Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie zijn ze?
Ze hebben maar twee studioalbums afgeleverd, toch staat de Engelse band The Slits te boek als een van de beste (post)punkbands ooit. Wijlen BBC-dj John Peel noemde ze zelfs wel eens zijn favoriete band, en de drie Peel Sessions die de band tussen 1977 en 1981 opnam behoren tot de besten in zijn grote erfenis.
The Slits hebben hun wortels in de Britse punkscene en ontstaan in 1976 in de slipstream van bands als The Clash en Sex Pistols. Zangeres Ari Up mag zich zelfs de officiële stiefdochter van Johnny Rotten noemen als haar moeder Nora met de Pistolsfrontman trouwt. De band heeft verschillende formaties gekend, maar de meest bekende is toch wel die ten tijde van de White Riot tour in 1977, waar The Slits openen voor The Clash en de Buzzcocks. The Slits bestaat in die tijd naast de piepjonge Ari Up uit gitarist Viv Albertine, bassist Tessa Pollitt en drummer Paloma ‘Palmolive’ Romero.
Wat deden ze?
De groep is een noviteit in de door mannen gedomineerde rock-‘n-rollwereld en krijgt al snel een wilde reputatie: ze zijn onaangepast en angstaanjagend zelfverzekerd, en ze rocken als een dolle. Zangeres Ari Up draagt een onderbroek over haar broek, en heeft een stevige bos dreadlocks. In Simon Reynolds’ postpunkboek Rip It Up and Start Again vertelt ze over een berucht incident, dat de mythe alleen nog maar versterkt: “Het was niet om iemand te shockeren. Ik moest plassen en er was geen wc in de buurt, dus deed ik het op het podium. Wel aan de zijkant, maar iedereen zag het. Het kon me gewoon niks schelen.”
Waarom waren ze zo goed?
Nou ja, goed. In eerste instantie waren The Slits alles behalve goed. Viv Albertine en Palmolive waren zelfs zo slecht dat ze door nota bene Sid Vicious uit hun eerdere band Flowers of Romance geschopt zijn. Bij hun eerste optreden spelen de leden totaal andere nummers door elkaar. In de eerste fase van zijn bestaan is The Slits punk in zijn puurste vorm. Chaos bij concerten is normaal, opstootjes en incidenten zijn geen uitzondering.
Opnamen op live-anthology In the Beginning laten horen dat de groep het in het begin vooral moet hebben van wilde energie en uitstraling. Viv Albertine vertelt in de liner notes van Cut: “We waren geen van allen geoefende muzikanten. We hadden niet, zoals de jongens, eindeloos op onze kamers zitten pielen op de gitaar. Maar toen de punk begon, voelde het alsof er een ruimte vrij kwam. Eindelijk kon je wat, zonder een instrument te beheersen. Dus we pakten wat instrumenten bij elkaar en begonnen maar wat te raggen.”
Hoe groot is dan ook de verrassing als de band op het langverwachte debuutalbum in 1979 tamelijk strak en gestructureerd klinkt. Het verschil is zo groot dat sommige mensen zelfs twijfelen of de dames de muziek zelf wel ingespeeld hebben. Er zijn drie belangrijke factoren aan te wijzen die een rol gespeeld hebben. Allereerst natuurlijk oefening. Toen The Slits met hun avontuur begonnen, hadden ze nog nauwelijks een gitaar aangeraakt, maar in de loop der jaren werd er wel een hoop gespeeld.
Tweede factor is de vervanging van drumster Palmolive door Budgie. Waar Palmolive er doorgaans als een dolle op los slaat, brengt haar mannelijke opvolger meer subtiliteit aan in het geluid.
Derde factor is het werk van producer Dennis Bovell, die het reggaeaspect in het Slitsgeluid op de juiste manier weet te vangen en het geluid van de band aankleedt met veel dubby bassen. Niet alleen zijn The Slits ineens technisch gezien een sterke band, Cut is een plaat met een gelaagd eigen geluid.
Het verschil tussen de Peel Session van klassieker ‘Shoplifting’ en de versie die uiteindelijk op Cut terecht is gekomen, is typerend voor de muzikale ontwikkeling. Oorspronkelijk was het een echte punksong, met een hoofdrol voor een gruizige gitaar. In de albumversie is de bas veel belangrijker, en heeft het geluid meer karakter gekregen. De energie die in eerste instantie nog alle kanten op schiet, is op Cut gebundeld. De unieke stem van Ari Up (een vreemd soort vibrato, gemengd met een schreeuwerige zang) komt nu ook helemaal tot zijn recht.
De groei van The Slits loopt niet alleen gelijk op met de instrumentbeheersing van de dames, maar ook met de ontwikkelingen in de punkscene. Nadat bands als Buzzcocks, Subway Sect en Sex Pistols de muzikale wereld platgebrand hebben, begint men langzaam weer te bouwen. Waar de punk radicaal anti alles was, wordt nu gretig gebruik gemaakt van allerlei inspiratiebronnen. Cut is een van de meest waardevolle overblijfselen uit die periode, met nummers als ‘Shoplifting’, ‘Instant Hit’, ‘So Tough’ en de weergaloze cover van ‘I Heard it Through the Grapevine’ als hoogtepunten.
En wat gebeurde er toen?
Twee jaar na Cut verschijnt Return of the Giant Slits. The Slits zijn definitief de punk voorbij, en het album gaat met experimentele songstructuren en wonderlijke teksten meer richting avant-garde. Mede onder invloed van de nieuwe drummer Bruce Smith (ook lid van The Popgroup) worden de Jamaicaanse ritmes aangevuld met Afrikaanse. Het oergevoel speelt een grote rol: uit Return of the Giant Slits spreekt een pantheïstische wereldvisie (met name in ‘Earthbeat’).
Die zweverigheid doet de band weinig goed. Ondanks dat Return of the Giant Slits zijn hoogtepunten kent, haalt hij het niet bij Cut. De etnische invloeden en het gebrek aan scherpe gitaren vervreemden de band bovendien van de punkscene, en kort na het verschijnen van de tweede plaat vallen The Slits uit elkaar.
De dames gaan hun eigen weg. Ari Up en Viv Albertine spelen enige tijd in Adrian Sherwoods dubproject New Age Steppers, maar ook die groep is geen lang leven beschoren. In de jaren die volgen zwerft Ari de wereld rond, en wordt ze onder meer gesignaleerd in New York en op Jamaica en zelfs even in de jungle van Borneo. Afgelopen jaar was er ineens een teken van leven, toen haar eerste soloalbum verscheen. Palmolive vindt halverwege de jaren tachtig een nieuwe uitdaging in de Heer.
De erfenis van The Slits heeft in de loop der jaren stilletjes zijn plek gevonden. Tot op de dag van vandaag heeft elke vrouwelijke punkband een precedent in The Slits. In de merkwaardig schreeuwerige zang van Adult.’s Nicola Kuperus is de echo van Ari Up duidelijk te horen, en de Chicks on Speed zijn feitelijk een soort digitale versie van The Slits.
Of we veel moeten verwachten van deze comeback is voorlopig nog even de vraag, maar de eerste geluiden van try-outs zijn zowaar positief. Ari Up, Tessa Pollitt en Viv Albertine zullen er in elk geval bij zijn. Zo wild en smerig als 25 jaar geleden zal het waarschijnlijk niet worden. Voorlopig staan er twee shows gepland, in Dublin en Berlijn, maar in het najaar zullen een aantal grote shows in Groot-Brittannië volgen. En wie weet wat daarna nog komt.
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/the-slits/onvoltooid-verleden-tijd-the-slits/12661/
Meer The Slits op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-slits
Deel dit artikel: