Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Let's Start All over Again
Halverwege de jaren tachtig heeft Sylvester Johnson schoon genoeg van de muziekbusiness. Hij vindt een baantje in een fastfoodrestaurant. Tussen het bakken van vissen door treedt hij af en toe nog op in de vele bluescafés die zijn thuisstad Chicago rijk is. Pas in de jaren negentig, als hij bij toeval ontdekt dat hiphopgroepen als Wu-Tang Clan, De La Soul en DJ Jazzy Jeff and the Fresh Prince stiekem zijn songs samplen, besluit hij een voorzichtige comeback te maken.
In 1994 verschijnt het ijzersterke Back in the Game. Met dochterlief en een aantal oudgedienden uit de hoogtijden van het legendarische platenlabel Hi grijpt Johnson terug naar de diepe soulmuziek van weleer. Geheel in stijl met de rest van zijn carrière flopt het album genadeloos. Is het omdat hij zwart is, om met de titel van zijn conceptalbum uit 1970 te spreken, of is het een typisch gevalletje van verkeerde timing?
Is It Because I'm Black?
In de jaren vijftig speelt Johnson met bluesgoden als Howlin' Wolf en Magic Sam. Zijn gitaar huilt slavernij en armoede die zijn broeders treffen. In de jaren zestig weerklinken bevrijding van de zwarte gemeenschap en seksuele revolutie door in soulmuziek. De bluesman uit Mississippi deint als solozanger moeiteloos mee op de golven van een roerige tijd. Maar hoewel Johnson swingt als James Brown, sociaalbewogen in het leven staat als Marvin Gaye en met hemelse zang als die van Sam Cooke is gezegend, slaan zijn nummers bij het grote publiek nauwelijks aan, een paar toevallige hitjes ten spijt.
De moord op Martin Luther King is een keerpunt en maakt ook van Johnson een heel ander mens. Andere tijden breken aan. Ruim een jaar voordat Marvin Gaye als de zwarte John Lennon herrijst en de mijlpaal What's Going On verschijnt, rept Johnson al over Afro-Amerikaans bewustzijn en maatschappelijke problemen op het baanbrekende en radicale Is It Because I'm Black?. Ook dit album loopt net vooruit op Sly Stones There's a Riot Goin' On, waardoor Johnson de eervolle status van pionier krijgt toebedeeld. Commercieel succes blijft echter weer uit. Johnson haalt alleen met de Al Greencover 'Take Me to the River' een keertje de Top 10.
Ode to Soul Man
De indrukwekkende boxset Complete Mythology beslaat repertoire van 1959 tot en met 1971. Vier cd's, zes lp's, ruim 80 tracks en een fraai boekwerk laten zien dat Johnson thuishoort in het rijtje van grote en revolutionaire soulzangers, zoals Wilson Pickett, Curtis Mayfield, Al Green en James Brown. En dan is nog niet eens zijn hele loopbaan samengevat.
Wat de soulmuziek van Johnson interessant maakt, zijn rauwheid en veelzijdigheid. Zijn muziek kent raakvlakken met de southern soul van het platenlabel Stax en de ongebreidelde jazz en blues uit Chicago. De gladgestreken sound van Motown is mijlenver verwijderd. Ook zijn er natuurlijk die pure en godvrezende gospelinvloeden, die hij meenam uit het plattelandsdorpje Holly Springs in Mississippi, waar hij opgroeide en zijn familie nog katoen plukte.
Het is een waarheid als een koe dat een box als Complete Mythology zelfs voor de meest doorgewinterde soulfanaat, die ook de reeks Stax-Volt Complete Singles of de box Atlantic Rhythm And Blues 1947-1974 in huis zou moeten hebben, een hele hap is. Dit is een release die je opslokt als een goed boek. Uiteindelijk kom je tot de conclusie dat het werk van Syl Johnson zo goed als onmisbaar is.
De box Complete Mythology van Syl Johnson is verschenen op het label Numero.
Foto boven: Syl Johnson live, 1997 door Masahiro Sumori.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/syl-johnson/syl-johnson-de-man-de-mythe-en-de-mislukte-doorbraak/21053/
Meer Syl Johnson op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/syl-johnson
Deel dit artikel: