Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Vlak voor het uitkomen van het tweede album Aesthetica en een Europese tour die onder meer langs Roadburn voert, is Hunter Hendrix net thuis:
"We komen net terug van een korte tour van twee weken lang. We zijn naar Texas gaan om op SXSW te spelen en weer terug. Het was erg leuk. Op SWSW speelden we vier shows, bij elke show was er weer een ander publiek. Er zijn blackmetalfans, hoewel ook er daar ook veel van zijn die ons echt haten, en dan zijn er de mensen die van experimentele muziek houden. Toen we vorig jaar september door Europa toerden bestond was denk ik 60 à 70% van de shows meer gericht op een publiek van liefhebbers van avantgardemuziek; de rest waren metalshows. We proberen ons op beiden groepen te richten. De publieksreactie hangt vooral af van waar je speelt. In New York staat iedereen altijd helemaal stil, terwijl in het Midwesten de mensen springen zoveel als ze kunnen. In Oost-Europa gaat het er ook altijd een stuk heftiger aan toe dan in West-Europa. Geen idee waarom."
"We hebben eigenlijk alleen maar nieuw materiaal gespeeld. Zelfs zes maanden geleden al. Sommige bands voelen een verplichting om ook oude songs te spelen omdat het publiek dat verwacht. Wij zien echter elke show als een mogelijkheid om onze nieuwe nummers te oefenen en ze beter te kunnen gaan spelen, dus spelen we bijna altijd al het nieuwe materiaal dat we op dat moment hebben."
Twee soorten extase
Het nieuwe album Aesthetica is een stuk gevarieerder dan het vooral verwoestende Renihilation. Naast black metal en noise klinken ook mathrockinvloeden, de anarchistische vrolijkheid van Lightning Bolt erin door. De grootste verrassing is het in Mastodon/High On Fire-stijl groovende 'Veins of God'.
Hunter Hendrix: "We had onmogelijk nog een album als Renihilation te maken. Je maakt een album van een dergelijke intensiteit maar éénmaal. Het zou ook volkomen zinloos zijn. Aesthetica is ook een stuk langer, omdat we verschillende snelheden wilden. Ik ben momenteel geïnspireerd door groove georiënteerd muziek. Dat komt vanuit onze live-optredens. Als je een uur of veertig minuten speelt dan voelt het erg goed om te kunnen ontspannen in een langzame hypnotiserende groove na al dat snelle werk. Er zijn eigenlijke twee soorten transcendente extase: de ene is de intense, uiteenspattende climax, de andere de hypnotiserende, repeterende groove. Het is een soort van helemaal opstijgen of helemaal afdalen. Mathrock is daarbij niet echt een invloed, daar luister ik nooit naar. Wel naar Steve Reich en dat soort dingen. Minimalisme waar je een herhaling hebt die langzaam verandert."
Metafysica
Het nieuwe album het dus Aesthetica. Moeten we dat zien als een groots statement: dit is de nieuwe esthetiek voor black metal (of zelfs muziek in het algemeen), een beetje à la Ornette Colemans The Shape of Jazz to Come (Spotify) en Free Jazz (Spotify)?
Hunter Hendrix: "Niet als je dat bedoelt in de zin van 'weg met alle oude paradigma's, terug naar de pure essentie', zoals bijvoorbeeld Kandinsky dat bedoelde. Het was niet het doel het finale album, de plaat die het probleem voor eens en altijd oplost, te maken. Ik ben wel zeer geïnteresseerd in de drang om iets nieuws te creëren, precies wat Ornette Colemans visie was met Free Jazz of zelfs zoals black metal voortkwam uit death metal. Dus ondanks dat ik zeker niet stel dat deze plaat een nieuw paradigma is, denk ik wel dat de drang om een nieuw paradigma te creëren een zeer interessant iets is. De term Aesthetica slaat voor mij echter op een transcendente wereld die goed is en mooi. Een wereld die ik altijd probeer te bereiken met mijn muziek; het is de reden dat ik muziek maak. Aesthetica is een naam voor die toestand."
Bedoelt Hunter Hendrix dat zijn muziek een poort is naar een andere, perfecte realiteit, een soort versie van Plato's ideeënwereld?
"Ik geloof inderdaad dat mijn muziek een poort is naar een andere wereld. Maar dat is meer een deleuziaanse wereld dan een platonische wereld. De ultieme werkelijkheid is niet een soort wereld van verstilde schoonheid, maar een chaotische wereld van worden, van destructie en creatie. Ik denk dat dat de ultieme werkelijkheid is. De metafysica die onder Liturgy ligt – alsof er ook maar iemand is die geïnteresseerd is in die metafysica – is een metafysica van worden in plaat van één van zijn."
Hunter Hendrix legt zelf altijd erg de nadruk op die metafysica in interviews en persmateriaal, dus hij is waarschijnlijk in ieder geval erg belangrijk voor hem zelf.
"Zeker, maar soms heb ik er wel spijt van dat ik er zoveel over praat. Mensen in de metalscene reageren er vaak erg negatief op. Maar voor mij is het waar muziek om draait."
Is de muziek van Liturgy dan een ook op een bepaalde manier religieuze muziek?
"Absoluut, helemaal."
Maar wat is dan de religie? Je hebt het over transcendentie, maar waar naar toe?
"Dat is – neem het me niet kwalijk – een naïeve vraag. Het gaat over een ervaring die veel muziek probeert te creëren. Ook Ornette Coleman en John Coltrane probeerden dat."
Dus het is religieuze muziek zonder religie?
"Ja."
Liefhebbers van extreme metal en noise zullen het positieve en de schoonheid zeker terughoren in Aesthetica; het is op zijn manier een zeer vrolijke plaat. Alleen voor de gemiddelde luisteraar blijft het een bak teringherrie.
"Ik maak de muziek die ik wil maken, ik probeer niet om het te laten werk op zoveel mogelijk mensen als mogelijk is. Je kunt hetzelfde zeggen over free jazz of – iemand over wie ik ook veel praat – Glenn Branca en zijn gitaarsymfonieën. Als je niet veel naar muziek luistert, dan is zulke luide muziek verdacht."
(Foto's: Mike Vorassi)
http://www.kindamuzik.net/interview/liturgy/liturgy-religieuze-muziek-zonder-religie/21444/
Meer Liturgy op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/liturgy
Deel dit artikel: