Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wie zijn ze?
Frontman Genesis P-Orridge (Neil Megson) is sinds 1966 betrokken bij performance art en happenings. Hij treedt toe tot de Transmedia Explorations commune, die zich toelegt op deconditionering, om een pure identiteit te creëren. P-Orridges werk blijft altijd draaien rond ‘psychische ontploffingen die controle van buitenaf ontkennen’.
In 1972 richt hij met zijn partner Cosey Fanni Tutti (Christine Newby) het COUM Transmissions collectief op, geïnspireerd door Fluxus en The Velvet Underground. Hun performances bestaan uit masturbatie met kippenhoofden, bloedklysma’s die opnieuw uitgescheten worden en alle mogelijke combinaties van penetratie, tampons, dildo’s en urine.
In 1973 sluit designer Peter ‘Sleazy’ Christopherson zich bij hen aan en in 1975 worden ze vervolledigd door synthman Chris Carter. Ze worden een gevestigde waarde in het kunstwereldje en P-Orridge wil een publiek zoeken dat gemakkelijker beïnvloedbaar is. Hij wil de wereld van de populaire cultuur verkennen en spelen met controverses.
Wat doen ze? ?
Op 18 oktober 1976 debuteert Throbbing Gristle (slang voor ‘stijve penis’), tijdens de vernissage van Prostitution. De expo is een bloemlezing van Tutti’s carrière als pornoster. De muzikale performance wordt door NME afgedaan als ‘sub-psychedelische tapegeluiden en lukraak beroerde keyboards en gitaren’.
In Engeland worden ze publieksvijand nummer één als Conservatieve MP Nicholas Fairbarn hen ‘Sadistisch! Obsceen! Kwaadaardig!’ noemt en hen ‘het vernietigen van de moraliteit van onze beschaving’ aanwrijft. De tabloids springen er bovenop en er worden vragen gesteld in het parlement.
Bij de punks worden ze hierdoor populair, maar P-Orridge vindt hen te conservatief, want non-muzikanten zijn de toekomst van de muziek. De basgitaar ligt hem het minst en daarom kiest hij precies dat instrument uit. Tutti doet hetzelfde met de gitaar. Carter gebruikt voorgeprogrammeerde ritmes, maar verder wordt alles geïmproviseerd.
Hun basisbeginselen draaien rond ‘muziek als bandwerk’. Ze richten Industrial Records op, waarop ze vanaf eind 1976 een reeks cassettes uitbrengen. Omdat ze hun muziek zeer onpersoonlijk en factueel willen presenteren, releasen ze het als verslagen.
Debuutalbum The Second Annual Report of Throbbing Gristle verschijnt in 1977 en bevat live- en studioversies van dezelfde tracks. De baanbrekende plaat bestaat voornamelijk uit feedback, ondefiniëerbare geluiden en teksten over moorden.
Hierdoor is single ‘United’ (mei 1978) een verrassing. Het is een melodieus nummer, dat aansluit bij bands als The Normal en Fad Gadget. Het is een hitje en moét bijgevolg op de volgende langspeler staan. D.O.A: The Third and Final Report of Throbbing Gristle (1978) bevat een versie die 16 seconden duurt. Andere tracks getuigen ook van hun gevoel voor humor: ‘I.B.M.’ wordt door P-Orridge omschreven als ‘te lang’ en ‘irritant’; ideaal om de luisteraar op het verkeerde been te zetten.
Tussen de noisecollages, tapeloops en verknipte stemmen springen twee tracks er uit: ‘Weeping’ is geadresseerd aan Tutti, die P-Orridge liet zitten voor Carter. En ‘Hamburger Lady’, een zeer bezwerende en onaardse groove; hun meest aangrijpende song ooit.
Het volgende jaar verschijnt 20 Jazz Funk Greats, hun ‘pop’ album. In hun zondagse kleren poseert de band op de hoes aan Beachy Head, één van Engelands favoriete zelfmoordspots. Tracks als ‘Six Six Sixties’ en ‘Hot on the Heels of Love’ vormen een blauwdruk voor industrial dance en donkere synthpop.
Waarom zijn ze zo goed?
Om te beginnen is hun gebruik van zelfgemaakte synthesizers, vooraf opgenomen geluidssamples en speciale effecten tijdens optredens zeer revolutionair.
Ze creëren de basis voor industrial music, maar volgen de rigide regeltjes van dat genre totaal niet. Fysiek en mentaal slopende geluidsbarrages worden afgewisseld met melodieuze nummers. Er is ruimte voor humor en speelsheid in hun wereld, maar hun extreme kant is dubbel zo hard. Het produceren van geluiden die het lichaam beïnvloeden is één van hun fetishen. P-Orridge zegt dat hij op het podium vaak de controle over zijn lichaam verliest, door het volume en de frequenties van de muziek.
Throbbing Gristle weigert rekening te houden met het publiek. Verwachtingen, dogma’s, antwoorden, zelfs logische gedachtengangen, daar wordt de draak mee gestoken. P-Orridge verklaart in ’78 dat hij op het podium probeert zich in te beelden dat het publiek dood is, zodoende kan hij zich beter concentreren.
Throbbing Gristle is volledig onbeschaamd. Ze flirten met alles wat zogezegd slecht is: pornografie, pedofilie, moord, occultisme, nazisme, zonder er moraliteit bij te betrekken. En dat geflirt gaat veel verder dan songs schrijven over hoe hard ze kleine meisjes haten.
In ’79 kamperen er zigeuners vlak bij hun paramilitaire commune en breekt er een inbraakplaag uit. Throbbing Gristle bestookt het zigeunerkamp met infrasonische frequenties. Als ze door hoofdpijn en nachtmerries geteisterd worden, trekken de zigeuners verder, ervan overtuigd dat de buurt behekst is. Naar analogie met de Nazi’s brengt de groep twee op het voorval geïnspireerde singles uit: ‘Subhumans’ en ‘Discipline’.
Wat gebeurde er toen?
Het livealbum Heathen Earth (1980) wordt opgenomen voor een publiek van ingewijden, waardoor P-Orridge zijn door Charles Manson geïnspireerde sjamanistische neigingen kan uitleven. Maar dat Tutti hem verlaten heeft voor Carter, veroorzaakt onoverkomelijke spanningen en in 1981 wordt Throbbing Gristle opgedoekt, wegens ‘overbodigheid’.
P-Orridge en Christopherson beginnen Psychic TV. Aanvankelijk borduren ze verder op dezelfde geluidslijnen, maar eind jaren ’80 ontdekt P-Orridge acid-house en Psychic TV wordt één van de Britse dancepioniers.
Daarnaast is het ook de spreekbuis van Thee Temple Ov Psychick Youth, een pseudo-sekte die zich bezighoudt met ‘de magische aspecten van het menselijke brein’. In 1992 worden ze er van beschuldigd aan mensenoffers te doen. Het bewijs is een video die tijdens een huiszoeking bij P-Orridge gevonden is. Later blijkt dit een film van Derek Jarman te zijn, en het onderzoek wordt opgeheven, maar P-Orridge is er in de tabloids zodanig doorgesleurd, dat hij naar Amerika verhuist.
Christopherson blijft niet lang bij Psychic TV, en wordt in 1984 lid van Coil. Hij werkt aan platen en video’s van Front 242 en Nine Inch Nails. Carter en Tutti beginnen het experimentele synthpopduo Chris & Cosey, en scoren een clubhitje met ‘Exotika’ (1987). Sinds 2003 opereren ze onder de naam Carter Tutti.
P-Orridge is ondertussen grotendeels tot vrouw omgebouwd. Hij en zijn echtgenote willen door middel van chirurgische ingrepen dezelfde persoon worden. Voor Valentijn 2004 geven ze elkaar dezelfde borstimplantaten cadeau.
In 2004 komt Throbbing Gristle terug samen, voor een optreden op het Re-TG festival, zogezegd om hun eigen mythe te vernietigen. De reünie bevalt hen echter zo goed, dat er nog een aantal optredens volgen en nu is er het groovy Part Two: The Endless Not; duidelijk niet het einde…
http://www.kindamuzik.net/achtergrond/throbbing-gristle/onvoltooid-verleden-tijd-throbbing-gristle/15316/
Meer Throbbing Gristle op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/throbbing-gristle
Deel dit artikel: