Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Begin
Dit zijn wat gedachtes naar aanleiding van een gesprek met Efrim. Efrim is de gitarist bij Godspeed You! Black Emperor (hierna Godspeed) en Thee Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-la-la Band (hierna Silver Mt. Zion) waarin hij ook zingt. Dit gesprek ging niet zozeer over het geluid wat ze maken, maar meer over wat er achter het geluid steekt. Over het gevoel erin en over de interpretatie hiervan. En over Constellation, de naam van dat invloedrijke platenlabel uit Montréal waar de albums van Godspeed en Silver Mt. Zion onder uitkomen.
Efrim: “Constellation wordt gerund door Don en Ian. Ik speel in bandjes die platen uitbrengen op dit label. Of ik invloed heb op het label? Nee. Of toch wel, we hebben allemaal invloed op elkaar. We zijn goede vrienden en met Don en Ian werk ik al tien jaar samen. Ian speelt ook in Silver Mt. Zion. Constellation is wat mij betreft helemaal niet zo’n grote naam in muziekland. Iedereen is altijd een beetje buiten die muziekindustrie en zijn groots opgezette infrastructuren gebleven. Constellation is gewoon twee mannen in een appartement vol met platen, een telefoon en een paar computers.”
Godspeed brengt al een tijdje geen platen meer uit onder Constellation. De negen musici staan hier min of meer ‘on hold’ –waarover later meer.
Waarom gebruik ik eigenlijk de term ‘musici’? Deze doet eerder denken aan klassieke, hoogstaande muziek en soms een beetje zonderlinge mensen. Een muzikant associeert meer aan de straat, de nuchterheid, de onderkant van de samenleving. Of in ieder geval daar begonnen. Als je aan mij vraagt of de bandleden van Godspeed musici of muzikanten zijn zou ik uit bewondering musici antwoorden, maar uit respect misschien muzikanten. Omdat zij zichzelfs waarschijnlijk ook zo zouden noemen.
Voorman
Terug naar het interview, waarbij het moeilijk is om Efrim niet als voorman van de twee bands te zien: een charismatische verschijning, aanwezig op het podium en het meest met de pers in gesprek. Maar misschien spelen onbewuste aannames hier een rol en wordt Efrim door mij gezien als voorman, omdat hij nu eenmaal door anderen altijd als voorman wordt bestempeld. Begint zijn zogezegd nadrukkelijke aanwezigheid misschien bij onze eigen perceptie?
“In Godspeed waren we erg gehecht aan het idee dat niet maar één persoon zou spreken voor de hele band. Binnen de band ging het juist over het zoeken naar een manier om samen iets uit te vinden, een manier van met elkaar communiceren over dingen waar we geen woorden voor hadden. En zoveel mogelijk als één naar buiten communiceren. In Silver Mt. Zion speelt dat minder.” Over deze communicatie naar buiten gesproken: deze verliep niet altijd even vlekkeloos.
“Ben je wel eens naar een eetfeestje geweest? Denk eens in: een boel mensen rond de tafel, een conversatie, en eigenlijk ben je het oneens met veel wat er gezegd wordt. Maar je houdt je stil, verlegen, misschien wat geïmponeerd ook. Hoe langer je je stil houdt, hoe meer de irritatie begint te jeuken. En opeens sta je op en roept: “ik zie het niet zo!”. Je bedoelt het niet grof, maar je wilt je gewoon laten horen. Dat is hoe het soms voelde toen Godspeed populair werd. Aan die eettafel zaten dan meneer muziekindustrie, de journalisten, de rockclubs. Ik word soms nog kwaad op mijzelf als ik terugdenk aan mijn geïrriteerde manier van reageren. Als ik niet zo terughoudend was geweest en eerder had laten weten wat ik vind... Ik heb ook niet echt het idee dat ik in die frustratie nou zo helder sprak.”
Geluid?
“Dave, een van de gitaristen van Godspeed, en ik hadden lange gesprekken over muziek die we goed vonden en bepaalde stukken daaruit. Zo kwamen we op het idee om gedeeltes van nummers uit te rekken tot zo’n tien minuten. We hadden niet veel geld en daardoor niet de beste apparatuur. Op shitty ghettoblasters luisterden we naar klassiek en raakten opgewonden van het krakerig vervormde geluid. En ehh... het geluid van treinen was ook wel een inspiratie.”
De sound die acht jaar geleden uit Canada over kwam waaien met Godspeed leek heel nieuw. Hoewel zich toch een stijlvergelijking met Pink Floyd in de trippy sixties opdringt. Denk eens aan het nummer ‘Be Careful With That Axe, Eugene’, de climax die in dat nummer wordt opgebouwd en zijn hoogtepunt bereikt in een door merg en been gaande ijselijk lange kreet, verdwijnend in dik psychedelisch geluid om de gestructureerde waanzin compleet te maken. En zo zijn er meer, waarbij het Pink Floyd-album bij deze Ummagumma een luistertip is.
Net als die noodskreet van Pink Floyd deed Godspeed je lichaam sidderen. Niet alleen het geluid was vernieuwend, het was met name de beroering die het in je ziel veroorzaakte die bijbleef. Alsof je gedwongen werd met opengesperde ogen inclusief het nodige traanvocht direct de wereld aan te kijken.
Het deed aanspraak op een diepgewortelde pit van verlangens, om kwetsbaar en echt te kunnen zijn. Voortkomend uit de verlangens van de bandleden zelf, waar je jezelf in herkende. Een verlangende wereld vol pijn, gegoten in fel en zacht geluid.
Politiek!
Godspeed You! Black Emperor bedoelde die aanspraak op je gevoel, dat doorgeven van hun beeld van de wereld niet als een les of als politiek statement, hoewel men daar nog wel eens van uit ging. Dat is ook niet zo heel gek: op het laatste album Yanqui U.X.O. (2002, de elpee), staat een verknipte versie van een speech van Bush, die niet op de cd staat. Een kwinkslag, in de trant van: ‘alleen voor vinylkopers willen wij wel een beetje aan politiek doen’?
Efrim: “Godspeed ging niet over politiek. Dat label kregen we op ons geplakt toen we ineens veel aandacht kregen. Godspeed en Silver Mt. Zion gaan over mens zijn, over het proberen wat te doen met de kritiek die je hebt. Zoeken naar echt praten en menen wat je zegt. Weet je, je geeft je mening over dingen, probeert te praten over dingen en men begint ons een politieke band te noemen. Maar politiek is voor politici, terwijl het ons ging om het menselijke. Het kwaad en verdrietig zijn om het feit dat wanneer je ruimte wilt maken voor een echt gesprek en over iets wil praten, het je heel veel moeite kost om dat duidelijk te maken.”
De spaarzame teksten in Godspeeds muziek kun je zien als een verbeelding van de eigen realiteitsbeleving. Van het sociale gemis, het holle theaterspel aan de grote dinertafel van de westerse wereld. Een wereld waarin mensen lijdende voorwerpen geworden zijn binnen een systeem waarin sociale verbanden afhankelijk zijn van winstbejag. In Silver Mt. Zion begonnen de bandleden meer en meer te zingen, beeldende zinsneden over samenzijn, raketten in gaten, burgers in hun huizen. De muzikale uitkomst klinkt iets anders, de intentie lijkt hetzelfde.
Nu
Efrim: “Ik zie veel verschillen tussen Godspeed toen en Silver Mt. Zion nu, maar ik probeer ook in te zien welke verschillen te maken hebben met het feit dat ik in allebei de bands zit. Misschien dat een hoop van wat ik zie niet evident is. Feit is dat de teksten veel belangrijker zijn geworden en hier is ook veel minder discussie over. Er lijkt meer vertrouwen te zijn dat ik met teksten kom waarbij we ons allemaal comfortabel voelen. Wat ik moet blijven proberen is met die insteek de goede woorden te schrijven. Ook lijkt het alsof we ons comfortabeler voelen met eigen taken binnen de band.” De nadenkendheid waarmee Efrim dit brengt is tekenend: introspectieve gedachtes, op het eerste oog logische verbanden zichtbaar in twijfel trekken en de discussie met zichzelf aangaan.
“Godspeed staat nu ‘on hold’ omdat de muziek die we samen maakten ook echt muziek was die we sámen maakten. Alles was altijd een compromis, voor iedereen. Dat is mooi om te doen, maar ook erg zwaar, zeker voor de tijd dat we dat volgehouden hebben. Er is een punt bereikt waarop het lijkt alsof we binnen dat systeem niet meer goed kunnen communiceren. We gaan zeker weer spelen, ik weet alleen niet wanneer. Er moet gewoon tijd overheen voordat we weer rustig kunnen zitten en opnieuw samen leren praten.”
De kruistocht voor de kwetsbaarheid gaat echter door. Op de laatste plaat van Thee Silver Mt. Zion, Horses in the Sky, zingt iedereen. Misschien vanuit een groeiend bewustzijn van de eigen remmingen en het hiervan willen loskomen, om zo muziek te maken die zo dicht mogelijk bij jezelf komt. Zo onafhankelijk als mogelijk.
Efrim: “Muziek van Godspeed You! en Silver Mt. Zion is serieus. De intentie ervan is zo waarachtig mogelijk te zijn naar zichzelf en haar punt zo helder en waarheidsgetrouw duidelijk te maken.”
Eind
“My name is Efrim and i’m playing in a band.” Dit was de onderwerpregel van het mailtje dat Efrim mij stuurde in aanloop naar het interview. Een paar woorden, maar misschien wel de meest treffende van het hele artikel. Want zo is het.
(Later voegt zich nog een violiste van A Silver Mt. Elegies aan ons tafeltje. Ik meende dat ze Sophie heette, maar lees later dat de afwezigheid van Sophie een van de redenen is waarom Thee Silver Mt. Zion onder de naam Elegies optrad in het Patronaat, overigens een waanzinnig optreden. Ik twijfel nog steeds, ik dacht het toch echt. Ach, al die namen ook...)
http://www.kindamuzik.net/interview/a-silver-mt-zion/mijn-naam-is-efrim-en-ik-speel-in-een-band/11154/
Meer A Silver MT Zion op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/a-silver-mt-zion
Deel dit artikel: