Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
69 Love Songs betekende voor The Magnetic Fields de doorbraak naar een groter publiek. Door het opmerkelijke album werd de groep uit New York vanuit het niets overdonderd met lofbetuigingen. Het album moest natuurlijk ook wel opvallen. Een driedubbelalbum dat geen verzamelaar is van allerlei obscure opnames van een artiest op retour, een albumcover met daarop groot het getal 69 (ja ja, ondergetekende zal de enige zijn…) en dan is er nog met geen woord gerept over de liedjes. Negenenzestig liedjes over alle seizoenen in de liefde, stuk voor stuk aanstekelijke popliedjes, aandoenlijk en altijd in combinatie met die kwinkslag. ‘You said: nobody loves me, I said: wanna bet/The night you can’t remember, the night I can’t forget’.
Je stelt je er een Woody Allen-achtig persoon bij voor. Allen richt zich in zijn films op leven, liefde en scheiding in New York en laat dat nu ook de hoofdmoot van de onderwerpen van Stephin Merritt zijn. Daarnaast hebben beiden heren ook een fysieke overeenkomst. Hoewel het zien van de films en het beluisteren van de muziek en teksten vaak een lach veroorzaakt bij de kijker en luisteraar is een eigen glimlach bij beide heren is een zeldzaamheid. Merritt kijkt bijna verlegen naar zijn kop thee en laat vooral zijn rechterhand en manager Claudia Gonson het woord doen. Merritt is niet te beroerd om zelf wat te zeggen maar corrigeert liever hier en daar dan dat hij zelf hele antwoorden moet formuleren. Dat Merritt ook nog eens overdreven bedachtzaam te werk gaat in formuleren helpt ook niet, in een standaardinterview van een half uur wordt zo niet veel meer duidelijk als alleen Merritt het woord voert. “Ik zal deze vraag beantwoorden”, zegt Gonson, “dat gaat dat sneller en is efficiënter!”.
Het heeft wel vijf jaar geduurd voordat de opvolger van 69 Love Songs dan eindelijk in de winkel lag. Niet dat Merritt in de tussentijd stil heeft gezeten. Er is een nieuw album van zijn andere projecten Future Bible Heroes en The 6ths verschenen, Merritt schreef twee soundtracks en werkte samen met Daniel Handler aan een musical. Gonson: “Het project loopt al een hele tijd en is moeilijk te coördineren. Hij introduceerde zich door te zeggen dat hij een musical wou schrijven met Stephin. De eerste helft werd afgemaakt in maart 2001. Het zal waarschijnlijk half 2004 helemaal klaar zijn.” Nu zowel de musical afgemaakt is en i te beluisteren is, valt een ding op. i is niet het strak geproduceerde album waarover vorig jaar nog geprofeteerd werd. Omdat Merritt zijn vaste muzikanten niet goed genoeg vond spelen leek het erop dat een vervolg op 69 Love Songs nog wel eens langer kon gaan duren. Maar een nieuw album lag in het vooruitzicht. ‘Un poco’ antwoord Merritt.
i is er dan eindelijk. Met een nieuw platencontract op zak brengt The Magnetic Fields nu haar muziek uit via Nonesuch Records. Met onder andere Emmylou Harris, David Byrne en Wilco dus niet de minste platenmaatschappij. Ondanks de overstap van platenmaatschappij zijn er nu weer veertien liedjes van de hopeloze romanticus met een grappige dosis ironie die af en toe uitschiet met een cynische opmerking. De nieuwe liedjes zijn weer ironisch maar ook melancholisch, hebben afstand maar grijpen aan, zijn bedacht en gemaakt maar nooit moeilijk. Al op Wayward Bus waren dat de belangrijkste kenmerken van Merrits liedjes. De New Yorker wil echt ‘liedjes’ schrijven. Omdat de liedjes daarnaast ook nog eens de opgewektheid of de melancholische meeslependheid kennen zoals je dat hoort in Amerikaanse musicals van de eerste helft van de vorige eeuw, ligt Merrits werk daarmee in de traditie van Cole Porter en Irving Berlin. Afstand tot het materiaal is dan ook nodig om tot mooie observaties te komen, de emotie lijkt anders toch in de weg te gaan zitten. En het is juist die afstand tot de liedjes die zijn werk zo interessant maakt. So you quote love unquote me/Well, stranger things have come to be/But let’s agree to disagree/Cause I don’t believe you.
De koek was na 69 Love Songs nog lang niet op gezien alles wat tussendoor verscheen. Kost het uitvoeren van een project van Merritt dan zoveel tijd? Gonson: “Tegenwoordig kost alles meer tijd om te nemen”. Merritts ogen staan nu op ondeugend: “Yeah, everything just takes so goddamn long.” “69 Love Songs hebben we eigenlijk nog het snelst van allemaal gemaakt,” voegt Gonson toe. Hoe is dat eigenlijk mogelijk? Het debuut (Wayward Bus) van de groep heeft namelijk veel weg van obscure Phil Spector opnames die in de jaren ’60 op de plank zijn blijven liggen maar 69 Love Songs en ook i klinken gestileerd. Gonson: “Wayward Bus was nou een regelrechte quote maar meer bedoeld als parodie. De laatste albums zijn echter meer akoestisch en laten veel meer ruimte open.” Ook i voegt zich dus in dat rijtje. Op 69 Love Songs kwamen behalve alle fases van de liefde ook bijna alle muziekstijlen voor. Jazz met een knipoog, speelse punk, zwartgallige country, noem het maar op. Op de wave discostamper ‘I Thought You Were My Boyfriend’ na is i muzikaal soberder uitgevoerd. In de studio is het meest gegrepen naar de ukelele maar veel meer aankleding dan een percussie, elektrische gitaar en banjo vind je niet.
Eerder vertelde Merritt in een interview opstandig dat hij tegen het Dogma-principe was. Filmmakers die tot de stroming behoorden maakten geen gebruik van artificieel licht of overdubs. Merritt meldde haast met bravoure dat hij juist wel spotlights zou gebruiken in plaats van natuurlijk licht. Heeft dat nu dus weerslag op zijn muziek? Het valt even stil aan tafel als Merritt klaarblijkelijk een antwoord formuleert. “Aan het ene eind van het artistieke spectrum heb je nieuwsfotografie – en dat wordt vaak niet als kunst beschouwd. Als het niet echt is, is het slecht, een leugen en wordt je als fotograaf ontslagen. Aan de andere kant van het spectrum heb je animatie. Daar kan alles en daar maakt het niet uit waar het vandaan komt. Niets is waar en niets is onwaar. En het maakt niet uit of het iets weergeeft, het kan ook compleet abstract zijn. Ik denk dat ik de kant van de animatie van esthetiek opzoek. I care what the listener perceives, I don’t care how I get there. Als ik een moord in een liedje wil laten horen, wil ik er niet opuit moeten gaan om het zover te laten komen. Dan gebruik ik gewoon (verheft stem) murder of hoor je een gesimuleerd pistoolschot. Ik wil niet naar een slechte buurt hoeven gaan om te wachten totdat iemand een pistool afvuurt om dan een microfoon tegen de borst van het slachtoffer te moeten leggen om het hart eruit te horen springen! Ik zie daarin dus geen reden om een onderwerp te laten liggen: ik zie geen reden om seks te moeten hebben voor de microfoon om het over seks te kunnen hebben.”
i is nu uit via Nonesuch/Warner.
http://www.kindamuzik.net/interview/magnetic-fields/de-langverwachte-yeah-everything-just-takes-so-goddamn-long/6320/
Meer Magnetic Fields op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/magnetic-fields
Deel dit artikel: