Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Het afgelopen jaar betekende de Europese doorbraak voor Josh Ritter. Met zijn vorige plaat had Ritter op het Amerikaanse continent al geproefd van het succes en met het recente Hello Starling bereikte hij ook Europa. “The Golden Age of Radio was een goede introductie voor veel mensen. Die plaat kwam bij de echte hardcore muziekliefhebbers terecht”, vertelt hij. “Toen kwam Hello Starling en die plaat bereikte niet alleen die mensen, maar ook anderen.” Het succes komt als een verassing, zegt hij. “Ja, ik ben er erg verbaasd over. In december speelde ik voor het eerst in Engeland en daarna in maart in de rest van Europa.” Het is zoals gezegd zijn eerste tour in Europa en hij is verguld met de positieve reacties.
Op de vraag wat mensen zo waarderen aan zijn muziek antwoordt hij: “Het herkenbare is dat ik probeer om de dingen simpel te houden. Goede liedjes zijn simpel”, zegt hij, “Als je het te moeilijk maakt wordt het niet goed.” Een andere reden waarom men de jonge Amerikaan erg waardeert is misschien de opvallende gelijkenis die hij vertoont met een andere liedjeschrijver: Nick Drake. “Misschien”, zegt hij. “Ik hou van zijn muziek, maar het is een wat gemakkelijke vergelijking. Ik voel me niet zoals hij zich voelde. Ik ben wat optimistischer.” Die vergelijking wordt overigens niet alleen gemaakt vanwege zijn muziek, de opvallende uiterlijke gelijkenis met de overleden Engelse zanger speelt daarin ook een grote rol. “Ja”, lacht hij. “Daarom heb ik dit baardje laten groeien.” Even is het stil, dan zegt hij: “Het is grappig waar mensen je mee vergelijken. Het gebeurt natuurlijk met de beste bedoelingen en als die vergelijkingen helpen om nieuwe muziek te leren kennen, dan is dat voor mij natuurlijk te gek.”
Maar die vergelijkingen kunnen ook een probleem zijn. Het zou zo maar kunnen dat men niet Josh Ritter ziet, maar een nieuwe Drake of Dylan. En dat kan toch niet makkelijk zijn voor een jonge muzikant. “Het is niet zozeer moeilijk, maar het is wel wat raar. Ik moet mijn best doen om te onthouden dat ik mijn liedjes speel omdat ik dat léuk vindt, echt leuk vindt, en niet omdat ik er iets ander mee zou willen. Als je Drake of Dylan wilt horen, dan moet je daar naar luisteren...” Dan komt zijn grijns weer opzetten. “Misschien als ik een hele goede liedjeschrijver was, dan zou ik een plaat met alleen maar Nick Drake-liedjes kunnen opnemen.”
Inspiratie
Op zijn achttiende kreeg Ritter zijn eerste gitaar en begon hij te experimenteren met het schrijven van liedjes en teksten. “En dat doe ik nog steeds. Ik probeer steeds nieuwe dingen uit, ook met de teksten. Er zijn zoveel manieren waarop je iets kunt schrijven. Dat is zó leuk.” Ritter leest graag en daar haalt hij veel inspiratie vandaan. Philip Roth blijkt één van zijn grote literaire helden te zijn. Maar hoe vertaalt hij de inspriratie die hij van een boek krijgt naar een liedje? “Dat is een wonderlijk proces”, vindt hij. “Alle informatie komt je hoofd binnen en dat schuif je in een achterkamertje in je hoofd en dan komt daar later weer iets uit. Ik hoorde ooit eens iemand zeggen dat hij het idee had dat er iets in hem werd gegoten, dat hij vervolgens begon te trillen en dat er zodoende iets uit hem kwam. Dat vond ik wel mooi. Soms heb je gewoon de drang om te schrijven.”
Verder luistert Ritter, uiteraard, veel naar muziek. “Als ik naar iets luister, naar iemand die al lange tijd speelt, Tom Waits bijvoorbeeld, dan kan ik nog steeds dingen in zijn muziek ontdekken die ik niet eerder heb gehoord. En dat nam hij dan dertig jaar geleden op. Da’s erg knap.” En natuurlijk zou hij dat zelf ook wel willen bereiken. “Ja”, grijnst hij. “Dat zou ik ook wel willen.” En ook het reizen en het touren zelf leveren veel inspiratie op: “Dat is het interessante van het komen naar een plaats als deze... Zo weinig van mijn vrienden hebben de gelegeheid om dit te doen”, zegt Ritter. “Van al dat reizen, daar krijg je veel inspiratie van.”
Clichés
Ritter werkt lang aan zijn liedjes en is erg secuur als hij schrijft. “De ene dag ben ik blij met iets en de volgende dag ben ik dat niet meer. En soms weet ik meteen dat een liedje goed is. Maar ik probeer altijd de charme van het alleen spelen te behouden.” Natuurlijk speelt mee dat hij bang is om in clichématig taalgebruik te vervallen. “Liedjes schrijf ik niet op blije dagen”, vertelt Ritter. “En dat schrijven helpt. Maar je mist als schrijver zo veel als je niet over vreugde kunt schrijven en alleen maar over verdriet.” Natuurlijk is verdriet volgens hem een grote inspiratiebron, maar “naast al die pijn is er ook veel vreugde. En als het liedje alleen maar heel droevig is, dan heb je niet het hele plaatje.”
Het wil niet zeggen dat hij moedwillig over bloemetjes en bijtjes zal gaan schrijven, maar het schrijven over negatieve ervaringen kan volgens hem net zo goed clichématig zijn. “Dat soort onzin als ‘een zee van tranen’ of ‘mijn hart is gebroken in duizend stukjes’”, grijnst hij quasi-dramatisch. “Ik doe mijn best om clichés te vermijden.” Maar aan de andere kant is het verworden tot een cliché wel hetgeen dat hij ziet als het grootste compliment. “Je hebt bijvoorbeeld Shakespeare. Er zijn zoveel gezegdes die bij hem vandaan komen. Zijn woorden werden opgepikt en groeiden tot gezegdes uit; het werden kleine clichétjes. Dat is, denk ik, het grootste succes wat je als schrijver kunt bereiken.”
Ja, Josh Ritter wil best een cliché worden. En na dertig jaar nog steeds beluisterd worden. Het liefst met een grijns.
http://www.kindamuzik.net/interview/josh-ritter/josh-ritter-een-lachebekje-met-ambitie/8178/
Meer Josh Ritter op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/josh-ritter
Deel dit artikel: