Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Le Poinçonneur Des Lilas
Tegenwoordig zou je je schouders ophalen over de ophef rond het chanson 'Le Poinçonneur des Lilas', maar in 1958 is er in Frankrijk zowaar enig rumoer te horen. Het chanson handelt over het weinig opwindende leven van een kaartjesknipper die in de metro werkt. Hij kan geen onderscheid meer maken tussen en dag en nacht en het enige wat de man doet is kaartjesknippen. Voor Gainsbourg komt de ophef goed van pas: het betekent een eerste bescheiden succes en hij wordt in de volgende jaren steeds vaker gevraagd als tekstschrijver en componist. In de filmhuishit Amélie zit een verwijzing naar het chanson; een oude man knipt aan de lopende band gaatjes in een oleander maar vertelt aan de hoofdpersoon dat hij de voorkeur geeft aan seringen, les lilas.
Les Sucettes
In 1965 neemt France Gall namens Luxemburg deel aan het Eurovisie Songfestival met het door Gainsbourg geschreven en gecomponeerde 'Poupée de Cire, Poupée de Son.' Ze wint met een straatlengte voorsprong op de concurrentie. De jaren erna werken Gainsbourg en Gall intensief samen, totdat Gall 'Les Sucettes' inzingt. Gall zingt vol overgave en volkomen onschuldig een liedje over een meisje dat telkens gelukzalig aan haar anijslolly likt en het geweldig vindt hoe de anijs door haar keel loopt. Als ze achter de dubbele bodem van de tekst komt, is de samenwerking subiet over. Gainsbourg heeft z'n reputatie van enfant terrible gevestigd.
Je T'Aime… Moi Non Plus
'Je T'Aime… Moi Non Plus' is aanvankelijk een duet van Gainsbourg en Brigitte Bardot. Maar als de pers iets van de samenwerking opvangt, hangen de journalisten in een mum van tijd bij Bardots echtgenoot aan de lijn. Die is niet blij met dit amoureuze duet en de opname verdwijnt dan ook in een diepe lade. Gainsbourg zoekt naarstig naar een andere dame en hij vindt Jane Birkin bereid om het duet opnieuw op te nemen. Het mist z'n uitwerking niet, want de single wordt in veel landen geboycot of zelfs verboden. Gainsbourg is gepikeerd over alle ophef: schrijft hij een keer een liefdeslied, is het weer niet goed. Het nummer haalt de eerste plaats in de Britse hitlijsten; ondanks of juist dankzij de boycot. In Amerika is het succes minder, maar de plaat blijft niet - zoals een hardnekkige urban legend wil doen geloven - steken op plaats 69. Pas in de jaren tachtig verschijnt de (volgens Gainsbourg superieure) versie met Bardot alsnog op cd.
L'Histoire de Melody Nelson
Hét meesterwerk uit Gainsbourgs carrière is dé ultieme schandaalplaat. Over een oudere Franse man die verliefd wordt op een amper vijftienjarig, roodharig en Engels lolitameisje, Melody. Ze worden verliefd, maar de liefde is van korte duur als het vliegtuig van het meisje neerstort. Het album duurt nog geen half uur en telt slechts zeven tracks, maar het slaat in als een bom. Gainsbourg mompelt en fluistert de schunnige teksten in de microfoon, de productie is gortdroog en de strijkers zijn vet aangezet. Daarmee is het niet eens zozeer de thematiek die tot de verbeelding spreekt,maar vooral de georkestreerde en filmische muziek. Op de hoes [beeld links] figureert geen vijftienjarig meisje, maar Jane Birkin, op dat moment vier maanden zwanger van Charlotte. Jaren later blijkt pas dat L'Histore de Melody Nelson van grote invloed zal zijn geweest op artiesten als David Holmes en Beck.
Aux Armes et Caetera
De schandalen blijven elkaar in de jaren zeventig opvolgen. Hoogtepunt is het met Sly & Robbie opgenomen album Aux Armes et Caetera: inclusief een freggae versie van 'La Marseillaise'. De pers spreekt er schande van, de jongeren rennen naar de platenzaak. En Gainsbourg? Die is de vijftig gepasseerd en wordt ineens gezien als een jeugdicoon. De bijhorende concerttournee is uitverkocht, maar wordt verstoord door nationalistische Fransen. Regelmatig worden hotels waar Gainsbourg en band overnachten ontruimd vanwege bommeldingen. In Straatsburg dreigt een paramilitair met fysiek ingrijpen als de zanger het waagt het volkslied te ontheiligen. Tijdens het optreden zitten er inderdaad een hoop militairen in de zaal, maar als Gainsbourg 'La Marseillaise' op plechtstatige en traditionele wijze vertolkt, weten zij niet of ze moeten applaudisseren of protesteren.
"I want to fuck her"
In de jaren tachtig is het niet meer de muziek waarmee Gainsbourg de publiciteit weet te halen. Het gaat nu steeds meer om z'n persoonlijkheid. Eerst choqueert hij door op tv een biljet van vijfhonderd frank te verbranden om te illustreren hoeveel belasting hij betaalt. Nu is het working class Frankrijk dat boos is. Niet lang daarna wordt een nog jonge en niet doorgesnoven Whitney Houston beledigd als ze tegelijk met Gainsbourg te gast is in een Franse tv-show. De presentator vertaalt tijdens het interview alle opmerkingen van Gainsbourg, maar als de zanger voorstelt dat hij Whitney Houston 'graag zou willen neuken' laat hij dit wijselijk achterwege. Gainsbourg vertaalt het daarom maar zelf naar het Engels: "I want to fuck her." Een van de kijkers is Nicolas Godin. Ruim tien jaar later debuteert hij als één helft van het elektronicaduo Air.
Lemon Incest
In 1984 neemt Gainsbourg het album Love on the Beat op. Een nogal overgeproduceerd, typisch jarentachtigalbum met daarop dubbelzinnig getitelde songs als 'Harley David Son of a Bitch' en de titeltrack - laatstgenoemde compleet met gekreun. Maar het is een ander nummer, een duet met zijn dan dertienjarige dochter op een melodie van een etude van Chopin dat de meeste ophef veroorzaakt. De titel is ronduit suggestief: 'Lemon Incest'. In de bijhorende videoclip liggen vader en dochter naast elkaar in bed. De platenmaatschappij is slim genoeg om het nummer op single uit te brengen. Het nummer staat wekenlang in de Franse top-10.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/serge-gainsbourg/serge-gainsbourg-in-zeven-schandalen/19939/
Meer Serge Gainsbourg op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/serge-gainsbourg
Deel dit artikel: