Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Ik houd van deprimerende songs zoals ik van een wortelkanaalbehandeling houd,” schrijft Tom Reynolds in I Hate Myself and Want to Die; the 52 Most Depressing Songs You’ve Ever Heard. Een fascinerend boek over de afgrond van de popmuziek, geschreven met een in gif gedoopte pen.
Deprimerende muziek is niet hetzelfde als droevige muziek. Blues bijvoorbeeld is niet deprimerend. “Trust me, the black artists who wrote and sang the blues weren’t depressed; they were pissed of,” zegt Reynolds in het voorwoord van zijn boek. Met negatieve definities van het type 'a is niet b' en historische beschrijvingen bakent Reynolds het terrein af van de deprimerende song. Nobele intenties, gruwelijke teksten, vocaal trapezewerk en een pretentieuze productie maken een song tot een deprimerend meesterstukje. Het helpt als een nummer stilvalt, opnieuw begint, inzakt en weer aanzwelt. En hoe langer de song, hoe beter. Reynolds: “As if the performer wanted to lay down an extra layer of napalm to make sure nobody survived.”
Schuimbekkende scheldkanonnades Waarom zou je een boek van 270 pagina’s over deprimerende muziek willen lezen? Omdat I Hate Myself aanstekelijk geschreven is en overloopt van priemende oneliners en schuimbekkende scheldkanonnades. Arme stakkers en slijmjurken (Dan Fogelberg, Janis Ian) worden door Reynolds te grazen genomen en heilige huisjes (Bruce Springsteen, John Prine) ondersteboven geschopt. Er is al genoeg zouteloze, journalistiek verantwoorde lectuur over popmuziek en aan hagiografische geschriften ontbreekt het in de muziekbieb evenmin.
The River Neem Springsteen, die alweer wekenlang omhooggestoken wordt in de pers na de heruitgave van zijn Born to Run. Reynolds luistert naar ‘The River’ van 'The Boss' en doopt zijn pen nog eens in het arsenicum: “Let’s face it, why would anybody want to star in a Springsteen song? You’ll end up unemployed with a resentful wife (named Mary), bratty kids and a broken-down car while spending every waking day wondering how your life got so screwed up. Evidently, nobody in Springsteen’s blue-collar hell ever gets promoted to manager or is able to afford a Lexus. They instead exist in a proletarian hell where mortgages are foreclosed, transmissions leak and wives have a ‘headache’ every night.”
Auto-ongelukken Reynolds’ boek is geen onsamenhangende bundel van een aartskankeraar. Met een sardonisch gevoel voor humor heeft Reynolds een thematische indeling opzet bedacht voor categorieën van deprimerende songs. 'I Was a Teenage Car Crash' over auto-ongelukken en tienerdrama, 'If I Sing About Drugs, People Will Take Me Seriously' en 'I’m Telling a Story Nobody Wants to Hear' waarin ‘The River’ langskomt. Reynolds’ stukken beslaan hooguit zes pagina’s en zijn evenwichtig ingedeeld. Voordeel: zit je in een stukje over een song die je niet kent of zelfs niet zou willen kennen, dan ben je er zo weer uit. Reynolds is niet altijd even to the point. Een enkele keer verliest hij de controle over zijn stijl, zoals in zijn behandeling van ‘Honey’ (“by far the wordiest depressing song ever written”) van Bobby Goldsboro.
Moord bij een spoorwegovergang Heeft Reynolds’ boek meer te bieden dan de - weliswaar virtuoos geschreven - aanvallen op deprimerende popsymfonietjes? Zeker. Lees zijn stuk ‘Teen Angel’ over de gelijknamige single van ene Mark Dinning uit 1960. Dat gaat over een jong stel dat een eindje gaat rijden. De auto valt stil op een spoorwegovergang en het tweetal vlucht. Maar het meisje rent terug om de ring te pakken die ze van die knaap heeft gekregen. De trein nadert en verplettert auto plus meisje. De jongen is in tranen. Reynolds laat een geheel andere lezing los op het tienerdrama. Zijn contra-interpretatie luidt: nadat de jongen door het meisje gedumpt dreigt te worden omdat ze vermoedt dat hij communistische sympathieën heeft, neemt hij haar mee voor een ritje, slaat haar bewusteloos en parkeert de auto op de rails en boem: weg is die kleine etterbak. Reynolds: “The little SOB got away with murder”.
Bonnie Tyler In dergelijke stukken die ingaan tegen de interpretatie die een song aan de luisteraar opdringt is Reynolds op zijn best. In de loop van het boek verslapt je aandacht een beetje bij de eindeloos repeterende structuur van Reynolds’ korte stukken en natuurlijk zijn polemieken tegen middelmatige hitparadesterren als Bonnie Tyler niet echt een vertoon van heldhaftigheid. Toch is de bundel een verademing in de zichzelf zo serieus nemende popjournalistiek. Stel je onafhankelijk op en ontwikkel je eigen schrijfstijl: dat is wat Reynolds aan alle scribenten lijkt te willen zeggen. En de lezer, die krijgt er goddank geen cd’tje bijgeleverd.
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=11890
Meer Tom Reynolds op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/tom-reynolds
Deel dit artikel: