Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Direct na het uitbrengen van Heaven (2012), het prachtige laatste album en ook het laatste hoofdstuk van The Walkmen, begint zanger Hamilton Leithauser met het schrijven van zijn eigen liedjes. Het botert al een flinke tijd niet tussen de leden op muzikaal vlak en het schrijven van solowerk is daarom niet echt een issue. Sterker nog, naast Leithauser beginnen ook bandleden Walter Martin en Peter Bauer aan hun eigen materiaal. Gitarist Paul Maroon sluit zich opvallend genoeg aan bij Leithauser, wat soms voor een ongemakkelijke situatie zorgde, volgens de zanger. "Het feit dat hij wilde meewerken aan mijn soloproject viel niet bij iedereen even goed", vertelt hij. "Maar de hele situatie was oncomfortabel, dus het werd geaccepteerd. Uiteindelijk kwam het wel goed, het samenwerken werd een steeds normalere zaak."
Mis
Waar het precies misging met The Walkmen? Volgens Leithauser waren er verschillende redenen. "We maakten al veertien jaar lang muziek. Ik ken vrijwel geen enkele band die daar zonder slag of stoot uit komt. Het is bijna onvermijdelijk." Maar ook de afstand was een beslissende factor. "Op het moment dat we doorhadden dat het niet langer ging, woonden we allemaal in een andere stad. We zagen elkaar nooit buiten het toeren om. Je groeit vanzelf uit elkaar en ik ben blij dat we samen op een goede manier besloten hebben om voor onbepaalde tijd te stoppen." Leithauser vertelt dat het schrijven van eigen werk niet direct had hoeven te leiden tot een eigen album. "Pas in augustus vorig jaar, toen duidelijk werd met wie ik kon werken en waar dit zou zijn, werd het idee concreet."
En dan is daar eindelijk Black Hours, het spannende debuutalbum van Hamilton Leithauser, uitgebracht onder zijn eigen naam. "Dat maakt het meteen zo persoonlijk", lacht hij. Op de vraag of hij het niet beter onder een andere bandnaam had kunnen uitbrengen, schatert hij: "Dat zou wat zijn! Nee, dat hoofdstuk heb ik nu wel gehad. Maar het maakt het ook wat enger: dit is de eerste keer dat ik zonder mijn vrienden van The Walkmen een plaat uitbreng. Ik heb samengespeeld met veel muzikanten en met fijne mensen, maar het zijn nog steeds mijn naam en mijn hoofd die op de cover staan. Dat is wel even wennen." En onder die 'fijne mensen' vallen zeker niet de minste namen. Het groepje muzikanten rondom Leithauser bestaat namelijk uit niemand minder dan producer en multi-instrumentalist Rostam Batmanglij van Vampire Weekend, de eerder genoemde Paul Maroon van The Walkmen, Morgan Henderson van Fleet Foxes, Richard Swift van The Shins en Amber Coffman van Dirty Projectors.
Samenwerking
"Het was een prettige samenwerking, iedereen was vrij om te doen wat hij wilde en kon veel inbrengen in de liedjes. Ik begon met Rostam in New York, omdat we daar allebei wonen en gemakkelijk even samen de studio in konden duiken. De rest werd op een later moment ingespeeld en besproken. Rostam is een fantastische en vindingrijke jongen. Hij heeft duizend ideeën en het was nog best een klus om hem bij te houden. We konden het goed met elkaar vinden en we zijn nu zelfs beste vrienden. Het was wel interessant om uit het niets de wereld van iemand anders in te stappen, ik had dat nog nooit zo beleefd", vertelt Leithauser. Ook het uiteindelijke geluid op Black Hours werd mede bepaald door zijn Vampire Weekend-maatje. Hij licht toe: "Het sombere, minimalistische geluid van opener '5 AM' had ik in mijn hoofd. Dit was hoe de hele plaat moest klinken. Maar Rostam wilde meer rock-'n-roll, meer actie, meer energie. Hij heeft het hele geluid omgegooid", lacht hij. "Ik kon me wel vinden in een fiftyfifty-deal: vijftig procent rock-'n-roll, vijftig procent mijn ouderwetse hersenspinsels."
Hij vervolgt: "Je eigen geluid definiëren is moeilijker dan ik dacht. In een tiental liedjes moet je jezelf op de kaart zetten, met een herkenbaar karakter en een overtuigende uitstraling. Ik had daar veel tijd voor nodig. Ik ben blij met de hoes, die een Sinatra-achtige look heeft. Veel van de liedjes doen door de blazerssectie en de diepe vocalen ook aan die tijd denken. Maar het is de frisse rock die een verrassende diepgang aan de plaat geeft, ik ben zo blij dat het op deze manier is gelukt. Het nummer 'Alexandra' is nu uit op single, maar dit geeft niet echt een compleet beeld van de plaat. Maar het is een liedje dat echt opvalt op het album, het springt er uit. En het is aanstekelijk, mijn dochter blijft de melodie maar meezingen. Dat is voor mij een teken dat het aanslaat", glimlacht hij.
Op woensdag 21 mei laat hij zijn nieuwe materiaal horen tijdens de labelavond van Domino & Ribbon Music in de Tolhuistuinzaal in Amsterdam-Noord. Leithauser sluit af: "Ik kom met een tienkoppige band, dus het zal misschien even schrikken zijn voor sommige mensen. Maar ik heb er zeker zin in. Ik ben ook trots dat ik het label mag representeren, het betekent veel voor me. Het is een hardwerkende, enthousiaste groep mensen. Ik gun ze een prachtige avond."
http://www.kindamuzik.net/interview/hamilton-leithsauser/hamilton-leithauser-leven-na-the-walkmen/24974/
Meer Hamilton Leithauser op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hamilton-leithsauser
Deel dit artikel: