Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Katers en dipjes die zich steeds nadrukkelijker beginnen aan te dienen laat je vanmiddag gewoon uit je systeem waaien door opgetogen zonnige indiesurfpop, te beginnen met Surfer Blood [foto boven]. Wie het nummer 'Swim' nog niet gehoord heeft, mist één van de tofste powerchordsongs van het jaar. Het draait bij Surfer Blood, zoals je al verwacht, om het gitaarwerk: verwijzingen naar Weezer, de Pixies en Sonic Youth zijn daarbij niet uit de lucht gegrepen. Het debuut Astro Coast is een verzameling vol heerlijk frisse surfrock en -popliedjes met een catchy hook. Een band die zo graag indie wil zijn - maar het totaal niet is. Surfer Blood doet alles wat je verwacht en blijft je toch nog verrassen. (Daniel Verlaan)
Surfer Blood staat om 14.00 in de Charlie
Een paar uur later ga je gewoon op dezelfde voet verder in de India. Het nummer 'Let's Go Surfing' van The Drums [foto onder] uit Brooklyn staat ongetwijfeld op de shortlist voor de verkiezing van indiezomerhit van 2010. Aanstekelijk gefluit en een meezingbaar refrein maken de song onweerstaanbaar. Toch gaat het er op hun pas verschenen titelloze debuutplaat niet overal even zonnig aan toe. In de niet-alledaagse muzikale combinatie van new wave en girlgrouppop uit de jaren vijftig en zestig, komt hun melancholieke inborst meer dan eens om de hoek. Live voorzien ze hun energieke muziek van veel drama en bombast. De hoofdverantwoordelijke hiervoor is zanger en poseur eerste klas Jonathan Pierce. Hij ondersteunt zijn delicate teksten, die hoofdzakelijk over gevoelens gaan, met ernstige grimassen, wijde armgebaren en vreemde pasjes. Hij benut als een razende Roeland het hele podium, waarmee hij wat betreft pathethiek niet onderdoet voor Morrissey of Suede's Brett Anderson. Alle galmregisters worden opengetrokken, en ze klinken grimmiger dan op plaat. Er gebeurt wel wat als The Drums optreden, en niet alleen als de hele Indiatent 'Let's Go Surfing' meezingt. Want ook de rest van hun repertoire is uitstekend. (André Rozendaal)
The Drums staan om 17.20 in de India
Het je het wel weer gehad met al die luchthartige indiebandjes? Ga dan gewoon naar de Charlie voor Against Me! Aanvankelijk is dit het akoestische soloproject van zanger Tom Gabel, die in 1997 op zeventienjarige leeftijd met school stopt om zijn leven aan muziek te weiden. Pas enkele jaren later neemt Against Me! zijn huidige vorm van punkband aan, waarmee de eerste zaden voor het huidige succes geplant zijn. Met talloze optredens en een sociaal betrokken boodschap verovert Against Me! de harten van de underground. De aanstekelijke, met folk doorspekte punk wint langzaam maar zeker aan populariteit en door in zee te gaan met een groot label breekt Against Me! uiteindelijk met zijn DIY-wortels. Inmiddels is geen tent te groot voor de band.
Against Me! staat om 17.25 in de Charlie
Iets heel anders vind je even later in de Bravo: Die Antwoord [foto onder]. Als Die Antwoord vanuit Kaapstad zijn debuut $O$ gratis via internet verspreidt, kan niemand bevroeden dat de next level beats van de behoorlijk geschifte rap-rave-act het zo snel zo ver gaan schoppen. Ninja, Yo-Landi, Vi$$er en DJ Hi-Tek houden de gemoederen op elk sociaal netwerk flink bezig. De gekte bereikt een hoogtepunt wanneer de video voor 'Enter the Ninja' live gaat en grote labels strijden om de handtekening van het oncontroleerbare zooitje white trash. Interscope wint de strijd. Die Antwoord zet ondertussen zijn verworven faam om in een wereldtour waar velen naar uitkijken. Lowlands heeft de Nederlandse primeur, dus mis het niet. (Ruud van Esch)
Die Antwoord staat om 17.50 in de Bravo
Hallo, Lowlands programmeurs, zijn jullie daar? Massive Attack, Air, NoFX, Queens of the Stone Age, Anouk, blink-182, Placebo? We leven toch in 2010? Wie bij de organisatie is op het briljante idee gekomen om een band als Placebo, die al jaren hopeloos passé is, uit te nodigen? Hun meest recente acceptabele plaat Sleeping with Ghosts stamt alweer uit 2003 en de groep teert vooral op de hits uit de jaren negentig. Als Brian Molko en consorten zich dat nu zouden realiseren en bij concerten dan in elk geval enkel het oude werk zouden spelen.. maar nee. Vorig jaar op Pukkelpop richtte de groep zich vooral op songs van het ronduit slechte Battle for the Sun, een plaat die nota bene werd gemaakt nadat drummer Steve Hewitt na ruim elf jaar trouwe dienst werd ingeruild voor fris groen blaadje Steve Forrest. Hoezo opzichtig geen inspiratie meer hebben? Placebo is gewoon uitgespeeld. (Guido de Greef)
Placebo staat om 20.00 in de Alpha
Nee, dan Two Door Cinema Club [foto onder]. Dit stel snotapen uit Noord-Ierland houdt wel van een feestje. Ze roepen tijdens optredens feestbeesten meerdere malen op om zich na het optreden te melden in de kleedkamer. Maar voordat het zover is, brengen ze een set voor het voetlicht met opwindende en elastieken indiepop die hipsterharten sneller laat kloppen. De energie van hun plaat Tourist History slaat vaak al snel over op het publiek, dat het op een dansen of pogoën zet. Met als aanstichter mathrockkronkels, nerveus gitaargefladder, verzorgde elektronica en ritmische dwang. Het feest zal in een wat grotere setting plaatsvinden dan tijdens hun vrijwel uitverkochte tour langs Nederlandse clubs, afgelopen voorjaar. Maar daar weet zowel band als publiek vast wel raad mee.
Two Door Cinema Club staat om 20.20 in de India
De vijf Hebreeuwse Amerikanen van Fool's Gold [foto onder] spelen flink leentjebuur bij de Afrikaanse popmuziek uit de jaren zeventig, en voegen er Hebreeuwse zang en een wat hogere versnelling aan toe. Wat concreet inhoudt: meditatieve en repetitieve muziek met een uitzonderlijk hoge dansfactor. Hun titelloze debuutplaat staat er vol mee. Wie hier naar luistert, kan zich makkelijk voorstellen dat ze indruk maakten op Nederlandse festivals eerder dit jaar, waar ze velen aan het dansen kregen. We kunnen met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid stellen dat de Limatent straks te klein zal zijn voor de opzwepende muziek van Fool's Gold. (André Rozendaal)
Fool's Gold staat om 21.45 in de Lima
Omdat je tegenwoordig simpelweg een gigantische bagage aan muzikale historie tot je beschikking hebt en dus zoveel om uit te putten, kun je je als artiest tegenwoordig maar beter niet conformeren aan één stijl. Laat jezelf beter gewoon laten gaan en dompel je volledig onder in de eclectische overdaad. Dat moet de virtuoze Ross Richard (1986), ofwel Hudson Mohawke [foto onder] ook gedacht hebben.
Het eclectische dat Hudson Mohawke kenmerkt beslaat een spectrum van hiphop, glimmende r&b, tachtiger-jaren synthesizers, brutale breaks en melodieuze vocalen zoals in de bijzondere combinatie van klanken in de tracks 'Star Crackout' en 'Allhot'. Hierin zweven lyrische, harmonieuze vocalen die zo van het Schotse platteland van vroegere tijden lijken te zijn weggekomen. Hier en daar doet het denken aan Squarepusher en generatiegenoot Dorian Concept mag ook genoemd worden. Live doet hij er een stevig schepje bovenop en bouwt met zijn caleidoscopische bouwstenen steevast een dik feestje. Voor de diehards die pas ophouden als ze op maandagochtend van het terrein geveegd worden een prachtig begin van de nacht! (Maria Cristina Fazecas)
Hudson Mohawke staat om 22.30 in de X-Ray
Foto's van Surfer Blood (door Niels Steeghs), The Drums (door Peer), Two Door Cinema Club (door Jeroen Dekker), Fool's Gold (door Jelmer de Haas) en Hudson Mohawke (door Reinier Asscheman) uit het KindaMuzik archief.
http://www.kindamuzik.net/festival/lowlands-2010/kindamuzik-s-grote-lowlands-gids-de-zondag/20516/
Meer Lowlands 2010 op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lowlands-2010
Deel dit artikel: