik heb op dit moment nog een interview. Je bent dubbel geboekt. Kun je misschien over drie kwartier terugbellen?" Lee Rous is duidelijk niet op zijn gemak. De ergernis in zijn stem is duidelijk hoorbaar. Maar er klinkt ook gelatenheid. Alsof hij de woorden zuchtend en steunend uitbrengt. Een kleine twee jaren geleden sprak ik hem in Keulse platenzaak Groove Attack. Samen met maatje Andy Gardner gaf hij de avond daarvoor een prachtige deejayset ten beste. Als Plump DJs waren zij de onbetwiste sensatie in dansland. Een reputatie die ze met gemak waarmaakten. "Ach, dit is toch het mooiste dat er is? Lekker plaatjes draaien," vertrouwde hij me destijds toe. Nu, twee jaar later, is Lee Rous een popartiest. Of zou dat eigenlijk moeten zijn. Gardner en hij hebben immers een eerste langspeler uitgebracht. Een plaat waarop het duo onder meer samenwerkt met Gary Newman en Louise Rhodes. Liedjes die lonken naar de hitparade. Maar of hij dat zelf graag wil? Maakt hij niet veel liever plaatjes die de dansvloer laten exploderen? Plaatjes waar iedereen reikhalzend naar uitkijkt? Ik kan het hem niet vragen. Drie kwartier later neemt hij zijn telefoon niet meer op.
Funk
Lee Rous en Andy Gardner, Plump DJs. De eerste plaat die zij samen maakten - Y2K in 1988 - was niet meer dan white label. Slechts bedrukt op één kant en gelimiteerd tot tweehonderd exemplaren. Een jaar later volgde de 12" Electric Disco/Plumpy Chunks op het kersverse Finger Lickin' label. Een dansvloerkiller die insloeg als een bom. Rous en Gardner kwamen namelijk precies op tijd. Drum&bass was immers verworden tot een saai door produktietechniek gedomineerd genre dat alleen nog maar kalende oudere jongeren trok. Nu skool ontwikkelde zich eveneens rap in de richting van guys only music. Hard, minimalistisch beukwerk. En speed garage? Tja, dat was muziek voor een andere planeet. Nee, alternatief dansend Londen had behoefte aan vers bloed. Snel. En plots waren daar Plump DJs. Een duo dat, vernoemd naar een ranzig pornoblad, uiterst funky breakbeat maakte. Dansbaar, met een vol geluid en voorzien van baslijnen die zelfs de meest solide Sherman tank ritmisch mee liet schokken. Bas-gestuurde breakbeat dus in een uiterst sappig laagje. Voor Rous en Gardner gewoon muziek. Aan het Britse magazine Knowlegde liet het duo weten: "De sound die we nu hebben is een ontwikkeling van jaren. Ik geloof niet dat er één plaat aan te wijzen is die er voor gezorgd heeft dat we dachten 'kom laten we breakbeat gaan maken'".
Zwabberbassen
Misschien is het wel juist die houding, die relativerende manier van praten, die ervoor zorgt dat het duo een unieke sound heeft gecreëerd. Een sound die het in recordtempo schopte tot aan de top van het breakbeat genre. Hun 'Remember My Name' werd tot 'vital record of the month' gebombardeerd door het danceblad Muzik, Rous en Gardner mochten plaatjes van BT en Orbital remixen en werden gevraagd om de muziek te schrijven bij een Levi-commercial en een rits Sony Playstation II-spellen. Allemaal in krap een jaar tijd. Inmiddels staan zij bekend als trendzetters in het breakbeat genre. In donkere tijden waren zij het die de zon herintroduceerden. Geen moeilijkdoennerij of technische hoogstandjes. Nee, Plump DJs staan voor eenvoud, voor een beat, een break, een flinke schep funk en bas. Diepe, rondzoemende, ultravette zwabberbassen. Met het onlangs uitgebrachte Eargasm - ondertitel: Let The Funk Roll! - schurkt het duo voorzichtig tegen de cd-kopende massa aan. Niet alleen brengt de cd een aantal recente 12" releases - zoals 'In Stereo' en 'Mantra' - bij elkaar, het laat ook een andere, nieuwe kant van de Plumps horen. Twee kanten eigenlijk. In 'Creepshow' en 'How Much Is Enough' verdringen de progressive breakbeat-invloeden de schurende bassen. De samenwerking met Lamb-helft Louise Rhodes is een slap en slecht uitgewerkt niemendalletje dat vast veel airplay op gaat leveren. De escapade met Gary Numan - 'Pray 4 U' - lijkt een schaamteloze remake van New Order's 'Blue Monday'. Maar wel een heerlijk nummer.
Meisjes
Is het succes ze naar de kop gestegen? Misschien, maar erg is dat niet. Eargasm beschikt namelijk ook nog over die ene kant. De kant waar Plump DJs mee zijn groot geworden. Stil blijven zitten terwijl de bas van 'The Funk Hits the Fan' door je lichaam trilt? Onmogelijk. De opgefokte drive van 'Contact 00' negeren? De vette funk van 'Creepshow'? Ga weg! Nee, als ze iets nog steeds als de beste kunnen is het wel het maken van aanstekelijke dansliedjes. Rawk breakbeat zogezegd. En daar is het zelf eigenlijk ook allemaal om te doen. Knowledge Magazine vertrouwden zij immers toe: "De belangrijkste reden om zelf muziek te gaan maken is om die te kunnen draaien. Er is eenvoudigweg niet genoeg goede muziek is die we echt leuk vinden. Dat is de belangrijkste drive, om meer platen in onze eigen set te kunnen draaien. Het is ook een vreemde buzz om een plaat te maken en je voor te stellen hoe het publiek erop gaat reageren als je het hem draait… Nog leuker is als iemand anders je plaat draait. Als je dan een club binnenkomt en je eigen plaat staat op, mensen die mee zingen en hun kleding uittrekken". Arme Lee. Volgens mij wil hij helemaal geen interviews geven, cd's maken of hitjes scoren. Hij wil gewoon plaatjes maken die de dansvloer in vuur en vlam zetten. En die meisjes verleidt hun kleren uit te trekken. Zucht.
Eargasm is op 7 juli uitgekomen op Finger Lickin' en wordt in de Benelux gedistribueerd door Lowlands.
Plump DJs zijn op 22 juli te zien en horen in de Ballroom op 10 Days Off in Gent, samen met Drummatic Twins, Soul of Man en Lee Coombs.
» Ga terug naar de 15 Days Off Artikelen index
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/plump-djs/plump-djs-platen-maken-om-in-je-eigen-set-te-kunnen-draaien/3555/
Meer Plump DJs op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/plump-djs
Deel dit artikel: