Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Wanneer het onderwerp van het gesprek geïntroduceerd wordt, steekt de zangeres meteen al van wal. "Vannacht kon ik niet slapen en zat ik naar de radio te luisteren. Tijdens het scrollen kwam ik terecht op 100% NL . Daar hoor je bijvoorbeeld de 3J's en Jan Smit. Van zulke teksten word ik helemaal niet blij. Waarom werkt dat nou niet? Soms denk ik wel eens: zou het wél overeind blijven als je het naar het Engels vertaalt? Ik kom er zelf niet helemaal uit. De wetten zijn me totaal onduidelijk. Met een andere vibe, op een rootsy manier, dan komt het veel meer vanuit iemands tenen. En dan krijg je meteen een discussie over iemand als André Hazes. Als je sec luistert is het heel volks, niet diepzinnig, bijna plat. Qua taalstructuur is het krom, met zinnen die niet kloppen . Maar het gaat om de manier waarop hij het brengt. Het is blues. Het komt vanuit zijn tenen. Dat is ook iets wat meetelt!"
Voorheen schreef Van der Poel in het Engels. Dat hield op toen ze samen met Bob Fosko en Maarten van Roozendaal op De Parade ging spelen. In het Nederlands. "Het mes werd zo'n beetje op mijn keel gezet, want ik moest ook drie teksten aanleveren. Het was confronterend om iets op papier te zetten wat voor geen meter klonk. Misschien draaide ik wel een beetje om de hete brij heen. Maar sommige dingen durfde ik amper hardop te zingen. Toch ging De Parade best wel goed. Ik had het gevoel dat ik met de billen bloot moest op dat moment. Het is heel erg direct, mensen verstaan het gewoon. Voor Nederlanders zit er toch een drempeltje tussen als je Engelse teksten zingt. En dat is best comfortabel."
Harde klanken
"Ik vond het echt lastiger om in het Nederlands te schrijven. Het is veel meer zoeken naar woorden die zingbaar zijn. Ik denk dat het ook te maken heeft met het feit dat ik opgegroeid ben met Engelstalige pop en jazz. We hadden maar één singeltje liggen in huis dat Nederlandstalig was en dat was Ramses Shaffy met 'Sammy'. Nu ben ik er wel naartoe gegroeid en laat ik een harde klank juist uitklinken. Klanken die goed zingen zijn de 'ooh's' en de 'aah's'. Maar met een woord als 'stinkt' aan het einde van een zin wordt het bijna een gimmick om zo'n klank zingbaar te maken. Klanken als 'schr' en 'rkt' zijn hard. Maar goed, als je in Spanje of Portugal bent dan is het heel normaal om in die taal te zingen. Het komt met name doordat Nederland altijd heel erg beïnvloed is door de Engelstalige muziek. Frans en Duits hoor je hier amper. Het is vooral wat je gewend bent."
De namen van Fosko en de in 2013 overleden Van Roozendaal vielen eerder al. Gevraagd naar de betekenis van die twee mannen voor de Nederlandstalige muziek zegt de Amsterdamse: "Ze hebben een repertoire achtergelaten dat typerend is voor de personen die het hebben geschreven. Fosko heeft van die liedjes die tien seconden duren en dat is het dan. Die speelt op een andere manier met woorden. Hij is bijna een anarchistische punkdichter. En Maarten was gewoon een soort Tom Waits, heel erg geëngageerd en kleinkunsterig. Dat heeft zoveel meer lagen. Voor mijn gevoel zit ik wéér in een heel andere richting. Maartens teksten zijn heel beeldend, concreet, als een scène. Ik zing vanuit een gevoel, zet combinaties bij elkaar die voor een luisteraar niet logisch zijn en ben vager. Fosko zingt bijvoorbeeld een liedje over gamba's in de oven. Dat zou ik nooit doen. Ik zit veel meer in ingewikkelde relaties, zwartgalligheden, dood, ellende. Het mag in elk geval niet te lief. Het moet een randje hebben. Ik houd van soul, dat gaat eigenlijk ook altijd over shit, zoals. rRelaties die kapot zijn en, onbereikbare verlangens. De zwaardere onderwerpen zijn veel fijner om over te zingen. Hoe mooi de blauwe lucht is, ja, dat heeft voor mij weinig. Ik zoek wel naar het scharnier daarin. Het begint heel onschuldig en dan kantelt het met één zinnetje."
Niet alleen de oude getrouwen van de Nederlandse muziek vallen haar op, ook de jongelingen in het Nederlandse taalgebied weten Van der Poel te raken:"The Kik is heel grappig, recht voor zijn raap. Dat is ouderwets ontwapenend. Flip Noorman zag ik laatst bij Vrije Geluiden , die vond ik heel goed. Ook weer een beetje als Tom Waits. Ik heb Eefje de Visser laatst zien optreden. Heel goed, erg aparte stijl. Toen ik een workshop gaf over het schrijven van Nederlandstalige muziek waren er vrij veel jonge studentes die haar manier van schrijven kopieerden. Dat is een manier van tekstschrijven die vrij nonchalant is, net als bij Spinvis. In eerste instantie zie je de relatie niet tussen de combinaties die zij maakt , maar als je ze zingt werkt het als een trein. Ze verbindt allemaal dingen, zodat het als een bolletje wol door blijft rollen. Sommige woorden blijft ze herhalen, niet eens altijd de woorden waar het lied om draait. Dan wordt het een soort hook.”
Wijn en troost
Na die kanteling beoogt Van der Poel de prikkels uit te delen. Haar grootste kick haalt ze uit de momenten waarop ze merkt dat muziek binnenkomt. "Muziek is een merkwaardige vorm van communicatie. Het is een andere dimensie, het communiceert via trillingen in de lucht. Door sommige akkoordenreeksen of bepaalde zinnen kan ik heel erg ontroerd raken. Het mooie van muziek is dat het een vonkje kan overbrengen, dat iemand denkt dat een liedje over hem of haar gaat . Soms voel ik het terugkomen uit de zaal. Kleine zaaltjes met een bijna huiskamerachtige intimiteit, dat is het leukste om te doen. Echt compact. Soms hoor je tijdens een liedje een geluidje terugkomen van iemand die reageert. Dan heb ik mijn doel bereikt. Ik wil gewoon raken."
"Toen mijn album nog niet uit was en ik de master wel binnen had , was ik met een stel vriendinnen op Oerol. Ik was natuurlijk heel trots en heel onzeker, maar ik heb het toch eens laten horen , in een kleine caravan met een hoop wijn. Dat liedje 'Als Ik Later' gaat over een moeder van wie je eigenlijk afscheid neemt . Ze is er nog wel, maar haar hoofd is er niet meer bij . Ze heeft alzheimer en herkent haar zoon of dochter niet meer. Eén dame in dat gezelschap begon zo vreselijk te huilen, want het ging over haar moeder. Dat wist ik niet van tevoren. Op dat moment had het liedje zijn doel al bereikt. Iemand vindt daar troost of herkenning in. Daar doe je het voor!"
Foto's van Jano van Gool.
http://www.kindamuzik.net/interview/beatrice-van-der-poel/met-de-billen-bloot-in-de-moerstaal/25098/
Meer Beatrice van der Poel op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/beatrice-van-der-poel
Deel dit artikel: