Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Bardo Pond heeft in feite twee gezichten”, peinst gitarist Michael Gibbons (foto), terwijl hij zachtjes door de telefoon praat. “We zijn constant in duel met onze eigen gespleten persoonlijkheid. Een groot deel van de tijd neigen we sterk naar avontuur en improvisatie, terwijl we die chaos ook graag in hapklare liedjes willen kneden. Dat is de tweestrijd die uiteindelijk resulteert in het Bardo Pond geluid dat je hoort op onze albums.”
Al een dik decennium schotelt het vijfmans collectief uit Philadelphia ons onder wierook bedolven spacerock voor. Het zesde album, Ticket Crystals, komt als het goed is, deze maand uit, laat Gibbons weten, terwijl de wind gevangen zit tussen zijn gsm en die van mij, duizenden kilometers naar het westen.
Stoffige riffs
Het afgelopen jaar knutselden zangeres Isobel Sollenberger, Ed Farnsworth (drums), Clint Takeda (basgitaar), John Gibbons (gitaar) en Michael Gibbons intensief aan Ticket Crystals, terwijl ze tussendoor nog een episode uit de Cypher Documents-serie uitbrachten. “De Cypher Documentsalbums zijn vooral rauwe improvisaties”, legt Gibbons uit. “Nauwelijks gemixt of geëdit.”
Ticket Crystals daarentegen is het resultaat van een zeer intensief proces. Zoals elk ‘officieel’ Bardo Pond album. “De totstandkoming van een album is altijd weer vermoeiend en betoverend tegelijk”, zegt Gibbons. “Ik spit dagenlang door kilometers tape om de puzzelstukjes in elkaar te passen. Ik ga ook door al ons oude materiaal. Zo heb ik tapes van tien jaar geleden liggen, die allemaal weer beluisterd worden. De riff op ‘Destroying Angel’ is bijvoorbeeld al acht jaar oud. Zo komen we nog wel eens dingen tegen die nu pas relevant blijken te zijn en om één of andere reden the test of time hebben doorstaan.”
Met de vraag of postrock, waar Bardo Ponds muziek toch, gedeeltelijk, onder valt, nog voldoende uitdaging biedt, houdt Gibbons zich niet bezig. Het is voor hem zelfs totaal niet relevant. De basis van Bardo Ponds muziek bestaat immers uit pure improvisatie, dat in creatief opzicht een eindeloos proces kan zijn. “Ik kan voor mezelf zeggen dat ik het sinds het begin van de groep alleen maar leuker ben gaan vinden. We raken steeds beter op elkaar ingespeeld en dat komt de chemie ten goede. We zijn nu een heel hechte groep en we voelen elkaar perfect aan. Dat is het mooie eraan, het drijft ons naar een steeds hoger niveau.”
Spervuur aan inspiratie
Residerend in het Lemur House dat dient als onderkomen en werkplek voor kunstenaars van allerlei aard, verdeeld de groep hun tijd tussen schilderen, beeldhouwen, het samenstellen van videoprojecten en, uiteraard, musiceren. De link tussen die kunstvormen is echter niet geheel vanzelfsprekend volgens Gibbons: “Als we met muziek bezig zijn geraken we in een heel andere sfeer dan wanneer we bezig zijn met die andere zaken. Het is niet vanzelfsprekend dat het één het andere aanvult. Al zal het er onbewust wel invloed op hebben.”
De dromerige spacerock van voorganger On the Ellipse wordt op Ticket Crystals grotendeels voortgezet. Pikant detail is dat ook Charalambides chanteuse Christina Madonia haar stembanden aan de groep leende, al is dat maar op één nummer. “Telkens als een een of andere gelijkgestemde artiest naar Philadelphia komt, logeren ze bij ons en bijna altijd nemen we dan samen muziek op. Zo werkten we twee jaar geleden nog samen met Tom Carter (ook Charalambides - JH) en nu mogen we ons gelukkig prijzen dat Christina mee wilde doen. Haar stem is niet te beschrijven, zo mooi. Toen ze met haar stuk bezig was stonden we echt met onze mond vol tanden. We voelden toen iets heel bijzonders. Halverwege het nummer begon ze ineens te improviseren, we wisten niet of ze dat vantevoren gepland had of niet. Later bleek dus dat ze het zo had laten gaan. Dat is zondermeer één van de mooiste momenten van de afgelopen tijd.”
De dichtheid van Bardo Ponds muziek is soms ronduit overweldigend. Een immense sculptuur van gelaagde gitaarfeedback, dronende fluitklanken, schrijnende violen en de stem van Sollenberger die als een soort gids fungeert, als anker in die dichte mist van brommende feedback. “We beginnen bijna altijd op akoestische gitaar, zo leggen we de basis”, legt Gibbons analyserend uit. “Soms hebben we dan een echt liedje dat we langzaam uit elkaar beginnen te trekken. Keer op keer voegen we zo iets toe of nemen we iets weg. Dat kost veel takes en er gaat dus veel tijd in zitten. Andere keren beginnen we gewoon te jammen en ontstaan er patronen die we dan langzaam uitwerken. Zoals ik eerder al zei; soms zweeft er nog een oude riff rond die ineens bruikbaar blijkt te zijn.”
Freejazz
Improviseren speelt een grote rol tijdens het creatieproces. Het merendeel van de nummers ontstaat op die manier. Door eindeloos te improviseren leerden ze op den duur omgaan met hun instrumenten. Die weg is goed terug te horen in de discografie van de groep. Van debuut Buffo Alvarius, dat vergeleken met On the Ellipse, ontzettend ruw en vurig klinkt, tot en met Ticket Crystals hoor je de verfijning. Ook tussen de meanderende woestijnblues van Dilate en het gloedvolle On the Ellipse is een duidelijk verschil in focus te horen.
“De muziek is nu ongetwijfeld gepolijster”, zo meent ook Gibbons. “Dat is het resultaat van wennen aan elkaar en aan de instrumenten. Toen we begonnen hadden we geen muzikale achtergrond. We deden maar wat, een muziekschool hebben we nog nooit van binnen gezien. Wat ons vooral ontzettend inspireerde was en is freejazz. We luisterden eindeloos naar John Coltrane’s latere werk, Sun Ra, Pharoah Sanders’ Karma, Alice Coltrane. Daar ligt de essentie van muziek, vrij en toegespitst op puur geluid.
Alice Coltrane’s gebruik van zowel Oosterse als Westerse instrumenten en ritmes, is ook terug te horen in de muziek van Bardo Pond. Exotische instrumenten zoals de tamboura worden niet geschuwd en volgens eigen zeggen ligt hun etage in het Lemur House bezaaid met allerlei vreemdsoortige snaarinstrumenten, schalen en trommels. “Alice Coltrane heeft ons inderdaad gewezen op de mogelijkheden om Oosterse instrumenten te combineren met meer Westerse structuren. Ze is een pionier op dat gebied.”
Sun Ra erlebnis
Bardo Ponds omgeving krijgt kleur door de vele creatieve muziek die er zijn oorsprong vindt. John Coltrane verbleef er geruime tijd en het was daar dat Miles Davis hem belde om hem voor Davis’ band te vragen. Sun Ra streek er in de jaren zestig neer om nooit meer weg te gaan en ook nu is er veel gaande op muzikaal gebied. Het wordt eens tijd dat de muziek van Philadelphia artiesten als Jack Rose en zijn Pelt. Lilys, Fürsaxa, Espers de aandacht krijgt, die ze verdiend.”
“Onlangs mocht ik me op uitnodiging van een filmmaker voegen bij het Sun Ra Arkestra onder leiding van Marshall Allen (de huidige leider van het Sun Ra Arkestra – JH)”, laat Gibbons vol trots weten. “Over magie gesproken, Marshall Allen is zeer inspirerend. Het was dan ook zeker geen makkie om met hem te werken. Hij daagt je constant uit en is niet bang ongezouten kritiek te leveren. Ik zit sindsdien weer helemaal in die speciale Sun Ra dimensie (lacht).”
Instrumentaal politiek
Het politieke klimaat heeft zijn weerslag op de creativiteit van muzikanten, dat is een stelling die goed te beargumenteren is, vindt ook Gibbons als ik hem de vraag voorleg. “Nu je het zegt, denk ik dat het wel met elkaar te maken heeft. Kijk maar naar freejazz, die bloeide helemaal op tijdens de Vietnamoorlog. Nu is er de oorlog in Irak en al die terroristische aanslagen. Het is goed mogelijk dat dat in abstracte vorm invloed heeft op de muziek en als je kijkt naar de huidige staat van experimentele muziek in Amerika is dat misschien wel het enige voordeel dat je uit deze situatie kunt distilleren.”
Deze harde realiteit speelt ook zeker een rol bij Bardo Pond, geeft Gibbons even later toe. “On the Ellipse is totaal beïnvloedt door 9/11, die hele plaat ademt voor ons die gebeurtenis. Misschien wel onbewust maar elke noot op dat album heeft met die gebeurtenis te maken.”
Nu is het wachten op Ticket Crystals maar ook de vele nevenprojecten die onderling in de band plaatsvinden en met andere, gelijkgestemde, artiesten beloven veel goeds. Alleen ‘Hash Jar Tempo’, het superspace improv duet tussen Michael Gibbons en Roy Montgomery lijkt een stille dood te zijn gestorven. “Hash Jar Tempo is vrijwel onmogelijk geworden. Roy zit helemaal in Australië op een prachtige plek, ik zou daar ook niet snel weggaan. Maar er zijn nog zoveel andere dingen waar we mee bezig zijn.”
Zoals Third Troll, een spacedoom-project van de broers Gibbons en Isobel Sollenberger, Vapour Theories, een synth-drone project van John en Michael en “kijk vooral uit naar Alumbrados, daar gaan we hoog op inzetten de komende tijd”, laat Gibbons weten.
Of er een Europese tour in zit is nog onduidelijk. “Het is erg lastig gezien onze diverse dagbaantjes. Engeland gaan we zeker doen en misschien zit er meer in. Ik doe er zeker mijn best voor want ik kom graag nog eens naar België en Nederland.”
http://www.kindamuzik.net/interview/bardo-pond/de-gespleten-persoonlijkheid-van-bardo-pond/12212/
Meer Bardo Pond op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bardo-pond
Deel dit artikel: