Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Kijk, het punt is dat Vroeger Alles Beter Was. Zo typ ik dit terwijl ik naar Parliament's Motorbooty Affair luister. Een plaat kolkend van de humor, originaliteit, muzikaliteit en energie, waarvan ik ook bij de duizendste draaibeurt nog steeds vlinders in m'n buik krijg als 'n verliefde puber op een schoolfeest. En daarna ligt Sign "O" the Times van Prince klaar. Pak je moordlijstjes van de laatste jaren er eens bij en wijs me één plaat aan die daarbij in de buurt komt.
En wat geldt voor cd's, geldt dubbel en dwars voor live-optredens. Vingers: wie heeft er nog zin om uren te wachten voordat het zoveelste zooitje gehypte Britse pubers drie kwartier lang The Who komt nadoen? Met uit arren moede het volume maar op tien zodat het nog wát lijkt en aan het einde die obligate piepende versterkers? Ik in elk geval niet. Dan ga ik liever naar Maceo Parker of de P-Funk Allstars voor drie á vier uur dampende funk, sfeer en interactie. Lowlands? Pinkpop? Kijk tussen uw benen door in de spiegel en zie waar u uw kaartjes kunt steken.
Ik heb het nog eens goed gecheckt en het ligt niet aan mijn leeftijd (amper dertig). Het ligt echt aan die enorme berg gepureerde, afgevlakte rotzooi, aan elkaar hangend van de kunstmatige smaak- en kleurstoffen die dezer dagen op cd wordt gepleurd. Een wereld waarin Robbie Williams moet doorgaan voor een Serieuze Popmuzikant verkeert in grote, grote problemen. De laatste cd van de Red Hot Chili Peppers? Dat het de laatste maar écht blijkt! De Counting Crows die met een achterhaald drumcomputertje aan het coveren slaan? Dat is dan de crème de la crème van de hedendaagse muziek? Donder toch gauw een kolere-eind op! Het is niet zozeer de kwestie dat de Keizer geen kleren draagt, als wel dat het volledige Kabinet in zijn blote, puisterige kont rond marcheert terwijl de popjournalistiek vergoelijkende recensies schrijft, waarvan ze zelf weet dat elk woord een vuige leugen is.
Logisch dat Napster, Kazaa etc. hoogtij vieren. Om geld neer te willen tellen voor de gemiddelde hedendaagse top-40 hit moet je wel heel, héél hardhorend zijn, of gewoon smoorverliefd op Jim. En de industrie maar piepen dat de verkoop terugloopt. Hallo? Kan het er misschien aan liggen dat die zogenaamde artiesten van jullie een enorme berg bagger afleveren waar je voor je verdriet nog niet naar wilt luisteren? Waarom die angst om te zeggen: de popmuziek verkeert in een ongekende impasse? Wat is het ergste dat er kan gebeuren? Dat je als journalist wordt ontmaskerd als een hopeloze verslaafde, zo smachtend naar de kick van The Next Big Thing dat-ie alles hypet wat maar een beetje in de buurt komt? Laten we toch alsjeblieft ophouden de Grote Leugen in stand te houden. We leven in muzikaal barre tijden, wat de oorzaak ook moge zijn. Godzijdank bestaan er oude platen, platenbeurzen, bootlegs en muziekbibliotheken. Daarmee moeten we het nog een paar jaar uit kunnen zingen. Hopelijk heeft het volk tegen die tijd de muzikale bedriegerselite van 2003 afgezet en kunnen we weer nieuwe muziek kopen die écht wat voor ons betekent. Laat de revolutie beginnen!
Timmy Hectic is praktiserend boeddhist, scribent van KindaMuzik en groot soul&funk&drum&bass freak.
http://www.kindamuzik.net/column/709/kindaspam-018-laat-de-revolutie-beginnen/3497/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: