Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
“Ik houd nu al een paar jaar pauze,” licht Habib Koité vlak voor zijn optreden in het Haarlemse Patronaat zijn huidige arbeidsstatus toe. “Bij ons heet dat disponibilité. Het betekent dat ik vrij kan nemen en niet naar school hoef om les geven. Ik krijg geen salaris, maar kan dus wel op tournee.”
Officieel is de zanger/gitarist fonctionnaire in dienst van het Malinese ministerie van cultuur, en wel van de ‘Division des Arts et Lettres’ dat weer een onderdeel is van de ‘Direction Nationale des Arts et de la Culture’. In die hoedanigheid geeft hij sinds begin jaren tachtig gitaarles aan het in de hoofdstad Bamako gevestigde Institut National des Arts, waar hij zelf ook ooit een muziekstudie volgde.
Hiphop versus traditionele muziek
Onder de studenten zitten de nodige aanstormende talenten die hun zinnen hebben gezet op een internationale carrière, vertelt hij. “Die jongeren willen dolgraag naar andere landen, in Europa of elders. Ze zien films, ze kijken naar de televisie en dromen ervan om met eigen ogen te zien wat er in de wereld gebeurt. Bovendien zijn er nogal wat muzikanten die buiten Mali en buiten Afrika succes hebben. Ook dat werkt heel aanstekelijk.”
Dat het jonge talent een internationale loopbaan in de muziek nastreeft, is een goede zaak voor Mali, vindt hij. Toch plaatst veertiger Koité kanttekeningen bij de invloeden van buitenaf, die vaak samengaan met het verwezenlijken van genoemde ambities. Ze zouden namelijk wel eens een bedreiging voor de gevarieerde muziekcultuur in eigen land kunnen vormen. Neem de ook in Afrika niet meer weg te denken hiphopcultuur.
“Je zult mij niet horen beweren dat dat een slecht iets is”, zegt hij. “Het ontwikkelen van een eigen muziekstijl kost namelijk tijd. En misschien begint iemand wel met hiphop om daarna over te schakelen op traditionele muziek. Hoewel ik natuurlijk hoop dat jonge mensen daar direct mee beginnen.”
Dat de jeugd de toekomst heeft, weet ook Koité. En dus strijkt hij hen liever niet tegen de haren in. “Er is veel tact nodig om jongeren op het juiste spoor te krijgen”, zegt hij. Nee zeggen tegen de hiphopcultuur om het een halt toe te roepen, wil hij dan ook niet: “Mensen roepen dan dat je in het verleden leeft. Hiphop hoort natuurlijk bij de tijd waarin we leven.”
Klassiek gitaar
Zijn eigen verleden speelde zich deels af in het westen van Mali. Geboren in een familie die behoort tot de eeuwenoude kaste van griots, de zingende verhalenvertellers annex lofzangers van West-Afrika, trok Koité er al op jonge leeftijd op uit om zijn rondreizende moeder muzikaal te begeleiden. Zijn vader zag voor hem evenwel meer toekomst weggelegd in de techniek, maar een oom herkende het muzikale talent in zijn neef en drong aan op een studie klassiek gitaar in Bamako.
Koité’s jonge jaren stonden ook in het teken van andere muziek. “Ik woonde in de grote stad en luisterde veel naar rock en soul “, zegt hij en somt een rijtje namen op van favorieten als Jimi Hendrix, Stevie Wonder, Deep Purple, Otis Redding, Pink Floyd, Percy Sledge en zelfs de enigszins in de vergetelheid geraakte Britse rockband Wishbone Ash. Spontaan neuriet hij het thema van één van hun nummers. “Ik weet niet meer hoe het heet, maar als je wilt, speel ik het zo op mijn gitaar na. Ik sta open voor alles en heb die verschillende stijlen jarenlang gespeeld in clubs. Daardoor voel ik ze goed aan.”
’Oudere zus’ Bonnie Raitt
Zijn eigen muziek is vooral gebaseerd op de verschillende regionale stijlen van Mali, van wassoulou uit het zuidwesten tot takamba uit het noorden, door Koité en zijn begeleidingsband Bamada aaneengesmeed tot een pan-Malinees geluid. Met een prominente rol voor zijn weldadig aandoende akoestische gitaarspel dat dankzij de open stemmingen en loopjes vol versierinkjes doet denken aan het geluid van traditionele West-Afrikaanse snaarinstrumenten als de kora en de kamele n’goni. Voeg daarbij invloeden uit flamenco, jazz en blues en de vraag waarom iemand als Bonnie Raitt fan is lijkt beantwoord.
“Ze is een heel goede vriendin,” zegt hij over de Amerikaanse bluesrockmuzikante die een graad in Afrikaanse studies heeft, “een beetje mijn oudere zus. Ze kwam naar Mali en toen zijn we met elkaar opgetrokken. Zo bezochten we onder meer Timboektoe en de regio Dogon. Bonnie heeft me bovendien goed geholpen door mee te spelen bij mijn optredens in de Verenigde Staten. Ik weet dat ze erg van mijn muziek houdt. Ze heeft zelfs gezegd dat ze graag mijn zweetdruppels zou willen drinken!”
Of het zover al is gekomen vertelt Koité niet, maar dat de vriendschap tussen het tweetal hecht is moge ook blijken uit hun samenwerking op Raitts voorlaatste album Silver Lining.
Bezieling
De samenwerking die hem vandaag naar Haarlem heeft gebracht, is er een met collega-artiesten Vusi Mahlasela uit Zuid-Afrika en de Ivoriaanse Dobet Gnahoré. Hun show Acoustic Africa, mede bedoeld als promotie voor een gelijknamige compilatie van het wereldmuzieklabel Putumayo, kent een revueachtige opzet, waarbij de artiesten nu eens solo en dan weer met hun muzikale begeleiders in wisselende combinaties op het podium staan.
Het resultaat is een sprankelende show vol muziek en dans waarbij de regionale verschillen tussen de drie grotendeels wegvallen. Ze mogen dan elkaars talen niet spreken, waardoor ze voor de onderlinge communicatie aangewezen zijn op de talen die de kolonisators ooit in hun geboortelanden invoerden, maar volgens Koité hebben ze iets gemeen dat misschien nog wel veel belangrijker is: “De bezieling, de soul, dat is iets van alle Afrikanen.”
http://www.kindamuzik.net/interview/habib-koite/habib-koit-ambtenaar-van-de-muzikale-kerk/14555/
Meer Habib Koite op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/habib-koite
Deel dit artikel: