Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
KindaMuzik is niet bepaald een New Kid on the Blog. We bestaan zelfs langer dan het woord 'blog'; KindaMuzik is dan ook officieel een 'online muziekmagazine'. Veel anders dan een tijdschrift (of fanzine) in elektronische vorm was ook niet mogelijk in de tijd dat een flink deel van de gebruikers nog gebruikmaakte van een inbelmodem; een te grote foto leidde al tot lang wachten, laat staan dat er muziek of video's op de pagina konden. Zo begon KindaMuzik als een site die zich vooral richtte op geschreven stukken. Dat trekt natuurlijk mensen aan die graag schrijven en om die reden is het eigenlijk ook altijd min of meer een magazine online gebleven.
Later heb ik ook nog een tijd voor De Subjectivisten geschreven, samen met bijvoorbeeld Joost Heijthuijsen van Incubate (dat toen nog niet bestond). Dat was een van de eerste opinieblogs over muziek, waarbij de meer journalistieke aanpak werd losgelaten en werd gekozen voor een meer persoonlijke aanpak - vandaar ook de naam van de site - waarbij soms fel de polemiek werd opgezocht, ook op het bijbehorende forum. Maar ook daar ging het dus vooral nog om de geschreven tekst. De Subjectivisten was zelfs nog wel meer een schrijverssite dan KindaMuzik ooit is geweest.
Weer later kreeg je dingen als Blogger, Wordpress, YouTube, SoundCloud en ontstond het typische muziekbloggen in de vorm van muziek of een video van een nieuw nummer met een korte tekst erbij. Dat werd al snel de hoofdstroom van over muziek schrijven op internet. De meeste mensen zijn namelijk helemaal niet geïnteresseerd in lezen over muziek om het mooie artikel of het diepgravende essay, maar alleen als middel om leuke nieuwe bandjes te ontdekken.
Voordeel is ook dat deze aanpak weinig inspanning kost. Interviews uitwerken of een pittig discussiestuk schrijven kost veel tijd en moeite en die investeer je alleen als je er echt zin in hebt of als je er betaald voor krijgt. In het begin was er nog het idee dat uiteindelijk de advertentie-inkomsten van de papieren tijdschriften naar de online tijdschriften zou verschuiven en dat er geld te verdienen zou zijn met schrijven voor internet, maar dat is niet gebeurd. Robert Levine, keynotespeaker op de Incubateconferentie, legt in zijn boek Free Ride uit hoe dat komt: de advertentiemarkt is door de komst van internet niet groter geworden, maar moet wel over veel meer sites verdeeld worden, waarbij doelgericht adverteren zoals bij zoekwoorden op Google dan ook nog de voorkeur heeft. Daar komt voor muziek dan dus nog bij dat is gebleken dat veel mensen er niet zo doorwrochte stukken over willen lezen. "Hé check dit eens, dit is tof!" met een SoundCloud-embed erbij volstaat.
Keuzestress
Het goede aan deze stijl van muziekbloggen is meteen ook het slechte eraan: er komt een enorme hoeveelheid nieuwe muziek op je af. Stereogum komt nu al met een lijst met de 40 beste bands van 2012. Je kan het als een beetje breed georiënteerde muziekliefhebber eigenlijk niet bijhouden. Het is ook onzin: er zijn geen veertig nieuwe bands die écht de moeite waard zijn. Met die lijst helpt Stereogum de lezer niet om het kaf van het koren te scheiden.
Vaak is het verweer hierop: "Dan kan de lezer zelf zijn of haar favorieten kiezen." Dit gaat nog uit van de veronderstelling dat kiezen altijd leuk is en dat meer keuze beter is. Er is inmiddels een hele bibliotheek aan psychologisch onderzoek dat het tegendeel aantoont. Hoe groter het aanbod en hoe belangrijker de keuze, hoe vervelender het proces van kiezen. Er is zelfs een woord voor: keuzestress. Dat is ook een van de redenen van het succes van festivals: er is een keuze voor je gemaakt, het enige dat nog aan jou wordt overgelaten is waar je op het beperkte festivalgebied naartoe gaat. Geen wonder dat ze vaak uitverkopen voor het programma bekend is.
Lana del Rey-effect
Strenger selecteren lijkt dus het devies. Dat valt alleen niet mee. Als je popmuziek als geheel neemt is het meest bagger. De selectie daarvan die wordt uitgebracht door gevestigde labels is echter meer normaal verdeeld: de meeste troep is al weggefilterd. Er is vooral heel veel competent, maar kleurloos materiaal en maar een paar echte uitschieters. Die grauwe middenmoot produceert dan vaak wel één of twee uitschieters naar boven. Het label is ook niet gek en gebruikt die om de band te hypen, wat in de snelle blogcyclus - die telkens op nieuw materiaal zit te wachten - vrij gemakkelijk is, zeker als bijvoorbeeld het uiterlijk en/of het achtergrondverhaal van de artiest nog meewerkt. Laten we het het Lana del Rey-effect noemen.
Een deel van de oplossing is volgens mij een dubbele cyclus: een snelle van de hypes en hits en een tragere waarbij de tijd zijn werk kan doen. Af en toe moet je als muziekmagazine dus even terugkijken op de afgelopen maanden en nog eens aandacht geven aan wat echt de moeite is gebleken. Voor mijn gevoel is een aantal van twintig tot vijfentwintig echt memorabele platen per jaar daarbij een goede richtlijn. Dan kan je dat wat je hebt gemist en eventueel nog interessant lijkt nog nalopen. Dat wordt bij een jaarlijst met honderd platen al problematisch.
Experts
Verder moet die 1995-mentaliteit van "de luisteraar wil zelf kiezen" nu eens definitief worden uitgeroeid. De luisteraar wil niet zelf kiezen, anders was hij zelf de enorme database van Spotify wel willekeurig door gaan struinen op zoek naar nieuwe muziek. De luisteraar wil goede muziek op een presenteerblaadje aangereikt krijgen. De luisteraar laat daarbij graag de oren hangen naar experts en dan niet van die Leo Blokhuisstijlexperts met alleen maar veilige, middle-of-the-roadkeuzes, maar echte experts van het type John Peel, die je niet alleen kan bewonderen, maar ook haten. Dat is het verschil tussen muzikaal fastfood, mikkend op de grootste gemene deler en een specialiteitenrestaurant dat gerechten met een uitgesproken smaakt serveert waarvan je er op zeker ook een aantal heel vies vindt. Een goed voorbeeld van een site die zo functioneert is The Quietus: een gestage, maar te behapstukken stroom artikelen, inhoudelijk sterke opiniestukken en een duidelijke eigen koers zonder een sektarisch nicheblog te worden. Voor de causal liefhebber zijn die stukken misschien te lang of te specialistisch. Zoals gezegd: de meeste mensen zijn niet zodanig in muziek geïnteresseerd dat ze er ook lange artikelen over willen lezen. Maar ook die groep heeft uiteindelijk meer baat bij het goede culturele klimaat dat zo wordt geschapen dan bij het lukraak op het internet dumpen van muziek.
Stellingname dus. Niet alleen in de vorm van stevige recensies en boeken als Retromania, maar ook juist in het soort op het agressieve af geschreven opiniestukken waarin De Subjectivisten in zijn hoogtijdagen zo goed was. Joost Heijthuijsen vult met het opzetten van deze conferentie dat gat voor een deel op, maar ook de rest van het jaar zou er veel meer moeten worden gediscussieerd over het hoe en waarom van muziek. Dat leidt namelijk tot inzicht en betrokkenheid, zodat muziek meer wordt dan een spotgoedkoop consumptieartikel. Dat levert uiteindelijk een beter muziekklimaat op dan wezenloos weer een playlist samenstellen in Spotify met de twintig beste nieuwe acts van de maand.
http://www.kindamuzik.net/column/kindablog/37-van-de-40-beste-nieuwe-bands-van-2012-zijn-kut/23203/
Meer KindaBlog op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/kindablog
Deel dit artikel: