Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Uit het verhaal van Hilbrandt blijkt dat het zeemanschap en het leven in de nabijheid van de zee in de familie zitten. Wat typeert de verhalen die je tegenkwam bij de zoektocht naar de geschiedenis?
"Ik denk dat er een hele hoop invulling van mijn kant bij komt kijken. De romantische voorstelling van alleen op een schip in een storm, 's nachts. Spoken op het water. De eenzaamheid. Ik heb geprobeerd die romantiek te verweven met persoonlijke verhalen en ideeën."
"Ik vind het heel bizar dat men nu weer (net als vroeger) met gewapende mannen aan boord vaart. Dat de zee weer een hele onveilige plek is geworden, maar op een nieuwe manier. Vroeger dacht men misschien dat het spookte. Vissers verdwenen soms zomaar. Nu is het onveilig door de mensen die de zee bevaren."
Wat voel je zelf bij de zee en alles wat met de zee te maken heeft?
"Eerlijk gezegd ben ik meer thuis in de haven, vandaar ook de titel. De zee is voor mij een eindeloze, lege plek, bijna een soort kosmos. Het onbekende. Dus eigenlijk voel ik een soort angst. Het is een mistige plek, een soort schimmenwereld. Alle dingen waar je afscheid van neemt, spoken daar rond. Verhalen, geliefden, familieleden, vrienden, soldaten. Ze gaan daar op de boot en varen een lege zee op. Met Hilbrandt probeer ik iedereen mee te nemen naar die haven om daar rond te kijken. Ik heb zelf nooit de ambitie gehad om te gaan varen. De genen die dat soort avontuurlijkheid bepalen, hebben zich blijkbaar op een meer scheppende, creatieve manier geopenbaard. Varen is net als liedjes schrijven."
Je betitelt het zelf met de term sjamanistische zeemansmuziek. Maar is het zeemansbestaan zelf wel zo sjamanistisch?
"Het feit dat zeebonken allerlei bijgeloven hebben, maakt hen volgens mij behoorlijk spiritueel. Als een soort tovenaars bijna gaan ze de zee op. Vroeger tatoeëerden ze kruizen op hun voetzolen zodat de haaien wisten dat het eerlijke, goede vissers waren die ze niet op moesten eten. Dan ben je behoorlijk spiritueel, lijkt me."
Bij beluistering van Haven valt op dat de spookachtige duisternis een behoorlijke aantrekkingskracht op je heeft. Waar komt dat vandaan?
"Het is me nog niet gelukt om vrolijke muziek te schrijven, al wil ik op een volgend album die uitdaging wel aangaan. Momenteel vind ik vooral inspiratie en eerlijkheid in verdriet en angst. Een bepaalde overgave aan het lot en de wetenschap dat het leven eindig is, staat centraal bij de karakters op Haven."
Deze manier van platen maken past zo te merken in een logische lijn van bands en collectieven. Theatraal, avontuurlijk, bijzonder. Wat maakt voor jou musiceren bijzonder en uitdagend?
"Je kunt je blijven ontwikkelen. Afgelopen jaar heb ik heel hard aan mijn zang en performance gewerkt. Dat is soms heel gek, letterlijk voor de spiegel dingen oefenen, maar het gaat om het effect dat je ermee wilt bereiken. Er zit ook wat acteerwerk in de performance van een frontman. Daarin steeds een nieuwe balans zoeken om het echt te houden, maar ook een urgent verhaal te vertellen en muzikaal te kunnen overdonderen, blijft voor mij een geweldige uitdaging."
In tegenstelling tot in het Engels is er in het Nederlands geen grote traditie van zeemansmuziek. Is dat niet verbazingwekkend voor een zeevaardersnatie als de onze?
"Ik weet eigenlijk niet of dat zo is. Eerder zongen we ook wel eens een klassieker, maar veel verder dan 'Al die willen te kaap'ren varen' kwamen wij ook niet. Daarom heb ik ook de sample op 'Bij de zee' toegevoegd, van een oude meneer die een onbekend zeemanslied zingt. Ik denk dat die traditie er wel degelijk was, maar dat veel verloren is gegaan."
Is het voor jou een vanzelfsprekendheid dat je muziek in de Nederlandse taal brengt?
"Inmiddels wel. Ik vind het behoorlijk jammer dat bijna alle muzikanten in Nederland als vanzelfsprekend in het Engels zingen, vaak om twee nogal domme redenen. Namelijk dat ze het een mooiere taal vinden en omdat ze eventueel internationaal iets willen doen. Het is dus vooral een commerciële keuze. Een keuze voor monocultuur. Iedereen moet in dezelfde taal zingen: het Engels. Ook blijkt vaak genoeg dat artiesten gewoon heel weinig te vertellen hebben en vooral willen entertainen. Dat draagt volgens mij bij aan een plattere wereld met minder diversiteit en dat zou ik nooit willen steunen. Als je door Nederland rijdt, zie je op de meeste weilanden nog maar één soort gras, geen onkruid, geen stinsenplanten, één soort koe en alleen nog meeuwen en kraaien. Alle diversiteit is weg. Die dominante monocultuur bedreigt nu ook kunst en muziek, want er wordt te weinig kritisch naar het eigen werk en dat van anderen gekeken."
"Sinds twee jaar werken we met Heksenhamer aan elkaars projecten. Dat doen we samen met Douwe Dijkstra, Emiel Joormann en Adriaan Groffen. Die samenwerking heeft een band als Hilbrandt inhoudelijk en qua uitvoering enorm vooruit geholpen. We praten en discussiëren veel over taal en cultuur en proberen een eigen positie te veroveren in Nederland. Voor Hilbrandt als band - nu met negen man - geldt dat ook. Zonder hun talenten en inzet had ik nooit deze kwaliteit kunnen behalen en daar ben ik hun heel dankbaar voor. Ook individueel zijn het allemaal bijzondere artiesten met prachtig werk. Ik zou iedereen willen aanraden ook in hun werk te duiken!"
In hoeverre vind je dat de rol van de Nederlandse taal in de popmuziek veranderd is in de laatste jaren?
"Nauwelijks. Met muziek als Spinvis is er wel iets meer waardering gekomen voor de taal. Maar het wordt vooral gezien als kleinkunsterig, wat met name komt door de artiesten zelf die niet durven en bang zijn dat ze niet serieus genomen worden. Waar is de Drentse droompop, Brabantse doommetal of Hollandse hardcore? Ik zie in mijn omgeving en in de dingen die ik tof vind vaak een drang naar vernieuwing die tegelijkertijd oude waarden bevraagt. Broeder Dieleman is natuurlijk een prachtig voorbeeld van iemand die op zoek gaat naar een eigen, nieuwe manier van folk bedrijven. Er zijn zoveel prachtige kansen om diversiteit en uitwisseling op gang te brengen en ik verwacht eerlijk gezegd dat het de komende jaren ook meer gaat gebeuren."
Bovenste foto door Dorine Veenstra
http://www.kindamuzik.net/interview/hilbrandt/hilbrandt-vaart-tegen-de-monocultuur-in/25542/
Meer Hilbrandt op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/hilbrandt
Deel dit artikel: