Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Codeine - Frigid Stars (1990)
Dit trio uit New York is één van de grondleggers van de slowcorebeweging en de derde plaat van The Velvet Underground is een belangrijke inspiratiebron. De sfeer op Frigid Stars (1990) is dreigend en donker, zoals een Hollandse herfst. Aanvankelijk voelt het ongemakkelijk aan, pas na verloop van tijd hoor je de warmte in de moddertrage melodieën en depressieve zang. De tien nummers zijn te karakteriseren als 'Black Sabbath op tranquillizers'. De duistere songs zijn verslavend. De verveling van de zogenaamde generatie Nix is het mooist weergegeven in de track 'New Year's'. "Feel so sad, so bad today / All our friends have gone away", aldus de zanger. Een kleine vier jaar later verschijnt de meer melodieuze opvolger The White Birch, waarna de groep ermee kapt.
Luister naar Frigid Stars van Codeine via Spotify
Red House Painters - Red House Painters I (1993)
De mooiste en meest ontwapenende songs schreef Mark Kozelek voor zijn ex-vriendin en muze Katy, die aan kanker overleed. Op de eerste van twee titelloze albums staat het acht minuten durende 'Katy Song'. Vanaf de eerste mysterieuze noot neemt de oppertreurwilg je mee naar de donkerste plek van zijn ziel. Tijdloze tracks als opener 'Grace Cathedral Park', 'Mistress' en 'New Jersey' zijn zowel droevig als hartverwarmend. Alsof je net een nieuwbouwhuis bent ingetrokken en als eerste de stereo aansluit, zo kil en verlaten klinkt de muziek van Red House Painters. Tegenwoordig speelt deze sterk ondergewaardeerde singer-songwriter de nummers in zijn uppie op een Spaanse gitaar, terwijl hij solo en als Sun Kil Moon nog steeds schitterende cd's uitbrengt.
Luister naar Red House Painters I van Red House Painters via Spotify
Sun Kil Moon – Ghosts of the Great Highway (2004)
Zo'n tien jaar nadat Mark Kozelek furore maakte met Red House Painters keert hij opeens terug met het prachtige Ghosts of the Great Highway, dat hij onder de naam Sun Kil Moon uitbrengt. Veel is er niet veranderd in zijn melancholische universum en de zanger lamenteert naar hartenlust in tien liedjes. Opvallend detail is dat hij er een aantal naar overleden boksers vernoemt. De gitaren ronken als in Neil Youngs beste dagen tijdens het veertien minuten durende epos 'Duk Koo Kim'. Klaagzangen als 'Glenn Tipton' of het bitterzoete 'Carry Me Ohio' zijn zo verstild dat het pijn doet. Nog steeds verandert alles wat Kozelek aanraakt acuut in sepiatinten.
Luister naar Ghosts of the Great Highway van Sun Kil Moon via Spotify
The for Carnation - The for Carnation (2000)
The for Carnation bevindt zich op het snijpunt van postrock en slowcore. Kaal, sfeervol, donker en zeer traag. De band is in 1994 opgericht door muzikanten die allen hun sporen in de scene van Chicago hebben verdiend. Het enige vaste bandlid is oprichter Brian McMahan, bekend van Slint, de legendarische grondlegger van de postrock. De band brengt slechts twee ep's en een album uit, het gelijknamige The for Carnation. Zes lange nummers die zwaar leunen op trage, repeterende grooves, aangevuld met lijzige effecten en subtiel gitaarwerk. McMahans praatzang geeft de nummers een apart gevoel mee. Hij fluistert haast direct in je oor. Hoogtepunt van het album is afsluiter 'Moonbeams'. Het nummer is als een bloem die langzaam tot bloei komt en slepend toewerkt naar dat ene moment waarop zij heel even haar prachtige kleuren laat zien.
Luister naar The for Carnation van The for Carnation via Spotify
Spain - The Blue Moods of Spain (1995)
Slowcore met een jazzlaagje? Spain doet het in 1995. Zanger en bassist Josh Haden, zoon van de legendarische jazzbassist Charlie Haden, weet hoe je een nachtclubsfeer moet scheppen. In de intrigerend langzaam gespeelde muziek koppelt Spain op indrukwekkende wijze bitterzoete melancholie aan broeierige sensualiteit en nachtelijke sferen. Haden fluisterzingt zijn teksten in de microfoon. Muziek van de plaat is te horen in een hele trits tv-series en films. Johnny Cash en The Red Hot Chili Peppers coveren het indringende 'Spiritual'. Spain maakt gebruik van het traditionele rockinstrumentarium, maar weet met cello, viool en trompet een gevoelige plek te raken, zoals in het bijna een kwartier durende 'World of Blue'. Dat slowcorebands intense muziek maakten is bekend. Dat het tegelijkertijd ook zwoel en ontspannen kon, bewijst Spain met het na ruim vijftien jaar nog even weergaloos klinkende The Blue Moods of Spain.
Luister naar The Blue Moods of Spain van Spain via Spotify
Low - Things We Lost in the Fire (2001)
Vandaag de dag is Low synoniem voor even droeve als trage gitaarmuziek. De band ontstaat in 1993, als zanger/gitarist Alan Sparhawk en eerste bassist John Nichols zich afvragen hoe mensen zouden reageren op een band die uiterst langzaam en ingehouden speelt. De op dat moment zo populaire grunge is in alles tegengesteld aan wat Sparhawk voor ogen heeft. Het blijkt te werken. Echtgenote Mimi Parker wordt ingelijfd als drumster en staand achter een minimale hoeveelheid trommels tovert ze, samen met haar man en verschillende bassisten de prachtigste ingehouden muziek tevoorschijn. Things We Lost in the Fire uit 2001 is nog steeds een van de mooiste albums die de band heeft uitgebracht. Van de zachte melancholie van opener 'Sunflower' tot de voor Low-begrippen opgewekte afsluiter 'In Metal': alles op het fraaie album baadt in schoonheid.
Luister naar Things We Lost in the Fire van Low via Grooveshark
Galaxie 500 - On Fire (1989)
Galaxie 500 is niet zozeer een exponent van het slowcoregenre, maar een van de grondleggers en daarmee van grote invloed op latere vaandeldragers als Low. De band wordt in 1986 opgericht door zanger/gitarist Dean Wareham, bassiste Naomi Yang en drummer Damon Krukowski. Hun trage, dromerige gitaarrock is overduidelijk beïnvloed door The Velvet Underground en past halverwege de jaren tachtig precies in het gat dat tussen shoegaze en postpunk ligt. Op On Fire uit 1989 is het drietal in bloedvorm. De licht psychedelische gitaarmelancholie is even mooi als meeslepend en vormt de blauwdruk voor wat later slowcore zal gaan heten. Als die term wordt uitgevonden, is het met Galaxie 500 overigens al gedaan. Na slechts vier jaar spelen en drie officiële studioalbums stopt de band er in 1990 mee.
Luister naar On Fire van Galaxie 500 via Spotify
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/slowcore/slowcore-muziek-in-slow-motion/22264/
Meer Slowcore op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/slowcore
Deel dit artikel: