Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het meest onbegrepen
We weten natuurlijk best dat het publiek in de Bravo bij Dj Shadow voor de klassiekers komt. Dat weet de kleine Amerikaan zelf ook wel. Hij begint dan ook met wat oudjes. Maar Shadow heeft ook wat nieuws te vertellen: over vier weken komt zijn nieuwe album The Outsider uit. “Toen ik een paar jaar geleden voor het eerst ‘Six Days’ speelde, wisten mensen niet zo goed wat ze ermee moesten”, vertelt Shadow zijn publiek. Datzelfde gaat inderdaad nu op voor de twee nummers waarmee hij samenwerkt met zanger Chris James, die zich een aanstellerige Radiohead-kloon toont. Of het dit keer aan het publiek ligt, is dan ook sterk de vraag. Afsluiter ‘Organ Donor’ valt een stuk beter in de smaak, en de visual van een langzaam onder water verdwijnende George Bush wordt zelfs met voorzichtig gejuich onthaald.
Het meest Godvrezend
Reggaezanger Matisyahu staat vandaag al vroeg op het programma, want bij zonsondergang gaat op vrijdag de sjabbat in. Matisyahu is een man met een missie van God, maar hij oogt wat vermoeid en het bij hem zo toepasselijke heilige vuur is er niet helemaal vandaag. Zijn Roots Tonic band legt een uitstekende roots reggae-mat neer, Matisyahu toont zijn goede stem, maar iets energieker had wel gemogen. De reggaekoning van Lowlands 2006 wordt hij dan ook niet, die eer gaat naar onze eigen Ziggi, die opvallend geroutineerd de India bespeelt.
Het meest ontspannen
De timing is perfect: het zonnetje komt onverwacht door en het Lowlands-publiek begint zich langzaam op te warmen. De hangmatlounge van Zero 7 is dan een ideale soundtrack. Met die term zouden we Zero 7 live wel tekort doen, want het Britse duo is op het podium uitgebreid tot zeven man (natuurlijk), plus een zeer welkome bijdrage van José Gonzales (ook al aanwezig op het nieuwe album van). Stiekem is Zero 7 met al die muzikanten een stuk intenser dan op plaat, en dat pakt uitstekend uit. Aanvankelijk lijkt het optreden in de grote Bravo nog een beetje te verwaaien, maar gaandeweg het uur palmt Zero 7 het opwarmende publiek knap in.
Het meest wisselvallig
Vorig jaar was de package van hiphoplabel Top Notch in de Bravo een overweldigend succes. Prolongatie met andere namen was het gevolg, maar dit jaar pakte dat toch iets wisselvalliger uit. The Opposites moeten nog wat rijper blijven, maar veteraan Kiddo Cee draait al lang genoeg mee om te weten dat een hoop onverstaanbaar geschreeuw met zo veel mogelijk gasten tegelijk geen recht doet aan zijn knappe plaat. Jawat houdt met een vurig slotakkoord de Top Notch-eer hoog.
Het meest kleurrijk
Je bent homo of je bent het niet. De New Yorkers van Scissor Sisters halen alles uit de kast op het leven te vieren met een kleurrijke en extravagante show die aan alle clichés van homopop voldoet en toch origineel is. Snuifjes Elton John, glitterdisco en glamrock komen samen in een eigen geluid, met zanger Jake Shears (foto boven) en zangeres Matronic als boegbeelden. Je moet er natuurlijk wel van houden en de Bravo is aan het einde niet meer zo belachelijk vol als aan het begin. Vijf kwartier is ook wel wat veel van het goede, maar dat de Scissor Sisters meer zijn dan een one hit wonder is bij dezen definitief bewezen.
De meest dronken/stonede puber?
Dronken of stonede pubers, daar lopen er zoals altijd veel van rond op Lowlands. Zo ook bij het optreden van Arctic Monkeys in de Alpha en misschien niet alleen in het publiek. Terwijl aan de linker- en rechterkant van de Alpha enkele bezoekers hun eigen showtje in de modder opvoeren en sommigen van die modderworstelaars al juichend een tocht door het publiek maken, gaat de uitpuilende tent uit zijn dak tijdens wederom een goede show van de Britten.
Zo goed als eerder dit jaar in de Paradiso en Melkweg wordt het echter nooit, daarvoor lijkt vooral zanger/gitarist Alex Turner (foto boven) te ver heen. Brabbelend, zijn zinnen niet afmakend en met een wilde blik in zijn ogen lukt het hem meestal om zijn collega’s te volgen, maar helemaal fris ziet hij er niet uit. Is het de vermoeidheid, of de zogenaamde volwassenheid en de bijkomende uitspattingen die zijn intrede doen bij deze rockster in wording?
De meest opgeblazen, nietszeggende volgend-jaar-alstublieft-niet-meer momenten
De pompeuze stadionrock van Orson. De zoveelste keer ‘Nobody’s Wife’ voor een gigantisch, oogverblindend videoscherm waar U2 nog een puntje aan kan zuigen. De aan alle kanten rammelende en behoorlijk lompe dansliedjes van Hard-Fi. De afgezaagde rockposes van Hawthorne Heights (plus de bijbehorende, ongeïnspireerde Amerikaanse punkrock). Een reünie van helden die behoorlijk tegenvalt al wil je het zelf niet toegeven, want ja: de mannen van Urban Dance Squad zijn toch je jeugdidolen. Zanger Nic Offer van !!!, die nogal overdreven speelt met zijn regenponcho en ook nog eens niet cool zingt, en daardoor afbreuk doet aan de strakke grooves die de rest van de band neerlegt.
Het meest emotionele concert voor kleine pubermeisjes
Eerder dit jaar speelde Panic! At the Disco in Tivoli een degelijke show voor duizend gillende pubers, maar de grootste tent op Lowlands bespelen is toch even wat anders. Er wordt nog wel meegezongen door een deel van de toeschouwers, maar de meeste bezoekers kijken gelaten naar de hippe Amerikanen. Niet zonder reden: vooral het eerste half uur is zo slecht, dat de aanwezige pubermeisjes waarschijnlijk voor eeuwig een trauma aan dit optreden overhouden.
De meest valse start
De mannen van Bloc Party doen een zeer gedurfde poging om deze award binnen te slepen, maar de band herstelt zich na een valse start snel en laat daarna horen waarom ze tot de toppers van de nieuwe stroom Britse bands horen. Snow Patrol heeft de award al na een kwartier vol kleurloze, onherkenbare hitsingles op zak, waarna KindaMuzik snel richting Placebo rent. In een interview met KindaMuzik vertelt drummer Johnny Quin van Snow Patrol over de ambities van de band om in de grotere hallen te vertoeven, maar na Lowlands is maar één conclusie mogelijk: Snow Patrol is alleen als toeschouwer op zijn plaats in een voetbalstadion.
De meest treffende Iggy Pop-lookalike
Nog voordat Iggy in Biddinghuizen is gearriveerd, doet Johnny Borell (foto boven) van Razorlight een prima imitatie van de oude rot, inclusief het rondrennen in enkel een strakke spijkerbroek. De door Bruce Springsteen en Television beïnvloede popliedjes van Razorlight hebben weinig te maken met de furieuze punk van Iggy en zijn Stooges, maar een goede show is het wel.
De meest wilde frontvrouw
Karen O. van de Yeah Yeah Yeah’s mag een stukje opschuiven, want de meest wilde frontvrouw van het moment is Jemina Pearl van Be Your Own PET (foto boven). Bibberend, schuddend, als een gek rondrennend en tegelijkertijd nog steeds met een ongelofelijke schreeuw zingend, zet ze de India samen met haar bandgenoten in vuur en vlam. De minst wilde frontvrouw van Lowlands 2006 is Joan Wasser van Joan As Police Woman, die met haar sfeervolle luisterliedjes en prachtige stem (ondanks een verkoudheid) de Juliet muisstil krijgt. Als ze de gitaar erbij pakt en een anti-oorlog nummer over Condoleezza Rice zingt, klinkt ze helaas als een zwangere Melissa Etheridge, maar dat is het enige minpuntje van een show die het publiek met kippenvel de modder instuurt.
De meest lege tent terwijl de bands meer hebben verdiend
Terwijl de meeste bezoekers zich aan de andere kant van het festivalterrein klaarmaken voor Muse, staat Belle and Sebastian (foto) in een behoorlijke lege Grolsch-tent. Bijkomend nadeel: de lieve liedjes van het Schotse gezelschap zijn niet direct geschikt voor een festival. Zo vindt ook een Engelse Pete Doherty-lookalike op leeftijd, die gedurende de show diverse malen “Fuck off, wankers!” naar het podium schreeuwt. De overige toeschouwers zien echter een prima optreden met een Stuart Murdoch die het publiek om zijn vingers windt.
Nog beter is de show van Nizlopi, bekend van ‘JCB Song’. Het Britse duo laat op het debuutalbum rustige popliedjes horen, maar live is contrabassist John Parker ook nog humanbeatboxer (Opmerking van een toeschouwer: “Zou het een waterdichte microfoon zijn?”), waardoor het goed wakker worden is bij het duo. Soms neigen ze iets teveel richting flauwekul, maar het aanwezige publiek eet uit de hand van grappenmaker en zanger/gitarist Luke Concannon, waarna men een welverdiende toegift vraagt en krijgt.
Ook een beetje parels voor de zwijnen: het verrassend leuke en dansbare optreden van Hot Chip in de veel te grote Bravo. Vijf muzieknerds met keyboards op een rij, maar wat een plezier komt daar uit.
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=13704
Meer Lowlands festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-campingflight-to-lowlands-paradise
Deel dit artikel: