Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het was een druilerige, benauwde zondagnacht in mei en er heerste rust in het hele appartementen complex. Anneke lag al op bed en ik was klaar om aan het werk te gaan. Ik schoof beide ramen van de woonkamer open en doofde alle lampen. Hemels maanlicht aan de horizon en het gezicht van God weerspiegelde in de regenplas onder de lantaarnpaal voor mijn woning. Ik opende een nieuw Word bestand en typte mijn naam en de datum van vandaag in. Ik nam mijn glas van mijn bureau en liep naar de platenspeler. Psychedelische klanken zorgden waren zojuist afgestorven in de nacht en ik nam een slok uit mijn glas. Ik draaide de plaat om en zette de naald weer op de groef. Terwijl de vogels buiten stilletjes floten vulde een zinderende baslijn de kamer. Ik draaide "I think we're alone now" van Tommy James & The Shondells. Het was het eerste nummer van kant A van een van 24 Happening Hits, een vinyl release zo dubieus dat de naam van de platenmaatschappij er niet eens op staat. Op de grond ligt een stapel platen. Allemaal gekocht bij mijn lokale platen-dumpzaak. Die verrotte plek in mijn geboortestad staat landelijk bekend als platenspeciaalzaak maar ik kan je vertellen; het is een gribus en de eigenaar is een louche vent van achter in de dertig met een dikke zwarte snor die de ballen verstand heeft van muziek en alleen maar hoog geblondeerde tienermeisjes in dienst heeft met borsten als meloenen die hun wenkbrauwen fronsen bij namen als Jeff Beck, Arid of Red House Painters.
Bovenop mijn vers ingekochte stapel stinkend karton met daarin bekrast vinyl lag de World Star Festival verzamelaar. Een plaat met nummers van onder meer Sonny & Cher, Dusty Springfield, Frank Sinatra en Barbra Streisand. Ik draaide de volumeknop nog wat verder open en genoot van de klanken van Kind of a Drag van de Buckinghams. Met ontbloot bovenlijf stond ik voor het open raam en ik voelde de regendruppels op mijn naakte huid spatten. Ik sloot mijn ogen. De volgende track was Cherry Cherry van Neil Diamond. Het begon wat harder te regenen en ik hoorde het in de verte onweren. Ik kocht deze plaat voor vijftig Euro cent bij die kloterige platenzaak. Net als alle anderen. "White Christmas" van Bing Crosby uit 1984, de verzamelaar "Good Vibrations" uit 1973 met hits van Otis Redding, Dionne Warwick, The Monkees en The Turtles en het door Buddah Records in 1978 uitgebrachte "20 Super Hits by Melanie" met daarop vertolkingen van meesterwerken als Ruby Tuesday en Mr. Tambourine Man en met een foto op de achterkant waarop Melanie er uitziet als de geile plastic sloerie die ze in feite ook was. Ik nam nog een slok van mijn drankje en concentreerde me op de regen en het naderende onweer. De muziek nam me volledig over terwijl de wind zich zachtjes rond mijn lichaam wentelde. Kippevel. Ik dacht terug aan de telefoongesprekken die ik eerder vandaag had gevoerd met mensen van platenmaatschappijen en de collega's van de pers. Ik glimlachte omdat ik wist dat ik de juiste beslissing had genomen.
Ik houd ervan om voor een habbekrats de meest geweldige tweedehands platen te kopen. Mijn vrienden betalen bijna twintig Euro voor een exemplaar van de nieuwe CD's van Swan, Blur en Aereogramme en weet je, mij kan het helemaal niets meer schelen. Ik koop enkel en alleen nog spotgoedkope tweedehands platen bij die kloothommel bij mij om de hoek. Voor mij geen gratis bonus-DVD's of B-kantjes of Deluxe uitgaven of een geremasterde versie van het origineel. Niets geen Digi-packs, spaarsingles of verzamelaars 'die je werkelijk moet hebben'. Terwijl de wereld om mij heen hard gaat op de nieuwe Placebo of zichzelf op de borst slaat omdat ze de nieuwe Radiohead al van het internet hebben getrokken luister ik 's nachts lekker naar the Best Of Neil Diamond die met zijn betoverende stem mijn emoties doet opspelen. Of naar het swingende Wooly Bully van The Sham, waarbij ik met een fles gin in de hand met gespreide armen rondjes dans in de woonkamer. Zwijmel ik samen met mijn goede vriendin Anneke weg op de romantische klanken van Daydream van Lovin' Spoonful terwijl we samen naakt op de bank liggen en moet ik mijn tranen bedwingen bij het intense Caterina van Perry Como terwijl ik mijn paarse hashpijp vul met verse wiet. De nacht heeft een speciale plek in mijn hart veroverd. Als die intense sluier der duisternis zich over onze heidense steden heeft uitgespreid komt mijn ware liefde voor muziek boven en plaatst ik mijzelf buiten de mallemolen die de platenindustrie heet. Dan ben ik even niet hip bezig de laatste bandjes te checken en ga ik er niet prat op dat ik de heetste promo's als eerste heb. Nee. Na middernacht ben ik muziekliefhebber. Niets meer maar ook zeker niets minder.
Dan laat ik me niet meer gek maken door de industrie, die drie-dimensionale wereld vol valkuilen, intriges en leugens. Het zijn zelden zuivere zielen maar veelal tuig van de richel die zich van kwaliteitsmuziek nauwelijks iets aantrekken. De enkele stervelingen van de vaderlandse pers die ik mijn vrienden kan noemen verachten mij omdat ik Elephants van The White Stripes nog niet heb gekregen dan wel aangeschaft. En het deert me niet. Mijn eindredacteur lacht me uit omdat ik niet geïnteresseerd ben in de nieuwe Therapy? en mijn buurjongen neemt me niet serieus als popjournalist omdat ik niets van System of a Down in de kast heb staan. Nee, mij maken ze allemaal niets meer wijs. Zolang mijn Technics draaitafel werkt zal ik elke week voor tien Euro twintig platen halen bij die ranzige vetsnor en zal ik achteloos mijn neus optrekken voor die sletterige hamburgerhoertjes achter de balie met hun laag uitgesneden bloesjes en ik zal elke trendzettende popjournalist een schouderklopje geven en ik zal mij verder nergens meer mee bemoeien want ik ben een andere weg ingeslagen. Ik zal muziek luisteren in de nacht en ik zal genieten van de puurheid. Dat ene moment van oprechte emotie zal mij in vuur en vlam doen staan en het zal beter zijn dan seks. Zoals nu. Ik zal me geheel overgeven aan de muzikale machten die voor het oprapen liggen in stoffige hoeken van aftandse tweedehands platenzaken en ik zal ze koesteren. Aan mij zul je geen kind meer hebben. Ik zal me niet langer opvrijen tegen de borst van de platenwereld. Dat jullie allemaal maar mogen kreperen in een neergaande spiraal van slechte verkoopcijfers, verkeerd berekende marketingstrategieën en eindeloze investeringen in een niet te kraken beveiliging die het kopiëren van CD's moet tegengaan. Kauw daar maar op, verdorven klootzakken. Ik koop voortaan alleen maar tweedehands vinyl en ik weet zeker dat God me ervoor zal belonen, vuile geld verslindende gluiperds.
Xander van Aart is redacteur van Roadburn.com, medewerker van Live-XS en alles voor KindaMuzik behalve gossipscribent.
Naschrift van de redactie:
Wij betreuren het ten zeerste dat wij Xander van Aart in eerste instantie hebben geintroduceerd als Gossipscribent van KindaMuzik. Een en ander lekte uit de pen na een avond vol goedkope speed die voor minimaal 30% was versneden met rattegif en werd weggespoeld met een halve fles Yagermeister.
http://www.kindamuzik.net/column/709/kindaspam-015-de-platenwereld-op-z-n-kop/3249/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: