Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
In 2004 was daar Kuutarha. Een uiterst opmerkelijke en soms ongemakkelijk klinkende plaat vol rammelende, onrustbarende slaapliedjes. Gezongen in het Fins, vanzelfsprekend. Even diep geworteld in de Finse volkscultuur als het hoofd van Lau Nau zelf. Sneeuw en schemer. Inmiddels is Lau Nau toe aan de release van haar vijfde plaat, een soundtrack: Hem. Någonstans. Ofwel: thuis, ergens. Een documentaire die zich afspeelt op een van de meest afgelegen bewoonde eilanden van Finland.
Wat gaf de aanzet tot de soundtrack Hem. Någonstans?
Het gebeurde allemaal op het moment dat een vriendin van mij, Lotta Petronella, mij vroeg of ik interesse had om muziek te schrijven voor haar documentaire. Het materiaal dat ze me liet zien was prachtig: mannen die hun gedachten uitspreken over de wereld waar ze in leven - een doorkijk in hun leven van alledag in een extreme omgeving. Toen begon voor mij de reis. Ik ben muziek gaan maken en schrijven. Er ontstond een heel eigen, coherente geluidswereld. Eentje die bovendien prachtig zou werken op plaat. Ik heb vaker composities geschreven voor film, theater en dansvoorstellingen, maar dit is de eerste keer dat de volledige soundtrack op zichzelf op plaat kon staan. Dat moest dus gebeuren.
Waar komen de geluiden vandaan?
Voordat ik begon, had ik al een idee over het geluid en het karakter van de soundtrack; gedeeltelijk gebaseerd op de muziek die Lotta en filmmonteur Annukka Lilja hebben gebruikt tijdens het monteren van de film. Ik heb er met Lotta over gesproken. Ik had ook nog een droom over op welke nieuwe manieren ik mijn muziek wil inzetten. Het lastige was het werkelijk componeren van de stukken. In de eerste demo's wilde ik te veel; er zat te veel in. De beelden van de documentaire raakten in ademnood. Het heeft me moeite gekost om een muzikale taal te ontwikkelen die de begeleidende beelden genoeg ruimte zou geven. Toen het zover was, was dat iets magisch: de film en de muziek communiceerden met elkaar.
Kun je daar meer over vertellen? Op welke manier werkt dat?
Natuurlijk was het belangrijk voor mij en Lotta dat de muziek de documentaire zou aanvullen; ik was zo blij toen ze me vertelde dat de muziek aanvoelde als de vierde hoofdrolspeler van de film (er zijn drie andere hoofdrolspelers). De muziek acteert. Het is geen beelddecoratie. De muziek suggereert aanvullende ideeën en emoties, als - inderdaad - een extra acteur.
Hoe zijn de namen van de nummers Jäämies en Kuoleman Laiva gerelateerd aan de documentaire?
Een flink aantal van de songtitels hangt samen met bepaalde scènes in de documentaire of bepaalde bijnamen die we aan scènes gaven. Het is vreemd hoe je niet meer van een naam of titel af komt zodra je die gebruikt. Bijna zoals je een baby een koosnaam of bijnaam geeft en je er niet meer vanaf komt - zelfs wanneer hij of zij geen mollige babywangen meer heeft...
Je hebt een heel eigen, sterk persoonlijk geluid. Hoe heb je dit geluid gebruikt in het maken van de muziek voor Hem. Någonstans?
Bedankt, goed om te horen. Mijn persoonlijkheid volgt me altijd. Dat is de enige manier waarop ik muziek kan maken en produceren, zelfs als ik soms wat meer afstand wil nemen. De beperkingen van mijn persoonlijke geluid zijn soms vermoeiend. Het blijft hoe dan ook een handtekening van mezelf; ik heb het leren waarderen. Als ik iets waardeer in muziek van anderen is het de persoonlijkheid van de artiest: het is wat de muziek ziel en menselijkheid geeft.
Op de soundtrack hoor je ook de esthetiek van de film zelf en de keuzes van Lotta - ze heeft me veel inspiratie gegeven tijdens het schrijven. Naast de instrumenten en electronica op de soundtrack speelt Pekko Käppi de jouhikko (Finse strijklier). Zijn talent voor harmonie en de bespeling van het instrument hoor je dus ook op de soundtrack. En ik draag een hoop invloeden mee mijn muziek in - bijvoorbeeld die van mijn vrienden en de Zweedse filmcomponist Matti Bye (onder andere van The Hundred Year Old Man Who Climbed out of the Window and Disappeared). Ik luister met grote belangstelling naar hoe andere filmcomponisten muzikaal omgaan met beelden; vooral bij componisten die grenzen durven te breken.
Is er een verschil tussen de manieren waarop je muziek schrijft voor een soundtrack en voor liedjes en nummers (met zang)?
Zeker - er is een essentieel verschil tussen de twee manieren van creëren. Een soundtrack gaat vrijwel altijd samen met een film waarmee de muziek communiceert. De muziek is ondergeschikt aan de film, zelfs als er veel creatieve ruimte is. Het zou trouwens erg leuk zijn om die rollen een keer om te draaien: eerst de soundtrack en dan de film. Ongeveer zoals bij Disneys Fantasia. Nou ja, waarschijnlijk heeft iemand dat dus al eens gedaan. Mijn eigen nummers zijn volledig autonoom. Ze hebben hun eigen ruimte.
Je hebt al heel veel muziek geschreven voor theater, dans en films. Is er iets wat je bijzonder aantrekt in het schrijven voor het scherm of het podium?
Ik heb het geluk gehad samen te kunnen werken met zeer creatieve regisseurs. Vaak was dat een avontuur - een duik in fris water. Waar ik vooral van houd, is het werken in een groep: samen nadenken, plannen maken en ideeën verzinnen. Het geeft me voldoening en ik vind het leuk. Ik heb geen compositie of muziekproductie gestudeerd, dus dit zijn mijn schoolmomenten. Waardevolle.
http://www.kindamuzik.net/interview/lau-nau/1-4074/26417/
Meer Lau Nau op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/lau-nau
Deel dit artikel: