Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Samen met haar celliste Anne Ostsee beschouwt ze de avond bescheiden na, terwijl ze haar keel blijft verzorgen met warme thee en de zojuist door Ostsee geprepareerde schaal met vers fruit. Het stelt Obel gerust te horen hoe positief de zaal reageert op de show, ondanks haar niet optimale vocalen. Ze praat zacht, oogt behoedzaam, maar bloeit tijdens het gesprek steeds meer open. Haar charmante onzekerheid tekent ook haar shows. "Als ik het podium op kom, voel ik me vaak nerveus. Dan kijk ik naar Anne en is er iets in haar dat die nervositeit wegneemt. Je beleeft veel als je op tour bent en het is leuk dat met z'n tweetjes te kunnen delen. Alles in je eentje moeten doen is ook wel erg eenzaam."
Toch is het spelen in een band niet echt aan de blonde pianiste besteed. Daar kan ze haar ei minder goed in kwijt, zo merkte ze toen ze in Kopenhagen nog met een band speelde. "Muzikaal gezien had ik mijn stem nog niet gevonden. Ik had de ruimte nodig dat uit te vinden. Het liefst wilde ik iets heel minimalistisch doen, maar dat is lastig met vijf mensen. Daarnaast was ik geïnteresseerd in allerlei klassieke instrumenten. De mensen waarmee ik speelde hadden dat niet zo. Daarom was het voor mij nodig om dingen alleen te gaan doen. Je kunt niet over muziek praten, dat werkt niet. Je moet het doen."
Dubbel gevoel
Het materiaal van Agnes Obel ontstaat allereerst op basis van de melodie. Pas daarna komt -eventueel - de tekst. Op basis van klankassociatie, zo vertelt ze: "Ik ben een echt melodieënmens. In mijn benadering van muziek zijn teksten van secundair belang. Ik schrijf teksten die dicht bij de muziek liggen, met een thema of universum dat mijn associatie vertegenwoordigt. Bij 'Brother Sparrow' had ik bijvoorbeeld het gevoel dat de melodie over eenzaamheid ging. Dat stamt uit de tijd dat ik erg alleen was, zo ongeveer elk geluid kon horen. En 'Riverside' gaat over water, omdat het pianogeluid klinkt als stromend water."
Naast haar eigen nummers coverde Obel ook John Cale's 'Close Watch'. "Over het algemeen vind ik het interessant als dingen een dubbel gevoel in zich hebben, dat het niet helemaal duidelijk is. Een nummer is niet per se alleen in majeur of mineur. Je kunt dat gemoed mixen. Ook qua tekst. Zo is dat ook in het nummer van John Cale. Dat is een liedje waar het mixen van emoties en majeur en mineur heel goed werkt. De songtekst is romantisch, maar aan de andere kant ook triest en donker. Dat is een interessante mengeling. Ik vond dat het een sfeer had die geen van mijn nummers heeft. Daarom is het een goede aanvulling voor de plaat. Ook omdat ik houd van de harmonische structuur van het liedje."
Niet alleen de muziek van Cale fascineert Obel. Ook op de deuntjes van Roy Orbison is de tengere artieste verzot. "Hij heeft die enorme helderheid in zijn nummers. Alsof hij van een andere wereld komt. David Lynch gebruikte ook veel van zijn nummers in zijn films. Ze zijn zo zoet en liefdevol. Zijn stem is als slagroom. Het is gemaakt op een manier waardoor het lijkt alsof het zich in een droomwereld afspeelt."
Vrije gevoel
Met een fluwelen, lieflijke stem verhaalt de Deense verder. Over haar verhuizing van Kopenhagen naar de Duitse metropool Berlijn. "Weg van al mijn vrienden in Kopenhagen belandde ik op een nieuwe plek. Dat was op een bepaalde manier bevrijdend. Maar ik weet niet wat het echt met mijn muziek gedaan heeft. In de periode in Berlijn heb ik wel veel meer muziek geschreven dan toen ik nog in Kopenhagen was. Het is moeilijk de twee steden te vergelijken. Berlijn is uniek. Het heeft de bijzondere geschiedenis, is enorm groot. Dingen die in Berlijn gebeuren kunnen ergens anders niet gebeuren. Je kunt er bijna bankroet leven en toch nog steeds doen wat je wilt. En er is enorm veel ruimte. Kopenhagen is fijn, maar ik houd erg van het vrije gevoel van Berlijn."
"De stad is zo waanzinnig interessant. Je hebt er Russische restaurants, Amerikaanse invloeden. En natuurlijk de historie van het oosten. Ik hou ook echt van de Karl Marx Allee, zo prachtig. Het is een grote laan die symbool stond voor de DDR. In de oorlog werd het totaal platgebombardeerd en daarna door de communisten helemaal opnieuw bebouwd. De straat en de voetpaden zijn ongelooflijk breed. Nu wonen we in Neukölln, maar in Prenzlauer Berg woonde ik vlakbij het Mauerpark, net in het oosten. Van het gebouw waar ik woonde waren voorheen alle ramen dichtgemetseld zodat mensen niet over de muur heen konden kijken "
"Er is sowieso een erg groot verschil tussen Duitsland en Denemarken. Mijn thuisland is zo klein en Duitsland enorm groot. In Denemarken voelen Zweden en Noorwegen veel dichterbij dan Duitsland, ook qua taal en mentaliteit. Mijn familie heeft het gevoel dat ik verder weg ben nu ik in Duitsland zit. Het is toch best een andere cultuur. Daardoor ben ik er ook benieuwder naar."
Uiteindelijk is Berlijn voor Obel vooral ook de plek waar het succes een enorme kickstart kreeg. Mede dankzij de commercial van Deutsche Telekom waarin haar hit 'Just So' gebruikt werd. "Dingen gingen er sneller van. Maar aan de andere kant ging het ook snel op plekken waar de reclame niet vertoond is. Dat effect was er vooral in Duitsland. Aan de andere kant, veel van de mensen met wie ik nu werk, heb ik ontmoet dankzij die commercial. Zoals mijn boeker en andere mensen die me geholpen hebben. Het zou arrogant zijn om te zeggen dat het niet geholpen heeft. Voor mijn soort muziek is het niet gemakkelijk airplay te krijgen. Het hangt niet aan de bomen. Dit heeft me geholpen in een omgeving te komen waar ik de plaat kon uitbrengen en waarin ik gehoord werd. Dat maakt me echt blij." Om daar vervolgens nog met een brede glimlach en een kuchje aan toe te voegen: "Het enige dat ik nu nog te wensen heb is helemaal beter te worden."
http://www.kindamuzik.net/interview/agnes-obel/het-vrije-gevoel-van-agnes-obel/21157/
Meer Agnes Obel op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/agnes-obel
Deel dit artikel: