Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Begrijp me goed, muziek betekent alles voor me en ik sta volledig achter Adam Ants legendarische opmerking "Ridicule is nothing to be scared of", maar ik leef van al deze onzin, en redacteuren en programmeurs zijn ook maar mensen, en mijn opmerkingen en gedachtegangen vallen lang niet altijd even goed bij bovengenoemde partijen.
Vermoedelijk komt dat omdat ik een beetje buiten de realiteit sta. Ik kan nog geen ei koken, betaal steevast te laat mijn belasting, woon veel te duur en slaap als andere mensen werken. Als ik wel wakker ben, zit ik in hotels om bands te interviewen, ga ik met mijn vriendin in de stad wandelen, bezoek ik concerten, reis ik de wereld rond, kijk ik porno, word ik dronken, dj ik of schrijf ik recensies, artikelen en columns. Grofweg is dat het wel zo'n beetje. Oh ja, soms voer ik, met een select groepje vrienden, nog wel eens oeverloze semi-filosofische discussies die als backbone vaak de wereld van de muziek hebben.
Waarschijnlijk is dat ook de reden van mijn plotselinge aankomst op de roemruchte muzieknerds-site www.subjectivisten.com, waar Theo me aantrof. Zo'n site waarvan je vrijwel zeker weet dat hij alleen gelezen wordt door de 30 participanten die er zelf ook op posten.
Maar daar, waarde 71 KindaMuzik lezers, ligt ook gelijk mijn huidige verwardheid. In een wereld waarin "gevestigde" bladen lezers verliezen en menig website-redactie op haar beurt gevuld wordt met afgewezen muziekbladjournalisten is dj Arnold de weg zo langzamerhand een beetje kwijt geraakt.
In het verleden was alles vrij makkelijk/overzichtelijk. Toen was mijn wereld betrekkelijk simpel. Er waren publicaties, binnen die publicaties was er een hiërarchie en als je goed kon opschieten met de redactie en ook nog aardig kon schrijven was je plek binnen het blad een feit. Mocht de hoofdredacteur of programmeur je wat minder, dan was dat frustrerend, maar was het op die plek gewoon einde verhaal voor je.
Tot op zekere hoogte zou ik dus blij moeten zijn met de digitale revolutie. Iedereen kan nu alles zeggen en als een website-redactie je kwalitatief niet goed genoeg vindt, kun je hun oordeel altijd ontwijken door je eigen weblog op te starten. Iedereen heeft gelijk, iedereen wint.
Maar ook: Iedereen luistert alleen nog maar naar zijn of haar eigen vrienden en wisselt linkjes uit, zoals je vroeger in de kroeg biertjes uitwisselde om nieuwe vrienden te maken. Hogere orde, hogere kunst, een dicterende mening bestaat niet meer…
Daar heb ik het bij vlagen best moeilijk mee. Vooral ook omdat ik het internet en mijn dagelijkse realiteit (goddank?) nog niet als twee overlappende universums zie. Voor mij is alles wat ik op het internet uitkraam gewoon 'een droom'. Zo heb ik iemand al wel eens met de dood bedreigd en stond ik er vreemd van te kijken toen deze persoon me i.r.l. de volgende keer dat ik hem zag ook daadwerkelijk aanvloog.
Want ergens is Arnold, diep verscholen onder dat goddelijke en insane arrogante voorkomen, best een verlegen jongetje. Iemand die graag ziet dat "het klopt". Iemand die festivals veel leuker vond toen er nog maar één podium was. Dan ging je gewoon een uurtje slenteren als An Emotional Fish je verveelde op Pinkpop. Zoiets.
Arnold, en ja deze column gaat vermoedelijk meer over Arnold dan over muziek -maar dat was ook het bezwaar van Theo e.a. waardoor Arnold deze column in the first place mocht schrijven -, wil graag de wereld veranderen. Wil alles ooit op een rijtje krijgen en 'iets goeds maken/neerzetten'. Daarbij vergetende dat de wereld te confusing is om dat ook daadwerkelijk te bewerkstelligen.
Als het uitgaanspubliek in Amsterdam, Utrecht en Haarlem al sterrenhemels ver van elkaar verwijderd ligt, omdat de hoofdstad ver-urban-ned is (waardoor de LPF bij ons ook niet wist te scoren), Utrecht in indie gelooft en Haarlem rockt, hoe kan ik dan de illusie hebben dat ik op mondiaal niveau een punt kan maken wat ook daadwerkelijk iedereen snapt?
De pers en de werkelijkheid liggen inmiddels ook mijlenver uit elkaar. Neem nou Dizzee Rascal. De commissie van de Mercury Music Prize geeft hem een prijs omdat ze denken dat het een progressieve daad is om dat te doen, maar ik geloof niet dat de commissieleden zelf na volgende week dat album nog eenmaal uit de kast zullen trekken. "Klein negertje maakt futuristische plaat" zal er ongetwijfeld in een van de juryrapporten hebben gestaan. Terwijl Dizzee zelf, laat staan zijn achterban, tot vorige maand nog nooit van die hele prijs gehoord hadden. Only money can bring us together. Zoals een hoer en haar klant in hetzelfde bed ongetwijfeld een volledig andere belevenis doormaken.
Ik hoor je momenteel denken, waar gaat dit naar toe, de zinnen zijn te lang, dit individu heeft psychische hulp nodig… en je hebt ook helemaal gelijk. Maar dat geldt eigenlijk al vijftien jaar voor ondergetekende en zolang ik niemand in koelen bloede afmaak zal die hulp er vermoedelijk niet komen, zoals ook niemand Patrick Bateman in American Psycho oppakte. Je kunt het opschrijven, maar ze zullen hun schouders op halen en je niet geloven!
Daarom is muziek een uitkomst voor me. Alleen hier, temidden van andere dorpsgekken, kan ik mezelf uitleven en ervoor zorgen dat ik op het einde van de dag te moe ben om de trekker over te halen. Rock-'n-roll geeft me een uitlaatklep en tempert mijn rusteloze geest. Als ik me focus op releases, interviews, dj-sets, koldermailtjes, hypes, publieksvragen, optredens en alles wat daarbij komt kijken heb ik in ieder geval een richting. Weet ik per dag waar ik zo ongeveer mee bezig ben.
Een einddoel heb ik echter allang niet meer. Ik draai wat ik cool vind klinken, praat als een bezetene met mensen die een wapenfeit op tafel kunnen leggen (iedereen is 15 minuten interessant, de een wat meer dan de ander) en blufpoker mezelf van a naar b. Er moet wat geld binnenkomen, ik reis graag (mijn andere vorm van escapisme naast de rock-'n-roll, waardoor dronken worden in het buitenland bij een live-show in een hippe club helemaal ultiem is) en ik probeer categorisch de klootzakken van de lieverds te scheiden.
Begrijp me niet verkeerd, lieverds zijn niet altijd sociale wezens. Ik heb aan meer mensen een hekel dan dat ik mensen mag en beschik doorgaans over een negatieve ondertoon. Maar de ironie an sich heb ik laten varen. Mijn favoriete stad mag dan New York zijn, veel New Yorkers zijn enkel en alleen ironisch omdat ze daardoor geen belangrijke beslissingen hoeven te nemen omtrent hun privéleven. Verwacht dus ook niet dat je bij een kort interview de diepte in kunt gaan met bijvoorbeeld de Beastie Boys of Ryan Adams. The Big Apple zit te nadrukkelijk in hun system. Vraag ze hoe oud ze zijn en hun antwoord luidt droogkomisch: 57. Vraag verder en ze zullen hooguit zeggen: "You can do better than that!" Ze willen geen antwoord geven op je vraag omdat leeftijd er niet toe doet omdat leeftijd er juist wel toe doet. Het is de cirkelredenering waar de hele wereld om draait. Denk er maar eens over na.
Ikzelf zoek om in absolute zin zoveel mogelijk te weten. Liefst over muziek. Maar dan vooral omdat ik me toch ergens op moet focussen en omdat muziek de samenleving wel redelijk reflecteert. Er moeten wetten zijn, alleen verandert het traject van dag tot dag. Maar iemand die het nieuwe album van The Strokes op 26 september 2003 al heeft mag je gerust executeren, laat dat bij deze duidelijk zijn.
Ik zou graag geloven in een God, al was het maar omdat dit dolen dan niet voor niets is. Dus ik hoop er op. Tegen beter weten in. Dat is ook Arnold. Vroeger sprak ik daar in het openbaar te veel over. Omdat ik er niet goed tegen kan als mensen het halve verhaal horen en me daarom niet mogen. Nu doe ik dat steeds minder en eigenlijk vooral op verzoek (Theo!). Omdat mijn woorden, hoe goed bedoeld ook, vaak meer schade aanrichten dan goed doen. Ik ben dus deep down minder ironisch geworden, maar aan de oppervlakte ook wat zwijgzamer. I love everybody, but have to hate everybody at first, to get some respect. Wellicht ben ik de Johan Cruijff van de popjournalistiek. Altijd bezig met muziek, maar ook altijd bezig met mezelf; met het begrijpen van de wereld om me heen. Voor sommige mensen is veel wat er op straat gebeurt vanzelfsprekend, voor mij is alles een klein wonder.
Ik heb te veel gestudeerd, ben from the street hoewel ik oorspronkelijk uit het Gooi kom, wil veel zeggen, maar niet arrogant overkomen, kan inhoudelijk subliem zijn, maar het niet altijd even goed verkopen. Als het zou kunnen zou ik alles met iedereen willen doen. Omdat ik morgen misschien niet meer wakker word. Ik geloof dan ook niet in so-so, maar wel in hypes en landverraad. Ik ben van mening dat muziekschrijfsels je leven kunnen veranderen, daar waar de wereld om je heen je nogal eens teleurstelt. It's all I fucking got, 24/7.
Stilistisch ben ik soms te wanordelijk, maar dat is Bobby Gillespie ook, en toch zijn sommige Primal Scream platen meesterwerken. Er is dus nog hoop. Bij vlagen kan ik trouwens ook heel netjes en coherent mijn mening over een cd geven, publiek op een coole dansavond blij maken of de gedachten van een artiest over zijn nieuwe cd n.a.v. een gesprek op papier zetten. Maar nu werd mij gevraagd wat Arnolds "probleem" eigenlijk was en heb ik dat voor jullie uiteen proberen te zetten. Bij deze.
Momenteel werk ik voor mezelf, Oor, Samsonic, Live XS, Music Minded, Blvd, Havana, Paradiso, de Melkweg, het Patronaat, LVC, HMH en bij vlagen Ekko, Tivoli, Rotown, 013, Tagrijn e.a.
Wellicht kom ik hier gerichter en beknopter, met een KindaMuzik-cd of optreden als kader, nog eens op terug. Dan weten jullie in ieder geval wie er achter zo'n uitgesproken mening schuil gaat. Maar nu (2.58 uur) ga ik bij de snackbar op de hoek nog ff wat blikjes coca cola kopen. Al was het maar omdat ik daardoor merk dat het leven ook gewoon simpel kan zijn.
Gabba Gabba Hey!
Arnold Scheepmaker werkt voor vanalles maar vooral voor zichzelf.
http://www.kindamuzik.net/column/709/kindaspam-024-it-s-my-party-and-i-ll-fuck-it-up-if-i-want-to/4097/
Meer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/709
Deel dit artikel: