Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
SCOTT MILLER & THE COMMONWEALTH
Citation is de titel van de derde cd van singer-songwriter én rocker Scott Miller. Weer flikt hij het om een aantal vlijmscherpe songs bijeen te brengen waarin hij aanstekelijke melodieën met gevoelige momenten combineert. Wie Steve Earle en John Hiatt prominent in zijn platenkast heeft staan, mag de onvervalste en oprechte rootsrocker Scott Miller zeker niet aan zich voorbij laten gaan.
»
bezoek de website
THE BE GOOD TANYAS
Bij The Be Good Tanyas draait het om harmonieuze en zoete samenzang. Hoewel het damestrio uit Vancouver in Canada komt, maken Frazey Ford, Trish Klein en Samantha Parton traditionele, tijdloze folk en country, die rechtstreeks uit het Amerikaanse Appalachengebergte geïmporteerd lijkt. Zangeres Jolie Holland maakt inmiddels geen deel meer uit van de groep, wat geen reden is om hun optreden te laten schieten: vorig jaar gaven ze nog een spetterende show op het rockfestival Roskilde.
»
bezoek de website
HAYES CARLL
Carlls tweede cd behaalde in de goede Amerikaanse hitlijst een derde plek, vlak na grootheden als John Prine en Robert Earl Keen. Niet ten onrechte: Hayes Carll is een verse ontdekking in de wereld van jonge countryrockers, waartoe ook Ben Atkins, Tift Merritt en zelfs Ryan Adams behoren. Niet voor niets waren Texaanse legenden annex oudgedienden als Guy Clark en Ray Wylie Hubbard zo vriendelijk om ieder een song voor Carlls voortreffelijke cd Little Rock te schrijven. “Guy Clark was kind enough to let me come over and write a song with him”, aldus een uiterst bescheiden Hayes Carll in de liner notes. Ook zijn goede vriend Adam Carroll is van de partij, dus wie weet welke verrassingen Blue Highways in petto heeft!
»
bezoek de website
GUY CLARK
Een betere chroniqueur van het Amerikaanse leven dan Guy Clark had de organisatie niet als hoofdact kunnen strikken. Clarks debuut Old No. 1 uit 1975, met klassiekers als ´Rita Ballou´, ´Desperados Waiting for a Train´, ´Like a Coat from the Cold´ en ´L.A. Freeway´, geldt nog altijd als een mijlpaal en was zó goed dat het nooit werd geëvenaard, ook niet door Clark zelf. Al eerder wist de norse cowboyzanger de griezelige magie van Texas in Utrecht tot leven te wekken, waaronder één keer eerder op Blue Highways, en tijdens het emotionele eerbetoon aan zijn overleden drinkmaatje Townes Van Zandt in Tivoli. Een nieuw album verschijnt in mei.
»
bezoek de website
MCKAY BROTHERS
McKay Brothers bevat laidback countrymuziek, ergens tussen Neil Young en Guy Clark in, en enkele Mexicaanse nummers. Wie dieper Texas in trekt, merkt dat chili de barbecue verdringt en het Spaans de voertaal wordt. De McKay Brothers maken die overstap net zo gemakkelijk. Pak sigaretten, bier en tequila en neem met de McKay Brothers een voorschot op een onbezorgd festival.
»
bezoek de website
GRAYSON CAPPS
“Yesterday was a very fine day indeed/I got out of bed, went outside and brushed my teeth” zijn de veelzeggende eerste regels van zijn verrassend goede debuutplaat If You Knew My Mind. Liefdevol schildert Capps nauwkeurige portretten van outcasts in en om New Orleans. Over die stad, nadat orkaan Katrina eroverheen geraasd was, en de falende hulpverlening nadien verhaalt hij in enkele nieuwe nummers. Eind vorig jaar speelde Capps nog solo in Nederland; nu komt hij met band.
»
lees het interview
»
bezoek de website
THE DRAMS
Blind boeken, moet de organisatie van Blue Highways gedacht hebben toen ze The Drams kon strikken. The Drams? Zeg maar Slobberbone, maar dan zonder de oude bassist en aangevuld met twee nieuwe muzikanten. En Slobberbone laat zich spellen als: R.O.C.K. “Ik wil graag meer de kant op van het verhalen vertellen, want songs met verhalen erin kan ik nog schrijven als ik uit mijn bed val,” zei Slobberbone-zanger Brent Best vorig jaar tegen KindaMuzik. Tijdens een tweetal optredens op South By South West klonken The Drams als een melodieuzere versie van Slobberbone, maar nog altijd even stevig. Een album is in de maak.
»
bezoek de website
MARAH
Marah uit Philadelphia is de band van de broers David en Serge Bielanko, die goed weten hoe een rootsrockliedje in elkaar steekt. Vergeleken met invloeden als Bruce Springsteen en Tom Petty klinkt Marah aanmerkelijk fris. De band straalt plezier uit en komt gedreven en aanstekelijk over. De muziek is afwisselend, mede door het gebruik van blazers en een piano. David Bielanko beschikt over een stem die net rauw genoeg is om het geheel de nodige pit mee te geven. Hip is Marah zeker niet en voor een kerstplaat deinst men dan ook niet terug, maar lekker is deze muziek wel.
»
bezoek de website
THAD COCKRELL
Wie de vierde editie van Blue Highways heeft bezocht, kan zich vast nog dat dikke mannetje herinneren dat maar net met zijn bolle kop boven de microfoon uitstak en met zijn laarzen op het kleine podium van Vredenburg stampte. Cockrell is de zoveelste eenzame en arme cowboy uit het Wilde Westen, maar wel eentje die gezegend is met een stem die herinneringen oproept aan de kosmische countrymuziek van Gram Parsons. De countryrock uit de jaren zeventig is zijn domein. Voor een flinke dosis gezonde dramatiek ben je bij Cockrell aan het juiste adres. Zijn plaat Warmth & Beauty wordt van harte aanbevolen.
»
bezoek de website
CAITLIN CARY
Caitlin Cary, ex-Whiskeytown, behoort onderhand tot het meubilair van Vredenburg. Deze graag geziene gast speelde eerder solo en met de Tres Chicas op Blue Highways. Ditmaal komt zij met Thad Cockrell, met wie ze vorig jaar de cd Begonia’s uitbracht. Dat kan beter, moet Blue Highways gedacht hebben. Live zullen de snikkende tortelduiven van de plaat wellicht mooi duellerende zangengeltjes blijken, want echt teleurgesteld heeft Cary ons nog nooit op het Utrechtse americanafestival. Elk festival van dit kaliber moet zijn eigen Tammy en George hebben, nietwaar?
»
bezoek de website
DAR WILLIAMS
Sinds 1993 maakt singer-songwriter Dar Williams licht verteerbare countrypop. Haar laatste plaat My Better Self was nogal braaf. Misschien is het beter haar muziek als folk te benaderen, want folk is terug, folk is in, zij het niet zo perfect geproduceerd en zoetgevooisd als My Better Self klinkt. Toch heeft Williams met haar platen al een flinke fanschare opgebouwd en het oog wil ook wat. Zelf wil Williams ook graag enkele boodschappen kwijt over hoop, geloof en een beter milieu. Zolang ze er maar mooi bij zingt.
»
bezoek de website
ADAM CAROLL EN SCRAPPY JUD NEWCOMB
Adam Carroll uit Texas maakt traditionele, eigenlijk kinderlijk eenvoudige countrymuziek. Far Away Blues uit 2005 maakte een verpletterende indruk. Denk aan John Prine, Guy Clark, Robert Earl Keen en dan in een voortreffelijke productie van Lloyd Maines. Speciaal voor Blue Highways speelt Carroll met de veelzijdige Scrappy Jud Newcomb, ook een singer-songwriter uit Austin, Texas. Newcomb houdt van Tom Waits en heeft een wat wildere inborst. Kan een bijzondere combinatie zijn, deze twee heren.
»
bezoek de website
JOY LYNN WHITE
Joy Lynn White is een hele dame in Nashville en geniet in Nederland al enige bekendheid door eerdere optredens op Blue Highways. Eenmaal zagen we haar met Buddy Miller optreden en later nog een keer met een band, waarin ook Duane Jarvis en Phil Lee zaten. Deze heren begeleiden White ook op haar laatste cd One More Time. De niet meer zo heel jonge schoonheid begint deze cd wat steviger dan ze gewoon is. ‘Keep This Love’ en ‘I’m Free’ klinken eigenlijk precies zoals je haar graag hoort: traditioneel, maar net iets meer Lucinda Williams dan Nashville.
»
bezoek de website
STILLHOUSE
De naam Stillhouse is nog tamelijk onbekend, maar er gaat vast een belletje rinkelen bij de naam van Dave Wilson, de zanger-gitarist van Chatham County Line, die de drijvende kracht achter Stillhouse is. Naast Dave Mason helpt ook Chatham County Line-collega Greg Readling een handje mee. Verder maken Johnny Irion (van Johnny Irion en Sarah Lee Guthrie), Jay Brown en Zeke Hutchins deel uit van dit bijzondere gelegenheidsproject. Het is ook niet uitgesloten dat Tift Meritt op enig moment het podium deelt met Stillhouse. Hun geluid is meer het countrygeluid uit de jaren zeventig dan de verwachte bluegrass. Stillhouse zou wel eens kunnen uitpakken als één van de verrassingen van het festival.
»
bezoek de website
TIFT MERRITT
Op de derde editie van Blue Highways maakte Tift Merritt veel indruk. De mooie zangeres met het hese stemgeluid werd door critici meteen opgenomen in het elitekorps van Bonnie Riatt, Linda Rondstadt en Emmylou Harris, al hoort Merritt meer thuis in de nieuwe generatie vrouwelijke singer-songwriters waartoe ook Kathleen Edwards behoort. Het rafelige alt. countrygeluid dat Merritt de wereld inschopte op haar debuut Bramble Rose wist stand te houden op de fijne opvolger Tambourine. Merritt maakt een welverdiende terugkeer op Blue Highways.
»
bezoek de website
JEFFREY FOUCAULT
Singer-songwriter Jeffrey Foucault was één van de eerste namen die bekend werden gemaakt voor Blue Highways. Hij leverde onder meer een voortreffelijke bijdrage aan de driedelige Peter Case-tribute A Case for Case, waarop ook Richard Buckner, Victoria Williams en John Prine zijn te horen. De donkere blues en country van Foucault bereikt op zijn derde cd Ghost Repeater een voorlopig hoogtepunt.
»
bezoek de website
http://www.kindamuzik.net/festival/blue-highways/blue-highways/12353/
Meer Blue Highways Festival op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/blue-highways
Deel dit artikel: