Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Seedling uit elkaar, Hazes dood. De afgelopen 24 uur verliepen op z’n zachtst gezegd niet erg soepeltjes. Hoewel al sinds elf uur opgesloten in het American Hotel, zijn de Betties overal van op de hoogte. “Dat van Seedling wisten wij al eerder hoor”, zegt Carol, “Ze hadden het natuurlijk al eerder aan hun vrienden en familie verklapt. We speelden nog wel eens met hen.” Maar de Seedlings leven nog, dus het moet wel heel raar lopen als wij niets meer van de bandleden zouden horen. Die vlieger gaat niet op voor Hazes. Die is op moment van schrijven nog altijd zo dood als een pier. Bij VARA’s B&W wordt ondertussen al druk gespeculeerd over de laatste opnames van de volkszanger die opeens ok to like was. Of Hazes ook daadwerkelijk op z’n Tupaciaans zal worden uitgemolken durft nog niemand te zeggen.
Terug naar het land der levenden en het bandje dat nog wel bestaat: Bettie Serveert. Peter Visser, met oranje geverfd haar en nog steeds dezelfde Elvis Costello-bril op z’n neus gedrukt, en Carol van Dijk, nog altijd de enige vrouw ter wereld waarop je niet afknapt omdat ze een pakje shag per dag rookt. Attagirl heet de nieuwe langspeler van Neerlands trots. Weer een typische Bettie-plaat, maar compleet anders. Het album staat vol gepiel met allerlei electronica. De gitaren zijn op veel nummers bijna verdwenen. Dat is raar, vooral voor een gitaarbandje als Bettie Serveert. Toegegeven: op Log 22 stonden ook al wat nummers waar drumcomputers en blaasinstrumenten aan te pas kwamen, maar op Attagirl doet de band er nog een schepje bovenop.
Hoe zit het eigenlijk met dat goeie ouwe gitaartje van vroeger? “Tja, die is er een beetje uitgemixt…”, zegt Peter, “De nummers waren gewoon te vol. Er was niet meer naar te luisteren. Daar hebben we zelf voor gekozen hoor.” Voor elk bliepje, toontje en andersoortig geluidje op de plaat zijn Carol en Peter persoonlijk verantwoordelijk. Carol: “Behalve als je een piano hoort waar met meer dan één vinger tegelijk op wordt gespeeld.”
Hebben we het hier nu over een platgeproduceerde plaat van een band die na jaren van underground succes nauwelijks airplay kreeg en nu ook eindelijk wel eens iets terug wil? Blijkbaar niet. Want de band ziet ook geen heil meer in het opnemen van een videoclip. En dat is vreemd. Met single ‘Dreamaniacs’ en titeltrack ‘Attagirl’ heeft de band een paar prachtige popsongs in handen. Met de juiste financiële injectie op het juiste moment, zouden ze hier wel wat mee kunnen doen. Maar daar denkt Peter anders over “We hebben nu al negen clips opgenomen, maar ze worden nooit gedraaid…” “En als er nou later een dvd in de planning ligt? Dan hebben jullie geen leuk clipje voor bij het liedje”, antwoord ik, waarop Carol in haar tas duikt. Ze haalt een gebrand cd-tje tevoorschijn, met professioneel uitziend hoesje.
“Dit heb ik zelf samengesteld. Bij de platenmaatschappij waren ze er erg enthousiast over. Het is namelijk nog nooit eerder gedaan.” De cd-r bevat naast een heleboel foto’s een vrachtwagenlading aan videomateriaal. Allemaal zelf geschoten tijdens de tournees. Carol, die haar laptop voor het gemak erbij neemt: “We nemen altijd iets van drie camera’s mee. De fans wilden graag iets leuks hebben. Kijk, er staan ook wel een paar beschamende momenten op, maar die horen nou eenmaal ook bij ons.” De cd-r, wat overigens gewoon een geperste cd is, zit bij de eerste vijfhonderd exemplaren van de plaat en bevat korte filmpjes met titels als ‘Carol Paranoid’, ‘Who’s Got the Keys to the Van’ en ‘Running to the Niagara Falls’. Het zijn korte fragmenten variërend van vijftien seconden tot bijna twee minuten die een voyeuristisch kijkje geven in de wereld van Bettie Serveert op tournee en in de studio.
Eigenlijk gebeurt er niet zo veel in die filmpjes. Daar zijn ze simpelweg te kort voor. Wel zijn ze erg grappig. Bijvoorbeeld het filmpje waar Peter languit op de achterbank van de bus ligt met een dekentje over zich heen en Carol de deken nog even fatsoeneert. Het filmpje heet dan ook niets voor niets ‘Peter Is Sick’. Ik zie ook zwembaden met blauwe luchten en palmbomen op de achtergrond en goedgevulde etensborden. Als ik de foto’s en filmpjes mag geloven zorgen de Bettie’s goed voor zichzelf op tournee.
Carol ging country maken met wat Belgische vrienden en Peter speelde in de band van Ellen ten Dame, voordat zij aan Log 22 begonnen. Het half jaartje sabbatical deed hen goed en de plaat ontving veel goeie kritieken. Gek genoeg heeft de band ervoor gekozen om het deze keer níet rustig aan te doen. Nog geen jaar geleden toerden ze door Amerika, en in maart stonden ze nog op het fameuze South By Southwest-festival in Texas. En nu ligt de nieuwe plaat alweer in de schappen. Waarom zo snel? Carol: “We hadden onszelf geen deadline opgelegd. Het ging gewoon heel erg snel, maar dat was bij Log22 eigenlijk ook al het geval. Soms zit je in een flow en doe je veel ideeën en inspiratie op, waardoor het lijkt alsof de liedjes zichzelf schrijven. Ja, ik denk wel dat we zelfdiscipline hebben. Als we ergens aan beginnen, dan bijten we er ons erin vast...”
In augustus werd pas de laatste hand aan de nieuwe plaat gelegd. In Brussel wel te verstaan, waar Alan Ward Attagirl masterde. Carol: “Masteren kan je vergelijken met het bakken van een taart: als die klaar is, is hij wel lekker, maar als je nog even wat extra dingetjes toevoegt dan is hij nog véél lekkerder”. Peter: “Die Ward zat in een kamer met een tafel erin, en op die tafel zaten wat knopjes. In de linker- en in de rechterhoek van die kamer stonden gigantische boxen van wel twee meter hoog. Terwijl Ward aan zijn baard zat te plukken, luisterde hij naar een nummer, draaide anderhalf uur later aan een knopje en dan moest ík het verschil komen horen. Nou, om eerlijk te zijn hoorde ik totaal geen verschil. Dat ging dan elke dag door tot zo’n drie uur ’s morgens. Maar goed. Ik kan het nu ook niet terugluisteren, want ik ben de originele opnames even kwijt.”
Helaas voor de vinylnerds onder ons: Attagirl zal niet op vinyl worden uitgebracht. Carol: “Deze cd kan niet op vinyl omdat er bij het mixen dingen 'uit fase' zijn gezet, waardoor je een bepaald mixeffect krijgt… lastig uit te leggen zonder heel erg technisch te worden. Als je de cd op je koptelefoon beluistert, dan hoor je het wel. Het komt erop neer dat als je deze liedjes op vinyl zou persen, de naald er dwars doorheen zou gaan!”.
‘You’ve Changed’ is een liedje dat alweer enkele jaren wordt gespeeld tijdens optredens. Het is echter nooit op plaat gezet, want dit uitermate rustige nummer paste eigenlijk nooit bij vorige albums. Na aandringen van fans en collega’s is het nummer nu dan toch eindelijk op een officieel album geperst. Opmerkelijk detail: juist aan dit nummer schreef Visser mee wat betreft tekst. “Ik zat wat op m’n gitaar te spelen en zong er wat bij. Zomaar wat…” “Fonetisch Engels!”, roept Carol grappend tussendoor. “Een paar regels waren in het Engels, en andere in het Nederlands. Het was niet eens de bedoeling om een liedje te schrijven, maar Carol vroeg me er toevallig naar. Zij heeft het opgepakt en het bijgeschaafd.”
Het album wordt afgesloten met ‘Lover I Don’t Have To Love’, een cover van de 23-jarige Conor Oberst, die beter bekend staat onder de naam Bright Eyes. Oberst, die op zijn veertiende al zijn eerste plaat uitbracht, schreef het nummer voor zijn in 2002 verschenen album Lifted or the Story Is in the Soil, Keep Your Ear to the Ground. Carol: “Hij weet er van hoor! Remko (Schouten, geluidstechnicus -YB) kent Conor en kwam hem toevallig tegen op een festival in Duitsland een paar maanden geleden. Conor wist wie we waren en vond het tof dat we een liedje van hem coverden. Dat iemand op zo’n jonge leeftijd zulke prachtige muziek maakt is toch geweldig?”
Attagirl is uitgebracht door Palomine/PIAS
» Lees de recensie
http://www.kindamuzik.net/interview/bettie-serveert/bettie-serveert-nu-met-minder-gitaren-en-meer-electronica/7576/
Meer Bettie Serveert op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/bettie-serveert
Deel dit artikel: