Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
GG Allin de poepgooier
Er zijn voorvallen genoeg die ervoor zorgen dat een band tijdelijk extra in de spotlights staat. Je hebt ook artiesten wier hele bestaan gebaseerd is op controverse. GG Allin, frontman van punkband Murder Junkies, is zo iemand. Hij grossiert in excessen, waarbij veelvuldig drank- en drugsgebruik misschien nog wel zijn meest normale kwaliteiten zijn. Tijdens optredens, die hij veelal naakt uitvoert, speelt geweld altijd een rol. Allin beschouwt zichzelf als de messias van de underground, en is er tegelijkertijd van overtuigd dat rock-'n-roll weer gevaarlijk moet worden.
Om zijn woorden kracht bij te zetten, daagt hij zijn publiek constant uit. Seksuele intimidatie, gooien met stront, klappen uitdelen, automutilatie, besmeurd met bloed en uitwerpselen door de zaal rennen, niets is hem te gek. Dat Allin zelf niet zelden het mikpunt van geweld is en aan de lopende band gearresteerd wordt, deert hem niet. Wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten. In 1993 overlijdt GG Allin aan een overdosis heroïne. Zijn begrafenis loopt uit op een wild feest waarbij bezoekers uiteindelijk zelfs poseren met zijn lijk. De bizarre carrière van GG Allin is vastgelegd in de documentaire Hated: GG Allin and the Murder Junkies.
Brian Wilson zet Los Angeles in lichterlaaie
Het is eind 1966 en het werk aan Smile, de popplaat van The Beach Boys die alle andere popplaten overbodig moet maken, nadert zijn voltooiing. Het 'Fire'-segment dat deel uitmaakt van de 'Elements Suite', is na 24 takes eindelijk naar de zin van Brian Wilson. Dan eisen de druk en de drugs hun tol. Wilson denkt dat de jongste opnamen de oorzaak zijn van een ongewoon aantal branden in en rond Los Angeles.
Om erger te voorkomen probeert Wilson de banden te verbranden. Vreemd genoeg willen die nu juist geen vlam vatten. Ze verdwijnen in een kluis en liggen daar mogelijk nu nog. Vervolgens raakt Wilson het padje helemaal bijster en zet hij een streep door het hele Smile, om jarenlang zijn bed nauwelijks nog uit te komen. Het in 2004 uitgebrachte Brian Wilson Presents Smile is mosterd na de maaltijd en zo blijft de beste popplaat aller tijden nooit gemaakt.
Damagecontrol bij Damageplan
Bijna op de minuut, 24 jaar nadat ene Mark David Chapman zanger John Lennon vermoordt, vindt er een vergelijkbare destructieve gebeurtenis plaats. Op 8 December 2004 schiet Nathan Gale, ex-marinier, tijdens een optreden van Damageplan gitarist Darrell Abbott driemaal in het gezicht. Abbott, beter bekend als Dimebag Darrell, overlijdt direct. Ook een roadie van de zaal, een fan en een beveiligingsmedewerker worden dodelijk getroffen. Ene officier Niggemeyer maakt uiteindelijk een einde aan het leven van de moordenaar. Men vindt nog een resterend aantal van 36 kogels in het pistool van Gale, welk het drama nog groter hadden kunnen maken.
Damageplan, opgericht uit de resten van Pantera, laat een plaat na (New Found Power), een website vol droevige statements van vele grootheden uit de metalwereld en een fonds dat zorgdraagt voor de gewonden van de donkere avond in Ohio. Het gerucht ging dat Gale de split van Pantera met Abbott niet kon verkroppen. Dit wordt echter ontkracht. Gale schijnt namelijk schizofreen te zijn en denkt dat de bandleden van Pantera zijn gedachten kunnen lezen, deze 'stelen' en hem vervolgens uitlachen. Zo maakt een ex-marinier via een vreemde wraakactie een einde aan het leven van misschien wel de beste metalgitarist ooit.
Amsterdamse engelen slopen Iggy
'Real Wild Child' Iggy Pop houdt er in de jaren zeventig de eigenaardige gewoonte op na om zijn publiek de huid vol te schelden. Zoals op het livealbum Metallic K.O. is terug te horen, deinst hij voor niets en niemand terug. De destijds frequent aanwezige Hells Angels bekogelen Iggy tijdens Amerikaanse optredens al eerder met alles wat los en vast zit (tomaten, eieren, lampen, flessen). Maar ook in ons eigen land krijgt Iggy het aan de stok met de motorbende. De aanwezige Angels zijn op z'n zachtst gezegd 'not amused' wanneer Iggy het publiek op 18 mei 1979 in Paradiso vertelt dat zij allemaal stonede slome hippies zijn. Bekogelingen blijven die avond uit, maar na afloop wordt Iggy backstage wel fijntjes getrakteerd op een bezoekje van de Angels. Met alle gevolgen van dien. Met bloedend gezicht verschijnt Iggy even later weer ten tonele om de aanwezigen zijn excuses aan te bieden. Jaren later geeft hij in een interview toe dat hij die avond te ver was gegaan en dat het terecht was dat hij in elkaar was geslagen.
Kapotmaken is ook maken
Men is er niet vaak getuige van dat een artiest zijn kunstwerk willens en wetens kapotmaakt. Gedichten, romans, schilderijen en symfonieën belanden in de prullenbak zonder dat een haan ernaar kraait. Soms zit het publiek er met de neus bovenop. Als ouders op de televisie beelden zien van The Who op Monterey, waarbij Pete Townshend zijn gitaar in zijn versterker ramt en Keith Moon zijn drumstel omvertrapt, zijn zij hevig verontwaardigd. Natuurlijk vinden rebellerende kinderen het mieters, al proberen ze hun eigen brandhouten gitaar van negentig gulden voor zelfs het geringste krasje te behoeden.
Het is de rebellie om juist datgene te doen wat je ouders je altijd hebben verboden dat tot de verbeelding spreekt. Toch, het aan barrels slaan zou slechts een slap aftreksel zijn van het gebaar waarmee The Who voor een vermogen staat te vernietigen. Dat laatste is trouwens betrekkelijk, want The Who heeft mede dankzij zijn spraakmakende optredens ruimschoots meer geld verdiend dan Townshend en de zijnen ooit aan hun instrumentarium hebben hoeven uitgeven.
The Jesus and Mary Chain
De Schotse broertjes Jim en William Reed zijn zelf niet bepaald vernielzuchtig, maar wel extreem balorig en contrair. En ook dat pad leidt naar destructie. Hun eerste concerten, circa 1984, zijn in loeiende distortion gehulde blitzkrieg-happenings. De in stilzwijgen gehulde Reids en hun kompanen staan met hun rug naar het publiek en verdwijnen meestal al na tien minuten opnieuw in de schaduwen. Zodoende voelt het publiek zich al eens bekocht en hier en daar ontstaan schermutselingen. Manager Alan McGee speelt hier gretig op in. Het wordt breed in de pers uitgesmeerd, waardoor men speciaal naar de optredens komt vanwege de relletjes, die zodoende meer uit de hand lopen én opgeblazen worden. Enzoverder.
Als ze op 15 maart 1985 optreden in de Noord-Londense Polytechnic school, draait de hypemolen op volle toeren. Vreemd genoeg is er geen security aanwezig. Ondanks een hoop ruziezoekers op de eerste rijen, speelt de band twintig minuten lang. Dan wordt Jim van het podium getrokken. Hij en de band weten echter te ontsnappen en ze verschansen zich in hun kleedkamer. Het materiaal wordt vernield en de geluidsinstallatie ontmanteld. Een bende relschoppers gaat backstage op zoek naar de band, maar probeert gelukkig de verkeerde deur in te beuken. Neil Spencer, een journalist van de NME die lovend over The Jesus and Mary Chain schrijft, krijgt ook enkele klappen, omdat het 'allemaal zijn schuld is'.
Rauwe shoarma doet pijn
Tsja, Mayhem. Alle moord en doodslag uit de begintijd van de band doet de populariteit van deze Noorse blackmetalgrondleggers geen kwaad. De band is ook best bereid zijn reputatie als één van 's werelds ultieme shockrockbands eer aan te doen tijdens liveoptredens. Voormalig zanger Maniac snijdt zichzelf in zijn armen en het podium is vaak versierd met het nodig slachtafval. Voor extra veel concertplezier wordt dat op een gegeven moment dan ook het publiek in gegooid. Dat levert Mayhem het enige slachtoffer dat niet in de band speelt op.
In maart 2003 krijgt Per Kristian Hagen tijdens een Mayhem-optreden in blackmetalhoofdstad Bergen een schapenschedel tegen zijn hoofd, waar hij een schedelfractuur bij zijn slaap aan overhoudt. Hagen is aan het praten met een vriend en let even niet op rondvliegende vee-onderdelen. Hij houdt er niet te veel permanente schade aan over en dient louter om verzekeringstechnische redenen een aanklacht in bij de politie, die bovendien wordt geseponeerd omdat er geen opzet in het spel was. Hagen verklaart in de pers dat zijn relatie met schapen wel een beetje ambivalent geworden is. "Ik vind ze leuk, maar niet als ze door de lucht vliegen. Ik heb nu hoofdpijn." Mayhem geeft hem een vrijkaartje voor een volgend concert.
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=18047
Meer The Beach Boys op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/the-beach-boys
Deel dit artikel: