Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Ik denk dat ik er hierna mee kap. Of eerst even drie maanden niets doen en dan beslissen of ik dit wel wil", verzucht Anika met een uitgebluste blik in haar ogen. Ze heeft er sinds de release van haar naamloze debuutalbum bijna een jaar als zangeres opzitten. "Het is begonnen als een tussendoorproject, maar het is het enige wat ik het afgelopen jaar heb gedaan. Als je bij een klein label zit moet je een hoop werk zelf doen. Ik geloof helemaal in wat ik doe en ik zou best nog een plaat willen maken een keer, maar nu moet ik er even niet aan denken. Ik wil mezelf niet te veel druk opleggen. Ik heb nog zoveel andere opties."
Al vroeg raakt Anika verzeild in de muziekindustrie. Tijdens haar studie werkt ze voor clubs in Cardiff, Wales. "Ik was promotor en managede lokale bandjes. Daarnaast had ik een klein label en werkte ik voor de British Council, een organisatie die zich bezighoudt met opleidingen en internationale culturele relaties. Ik kwam ook vaak in het nabijgelegen Bristol. Een vriend van mij heeft daar een club en ik hielp hem met grafische ontwerpen. Op een dag stelde hij mij voor aan Geoff (Barlow, red.) die een zangeres zocht voor zijn band." Het klikt tussen Anika en Geoff en vanuit een gedeelde frustratie over de muziekindustrie en een gezamenlijke liefde voor punk, dub en meidenbands uit de jaren zestig duiken ze met de muzikanten van Geoffs band Beak> de studio in. "Ik wist niet wie ze waren, we hebben wat nummers opgenomen en op een gegeven moment gaf Geoff me wat cd's van wat hij normaal gesproken doet. Pas toen ontdekte ik dat hij van Portishead is."
De plaat is in twaalf dagen live opgenomen zonder overdubs of nabewerking. Het resultaat ademt de sfeer van zwartgallige dub en punk uit het begin van de jaren tachtig met de ijzige stem en intonatie van Nico. "Al sinds mijn jeugd schrijf ik liedjes en vooral in het jaar dat ik in Cardiff op onmogelijke tijden werkte, schreef ik teksten in plaats van te slapen. Ik zat toen ook in een bandje, maar dat speelde hardcore met veel gitaren en dat paste niet bij wat ik te zeggen had. Ik wilde niet per se in een band zitten, maar ging wel op zoek naar een plaats voor mijn teksten. Uiteindelijk heb ik dat bij Beak> gevonden."
Covers
Desondanks staan op het album maar twee eigen nummers. De rest bestaat uit covers van artiesten als Yoko Ono ('Yang Yang'), Bob Dylan ('Masters of War') en Skeeter Davis ('End of the World'). "We waren op zoek naar een bepaalde sfeer en om die te beschrijven maakten we gebruik van bestaande nummers. Politiek, feminisme, trash, funk, dub... Het is uiteindelijk een coherent geheel geworden maar tegelijkertijd een ongemakkelijke luisterervaring. Ik had geen idee dat het ooit uitgebracht zou worden."
"Tijdens de opnames wilde ik vooral een statement maken tegen muziekjournalisten. Veel van mijn oude klasgenoten zijn muziekjournalist geworden en toen ik een van hen mijn tekst van 'Officer Officer' liet lezen lachte hij me uit. Ik heb de pest aan dat soort mensen, maar nu lach ik hém uit. Ik wil met de plaat de uitdaging aangaan over wat goede of interessante muziek is. Er wordt geen beledigende muziek meer gemaakt tegenwoordig, het draait allemaal om pleasen." Het album van Anika verschijnt op Invada, een label met een grote hiphopaanhang. "Ik krijg heel hatelijke reacties vanuit die hoek, terwijl hiphop en wat ik doe qua achtergrond en ideeën heel dicht bij elkaar liggen."
Na de opnames vertrekt Anika naar Berlijn en vindt een baan als politiek verslaggever op het terrein van onderwijs en wetenschap. "Op een dag belde Geoff me op om te vragen of hij mijn Facebookfoto mocht gebruiken en of ik wat dingen in mijn eigen handschrift wilde opschrijven voor de hoes. Ze hadden besloten de opnames die we gemaakt hadden uit te brengen. Ik stond voor de keuze: mijn baan in Berlijn was tijdelijk en ik wilde beleidsmaker worden in Bristol, maar ik kon ook deze bandstuff gaan doen. Het was de keuze voor een platform. Ik ben 24 en heb niet overal een mening over, maar mensen verwerpen dingen omdat ze ze niet begrijpen. Ik wil niet zeggen wat iemand moet denken, maar ik wil uitdagen om zelf na te denken. Zowel in muzikaal als in politiek opzicht. Het gaat me totaal niet om de aandacht, dat deel van het muzikant-zijn haat ik en dat is de reden dat er ook maar drie foto's van mij op internet staan."
http://www.kindamuzik.net/interview/anika/anika/22457/
Meer Anika op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/anika
Deel dit artikel: