Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Jesse begon zijn muziekcarrière in de glampunkband D-Generation, waarmee hij het tot het voorprogramma van Kiss schopte. Na drie albums begonnen de gitaren op volumestand 11 toch wat te vervelen en viel de band uit elkaar. Ondertussen had hij meer intieme, akoestische nummers geschreven, die hij Ryan liet horen toen die elke avond langskwam in zijn bar in New York. Deze was er zo van onder de indruk, dat ze in de winter van 2001 met bevriende muzikanten de studio in doken om in zes dagen tijd de plaat op te nemen. Het resultaat was verbluffend. Tijdschrijft Uncut schaarde The Fine Art Of Self-Destruction zelfs onder klassieke debuutalbums als Murmur van R.E.M., August And Everything After van Counting Crows en Heartbreaker van Ryan Adams himself.
Liedjes over pijn en verlies die zich allemaal in New York afspelen. Jesse's aangrijpende stem en lyriek nemen je direct mee naar de metro's, stegen en kroegen waar hij over zingt: "The Harlem mammas they are laughing / They call me punk rock, think they're cute / The pizza boys they keep on starin' / I guess they finally made it off their stoop".
En hij is een echte New Yorker; niet aangespoeld van elders, maar geboren in Queens, al als twaalfjarig schoffie het huis uit. Alle rockclubs aflopend en nu wonend op 3rd Street. Toch kwam het album eerst in Europa uit en pas februari dit jaar in Amerika. Hoe komt dat zo? "Mijn Amerikaanse label Artemis had voor kerstmis een aantal belangrijke releases staan. Gezien mijn eerste Europese tour in november begon vonden het we het beter om hem daar eerst uit te brengen." Is er eigenlijk een verschil tussen de ontvangst hier en in Amerika? "In de U.S. weten ze meer over mijn vorige band D-Generation, dus vragen ze daar ook meer over. De Europeanen hebben betere wijn en bier, terwijl hier de pizza weer beter is."
In de pers heeft Jesse al meerdere malen zijn twijfels geuit over het rigide opnameproces waar Ryan (niet alleen wegens tijd- en geldgebrek) voor stond: 1 of 2 takes om zo de essentie en emotie van het moment vast te leggen.
Achteraf is hij toch wel erg blij met het resultaat hoewel er nog steeds dingen blijven die beter hadden gekund.
"Maar ja, geen een plaat zal ooit perfect worden. Ik vind dat het een bepaalde periode goed vastlegt. Het is leuk om een herinnering te hebben aan die winter en die nummers."
Toch aarzelde hij wel even om zijn punkbestaan achter zich te laten en zich op de singer-songwritertoer te storten. Bang om door zijn vrienden versleten te worden als een James Taylor-pussy. Maar gaat het er niet gewoon om of de muziek goed is of niet? "Ja, er zijn maar twee soorten muziek: goede en slechte. En ik ben ook een James Taylor fan. Ik bedoelde meer te zeggen dat het idee van solo-artiest zijn mij het beeld gaf van een kerel die zittend op een stoel, met een snor voor zijn hush puppies de liedjes speelt. Ik kon me daar niet in vinden en daarom draag ik plateauzolen en een ruimtepak om het echt te houden. Like if I'm naked on top of a mountain eating a peppermint patty, zo noemt hij het optreden in zijn eentje. Hoewel hij soms ook met een band toert, want op de plaat laat Jesse ook horen dat hij het rocken nog zeker niet verleerd is. Zoals bij het lekker punky aandoende 'Wendy', een nummer uit zijn D-Generation tijd? "Nee die schreef ik pas een maand voor dat we met de opnames begonnen."
Het album staat ook vol van heerlijke gitaarpartijen, waar vooral die van 'Downliner' eruit springt. De meeste blijken van de hand van Ryan Adams te zijn. "Ik kwam met een paar stukjes, maar de meeste elektrische partijen zijn van Ryan, zeker die op 'Downliner'. Ryan is een groot Johnny Marr-fan en hij realiseert zich niet wat een ongelofelijke leadgitarist hij wel niet is. Mijn gitarist kwam de eerste opname dag niet opdagen en toen deed Ryan het maar en dat bleek een briljante zet te zijn."
Wie de man live aan het werk heeft mogen zien moet beamen dat niet alleen de muziek een genot voor het oor is. Ook de verhalen tussen de nummers door zijn niet te versmaden. Hoe hij bijna ontmaagd werd, het doen van kerstinkopen of het verhuizen van de meubels van Barbara Streisand: allemaal prachtige anekdotes. Hij heeft er echter nooit over nagedacht om een boek te schrijven, maar Jesse heeft wel iets anders leuks in petto. "Ik ga een spoken word album maken met sommige verhalen over mijn leven, die ik al op het podium vertel a la Jello Biaffra meets Bob Hope." (Ook heeft hij onlangs samen met Adams onder de naam The Finger - in een zeer gelimiteerde oplage - een punkrockalbum uitgebracht, hevig geïnspireerd door hun helden van Black Flag)
Meer New Yorkse verhalen dus. Hoewel het leven hem daar de laatste jaren zwaar valt. "Ik denk er de laatste tijd veel over om te verhuizen. Zeker sinds N.Y. zoveel nieuwe regels heeft met het post-fascistische Giuliani regime, dat is overgegaan in Bloomberg's corporate rape. Verhuizen naar iets als Londen, Chicago of Zweden zou me wel aanstaan, maar dan hoop ik wel mijn appartement hier te kunnen behouden. Waar je leeft, met wie, in welke omgeving dat beïnvloed je schrijven immens."
Zijn teksten en verhalen zitten altijd vol verwijzing naar de populaire cultuur zoals in de openingsregels van 'Almost Grown':"My parents split up in the first grade / My father never did come back / My sister liked John Travolta / But I wanted Billy Jack." Op zijn website somt hij elke maand onder de noemer The Fine Art 25 dingen op waarvan hij op dat moment intens geniet. Kunst is voor hem zijn medicijn, voedsel, inspiratie en redder. Daarom even een snelle 'popquiz' tussendoor, waar Jesse een keuze moet maken tussen de volgende namen:
Manhattan of Brooklyn: Manhattan.
Woody Allen of Martin Scorsese: John Cassavetes.
Jay McInnery of Bret Easton Ellis: Lenny Bruce, Carl Marx.
Bruce Springsteen of Neil Young: Paul Westerberg.
Robert DeNiro of Harvey Keitel: Joe Pesci.
Steve Buscemi or Philip Seymour Hoffman: Philip Seymour Hoffmann.
Seinfeld of Friends:The Sopranos.
De liefhebber en bewonderaar in hem aarzelde dan ook geen moment om een Bruce Springsteen song op te nemen voor een tribute-cd van Uncut. Jesse koos voor 'Hungry Heart', waarom?
"Nou, dat was niet een van mijn favoriete nummers, maar het heeft een geweldige tekst en ik dacht waarom zou ik er niet iets heel anders van maken.
Covers moeten sowieso niet een duplicatie van het origineel zijn. En oorspronkelijk was dit nummer geschreven voor The Ramones. Joey was een goede vriend van mij. Ik ben een groot fan van Bruce. Nebraska of The River of toch misschien Darkness On The Edge Of Town zijn mijn favoriete albums, dat ligt aan mijn stemming. Hij is een geweldige tekstschrijver, romanticus en een realist."
En dat mogen we ook van Jesse zeggen die zijn inspiratie aan de andere kant van de Hudson rivier haalt.
http://www.kindamuzik.net/interview/jesse-malin/jesse-malin-verhalenverteller-pur-sang/3339/
Meer Jesse Malin op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/jesse-malin
Deel dit artikel: