Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Waar kan je anders twee lange nachten (dit jaar voor het eerst drie, met donderdag erbij) hip hoppend door de wandelgangen rennen van een cultureel centrum dat normaliter een verzamelplaats is van ballet, klassieke muziek en ik-weet-niet-wat. Nu is er dan eindelijk te doen wat we allemaal graag doen: literatuur beluisteren in de plaats van lezen en het horen van muziek in een brede theaterstoel.
Tijdens De Nachten kan dat het best van allemaal. Rustig – zoals toen – in zo’n heerlijke theaterzaal achterover gezeten op je allerrock-‘n-rollst om een verzoeknummer roepen bij Low als er gevraagd wordt of er nog vragen zijn (“That’s not a question,” als antwoord ontvangen en toch ook je zin krijgen), of dit jaar wegdromen bij een voordracht van bijvoorbeeld Ramsey Nasr, de door de Antwerpenaren ingepikte en onmiddellijk tot stadsdichter benoemde Nederlander.
Waar kun je anders lekker het gevoel hebben ouderwets door gangen te dolen zonder dat de schoolbel elk moment kan klinken? Want die draaitafels in de hal maken de hele avond en nacht oorverdovende overuren. Na zoveel optredens willen de voetjes immers ook wat, dus glip je de zaal uit, sluit zachtjes de deur, bestelt nog een pientje – integreren kan zo fijn zijn – struint tussen al die schone Vlomse maskes door naar de dansvloer en laat als Hollander zien wat je waard bent.
En daar laat m’n geheugen me niet in de steek, want het is wel twee keer gebeurd dat ik moederziel alleen achterbleef op de dansvloer omdat m’n vrienden me elders zochten en mijn danskunsten niet aan bleken te sluiten bij de verwachtingen van de Antwerpse dames. Maar dat kan me allemaal niet schelen want ook dit jaar zal ik me na het zien van bullebak Henry Rollins op donderdagavond een weg banen naar het leukste café op 't Zuid om de route te plannen voor de dag erna.
Want wat ga ik zien en horen? De zeebonk die luistert naar de naam Admiral Freebee, de studentikoze Andrew Kenny van American Analog Set, de bij leven zo onderhand heiligverklaarde Arthur Japin, de stuitend bezielende platenkeuze van DUNK Soundsystem, ik-kan-niet-presenteren-maar-mijn-columns-liegen-er-niet-om Joost Zwagerman, het fotomodel annex de muzikant Maximilian Hecker, oud El Fish’er Steven De Bruyn die z’n Rhythm Junks aanjaagt of al dat andere waar je met al het gemak van de wereld even binnen kan fladderen.
En dan heb ik het nog niet over zaterdag gehad. Sexbom Mauro draait z’n ding, The Go Find speelt een thuiswedstrijd, Hugo Camps gooit de bal in het hoenderhok, Ilja Leonard Pfeijffer komt op schunnige wijze het leukste verhaal van het jaar vertellen, The Love Substitutes zijn er voor al die alleenstaanden en Sioen, Solex, Spinvis, Stijn en Styrofoam spelen wel maar niet achter elkaar omdat we anders nog enkel gesis in plaats van de traditionele oorpiep zouden horen bij het wakker worden op zondag.
Twee locaties, de tiende De Nachten, drie ochtenden geradbraakt wakker worden, keuzes te over en fijn gezelschap. Wat let u? Wees erbij. Lang leve de zapcultuur, lange leve De Nachten.
http://www.kindamuzik.net/artikel.php?id=8389
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: