Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Van Scissor Sisters tot The Smashing Pumpkins, van Arctic Monkeys tot Linkin Park; Pinkpop heeft dit jaar niet te klagen qua toppers. De bezoekersaantallen zijn navenant en de laatste dag van Pinkpop 2007 verkoopt uit.
De glamrock van The Fratellis warmt het publiek aardig op, ondanks kleumweer en motregen. Hoewel de Schotten niet vanaf de eerste tel knallen, maken singles ‘Henrietta’ en vooral de kanjerhit ‘Chelsea Dagger’ – krijg dat deuntje maar eens je hoofd uit! – aan het eind alles goed. The Fratellis stemmen Pinkpop al vroeg op de maandagochtend vrolijk; katers of dikke wallen onder de ogen maken plaats voor een lach op vele gezichten.
Five O’Clock Heroes trekt de feestvreugde met Joe Jacksonachtige rock vrolijk door. De band komt snel op stoom, verspreidt het beste materiaal tactisch door de set en hoewel The Jam en The Police er wel erg dik opliggen, slaat Pinkpop een vermakelijk uurtje stuk met deze Brits-Amerikaanse groep.
Lollig is Wolfmother (foto rechts) vervolgens niet. Led Zeppelin gekoppeld aan Black Sabbath is hun stiel. De riffs zijn loodzwaar, de zang hoog en schril; de sfeer uitmuntend. Prima geluid, een gebalanceerde setlist met zowaar een nieuwtje; vakwerk is wat Wolfmother levert. Zompige rock voor een zompig veld, meer is er niet nodig en de Australiërs mogen zeker op herhaling komen.
Al tig keer gesignaleerd op festivals her en der zijn The Magic Numbers. Nog steeds zijn de lachebekjes goed voor een pak vrolijk stemmende popdeunen. Zoetgevooisd en melodieus met soms een wat scherper randje is hun enige makke dat het materiaal van Those the Brokes het niet haalt bij het debuutalbum. Eén nummer van een binnenkort te verschijnen ep wijst gelukkig naar zonnigere oorden vol sixtiesprachtpop.
Intussen heb je op de 3FM-Stage niets te zoeken als je niet van Amerikaanse middle of the road-rock (Dave Matthews Band) of metalig beukwerk (Korn, Stone Sour, Evanescence) houdt. Voor een spetterende nichtendiscoshow vervoeg je je evenwel het best voor het hoofdplankier.
Daar zorgt Scissor Sisters (foto boven) ervoor dat camp en kitsch ingang krijgen bij het Pinkpoppubliek. De New Yorkers geven sjeu en kleur aan een druilerige middag, maar de heilige vonk wil nét niet overslaan. Misschien had Jack dan toch zijn broek moeten uittrekken of Ana haar boezem mogen ontbloten?
Zonder pretenties of maf gedrag kun je ook ver komen; dat bewijst Maria Mena; een goudeerlijke, Noorse singer-songwriter die er maar niet over uitkan hoe lief het in groten getale opgekomen publiek voor haar is. Haar poprockdeuntjes bezorgen vele aanwezige Viva-lezeressen kippenvel, een brok in de keel of een traan in de ooghoek.
De heren zoeken een veilig heenkomen – vrij zaaddodend suf immers – of staan met een blik die wijst op “zij vindt het leuk” naast hun vriendinnetjes. Mena en band kunnen een paar duizend man in de tent makkelijk aan en knuffelrocken vast een glansrijke carrière bij elkaar.
De rakkers van Arctic Monkeys hebben de wind al vol in de zeilen en trekken een groot deel van het publiek richting hoofdpodium. De hits worden superstrak uitgedeeld en muzikaal is er geen smet op het Sheffieldse blazoen te bespeuren. Maar wat staat Alex Turner er weer doods bij en wat gaat er ook van de rest van de band bizar weinig uit. Vooruit; iets minder opgewarmd lijk dan op Lowlands vorig jaar, maar voor panache in de presentatie moet je niet bij Arctic Monkeys zijn.
Die ligt in ladingen in de nummers zelf. Met twee topalbums in de jonge achterzak hebben deze knullen het in zich om uit te groeien tot één van de belangrijkste Britse bands sinds – tsja – The Beatles. Dat showmanschap volgt wellicht nog wel eens. Zoniet, prijzen we ons gelukkig met het geniale songmateriaal.
Een stuitend contrast gaapt daarna tussen de soulvolle funk van Macy Gray (foto links) en haar sessieband enerzijds en Linkin Parks rapmetal anderzijds. Gray doet haar best, grabbelt woest in de coverschaal en windt het publiek moeiteloos om haar vinger. Desondanks staat hier een vrouw ver na de uiterste houdbaarheidsdatum (na 1999 is er nauwelijks een relevant levensteken vernomen vanuit het Macy Graykamp immers), met een begeleidingsband die zwoelzweterige vibes node mist.
Twijfels over de houdbaarheidsdatum van nu-metaljongensgroepje Linkin Park blijken verrassend genoeg ongegrond. Veel bezoekers blijken fan en gaan en masse om vanaf de eerste snaarstrak gespeelde tonen. Linkin Park trekt zelfs opvallend jonge aanhangers, waaronder zeer veel meisjes.
Harde gitaren, melodieuze zang, scratches en zo nu en dan een mopje rap; een gouden formule wanneer je het allemaal niet te bruut of eng maakt. Linkin Park werd er groot mee, Linkin Park is er nog steeds groot mee. Zo’n zeven jaar na doorbraakplaat Hybrid Theory mag een dergelijke, massale zegetocht een revelatie heten.
De Britrockfans krijgen van Pinkpop vandaag vijf bands gepresenteerd. Liefhebbers van hard werk tellen dezelfde score. Met daarin namen als Arctic Monkeys en Linkin Park: Pinkpop heeft zich verzekerd van bands met een trouwe fanschare. Dat het festival uitverkoopt komt voor een groot deel ook op het conto van The Smashing Pumpkins, die voor het eerst sinds 2000 weer voor een groot publiek staan. Billy Corgan en drummer Jimmy Chamberlin zijn de enige oudgedienden; drie huurlingen maken de nieuwe band compleet.
The Smashing Pumpkins hebben geen beste reputatie als festivalband, met als dieptepunt de nogal arrogante show op Pinkpop in 1998. Met totaal verbouwde versies van hits en nog te verschijnen nieuw materiaal maakte de band het zichzelf nodeloos lastig. Nu zegt Corgan van iedereen in het publiek te houden; een sentiment dat Pinkpop op gejuich onthaalt en wederzijds blijkt.
Daar is reden toe, want hoewel The Smashing Pumpkins een handvol nieuw werk spelen (denk: Siamese Dream gemend met Zwans poprockgevoel en voorzien van een politieke lading), draait de groep er zijn hand niet voor om na het openingssalvo van ‘Today’ en ‘Bullet with Butterfly Wings’ de hitmachinerie op volle toeren te laten draaien. Ze volgen zo goed als allemaal: ‘1979’, ‘Cherub Rock’, ‘Tonight, Tonight’.
Een te lang nummer middenin mag een dipje heten, maar in de afsluitende Pink Floydiaanse toegiftjam van dik twintig minuten verliest menig bezoeker zich helemaal. Op 7 juli volgt het nieuwe album Zeitgeist, einde zomer is de band weer in het land. The Smashing Pumpkins zijn terug, de phoenix is herrezen en in goeden doen.
Foto's uit het KindaMuzik archief. Scissor Sisters door Tim van Veen; Wolfmother door Jelmer de Haas; Macy Gray door Koen Bauters.
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=15526
Meer Pinkpop op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/pinkpop
Deel dit artikel: