Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Dat bleek zo'n een beetje het begin te zijn van de hele rawk-hausse en sindsdien zijn hele wagonladingen (Scandinavische) rockbands voorbij getrokken. Maar weinig waren of zijn zo goed als Gluecifer. De vier albums die de band tot nu toe gemaakt heeft steken allemaal ver boven het maaiveld uit. Op de eerste drie platen, Ridin' the Tiger, het briljant getitelde Soaring With the Eagles at Night to Rise With the Pigs In the Morning en Tender Is the Savage gebeurde dat nog met no-nonsense-rock gebaseerd op AC/DC-riffs en Danzig-refreinen. Toen werd het eens tijd voor een koerswijziging en op plaat nummer vier, Basement Apes, zijn dan ook invloeden uit de psychedelica en glamrock te horen. Als geheel genomen is Basement Apes geslaagd, maar er staan ook wat nummers op die minder werken. Malibu: "Ik ben trots op die plaat en vind hem erg goed. Maar zo'n plaat kun je maar één keer maken. Bovendien bleven de hardere rocksongs zoals 'Black Book Lodge' uiteindelijk toch gewoon het beste overeind staan."
Dus stuwen op de nieuwe plaat Automatic Thrill de drums van Danny Young en bas van Stu Manx weer voort met straalmotorkracht, rifft Raldo Useless door de volledige hardrockgeschiedenis en gaat Captain Poon weer helemaal los in zijn solo's. Maar de hoofdrol blijft toch weggelegd voor de kleine man met de grote stem, die per plaat nog steeds beter gaat zingen. 'Here Come the Pigs' is bijvoorbeeld is een en al ingehouden spanning die tot uitbarsting komt in de refreinen. Ook de muziek gaat mee met die dynamiek.
Want het kind is niet met het badwater weggegooid na Basement Apes. Daar wijst alleen al het inhuren van dezelfde producer, Kåre Vestrheim, op. Gluecifer weet samen met hem alle mogelijkheden van de studio te benutten en toch hard te blijven rocken. Malibu zelf zegt daarover: "Automatic Thrill is een grootse, majestueuze plaat geworden. Het is bovendien echt een samenhangend album, in tegenstelling tot het meer eclectische Basement Apes. Door een beetje te experimenten en studiotrucs te gebruiken houden we het voor onszelf interessant. Ook worden we steeds iets betere songwriters en ga ik steeds iets beter zingen. Allemaal natuurlijke evolutie."
Artistiek gaat het dus prima met Gluecifer. Maar hoe zit het commercieel? Vergeleken met bijvoorbeeld Danko Jones, die min of meer hetzelfde doet, blijft Gluecifer toch behoorlijk achter. En zo heeft Gluecifer wel meer bands voorbij zien komen. Malibu kan er niet zo mee zitten: "In Noorwegen zelf zijn we erg populair. Automatic Thrill kwam daar op twee binnen in de albumlijsten. Bovendien zuigen bands als Jet en The White Stripes, die ik erg goed vind, andere bands zoals wij mee de spotlights in. En zo hoort het ook, want rock-'n-roll is nooit bedoeld als een gesloten cirkeltje, maar als commerciële muziek voor een breed publiek."
Is Biff het trouwens na al die jaren niet een beetje zat om de pias uit te hangen? Nooit de behoefte gevoeld om eens iets serieuzers te gaan doen, of is de kans dat iemand Gluecifer nog serieus neemt inmiddels al lang vervlogen? "Rock-'n-roll is niet bedoeld om serieuze dingen te zeggen. Het is larger-than-life escapisme, elke showavond is een zaterdagavond. Toen we begonnen verstopten we onze privélevens achter karikaturale alter ego's omdat ze toch niet interessant waren. (lachend) Dat we daardoor niet gewaardeerd worden als de muzikale genieën die we zijn is de prijs die we daarvoor hebben moeten betalen. En misschien is rock-'n-roll sowieso wel belangrijker als iets als politiek."
http://www.kindamuzik.net/interview/gluecifer/gluecifer-rock-n-roll-is-commerci-le-muziek-voor-een-breed-publiek/5129/
Meer Gluecifer op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/gluecifer
Deel dit artikel: