Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Een zomers buitje brengt wat verkoeling wanneer Marco Zanetton - gitaarkoffer in de aanslag in de hand - het chique hotel aan de rand van het Amsterdamse Vondelpark binnen komt lopen. Z is een paar dagen in Nederland om het vuurtje ook hier aan te wakkeren; bij de zuiderburen brandt dat al een tijd flink. Daar heeft 's mans 'I'm a Bird' het geschopt tot de bovenste plaats in de hitlijsten. Het leverde hem onder andere een plek op Pukkelpop op.
"Op mijn dertiende pikte ik de gitaar van mijn grotere broer en ik begon mijn favoriete bands na te spelen. Dat waren toen Nirvana, The Lemonheads en R.E.M.. Die akkoorden had ik al snel in de smiezen en als de mannen die er zo normaal uitzagen heel Amerika konden rondtoeren en overal mensen konden beroeren dan kon zo'n doodgewone knul als ik dat toch ook. Dacht ik althans, lichtelijk naïef. Zo gedacht, zo gedaan en dus speelde ik in tig bandjes maar echt vlotten wilde het niet. Ik heb ook een hele tijd alleen voor mezelf gespeeld, want ik deed twee studies en maakte die ook af. Een baan zoals iedereen had ik ook, want er moest toch brood op de plank."
Wind in de zeilen
"Muziek maken voelt voor mij als een innerlijke noodzaak; ik hou ervan liedjes te schrijven en die naar vele mensen te kunnen brengen. Daarom ben ik er denk ik ook nooit mee gestopt, ook al zat de stroom nogal meer dan eens tegen. Wellicht heb je wel gelijk dat het album The Ordinary Life of Marco Z te vergelijken is met Final Straw van Snow Patrol; in zoverre dat ik al mijn spaargeld in de plaat gestopt heb omdat ik in het materiaal geloof(de). Als het album niet opgepikt zou zijn, had het een hele tijd geduurd voordat ik - als ooit - nog eens wat opgenomen zou hebben. Ik had dan ook niet durven denken aan of dromen over het feit dat een major label interesse zou hebben mij de wind in de zeilen te gunnen en me onder hun hoede te nemen."
"Dat is allemaal gelukkig alleen maar op de kracht van de muziek gebeurd. Toevallig kwam een in eigen beheer gemaakte videoclip terecht bij iemand van de radio die 'I'm a Bird' oppikte en daarna was het sneeuwbaleffect in sneltreinvaart. Ietwat vreemd is dat wel voor me want nu sta ik op Pukkelpop voor een volzette tent (waar het trouwens zo'n 51 graden was, hebben we gemeten) en speel met vijftien-, zestienjarigen; ik had bijkans hun vader kunnen zijn! Het brengt tegelijk heel veel voldoening en dankbaarheid dat ik nu met mijn muziek zoveel mensen kan beroeren. Ook was het tof om backstage Stephen Malkmus en Bob Mould te ontmoeten. Die mannen zijn zo gewoon gebleven en still going strong. Dat zie ik als een mooi streven voor mezelf."
Uitnodiging
"Natuurlijk kan ik eigenlijk maar één keer een plaat als deze maken, want hoe vaak kan ik het hebben over een 'doodgewoon leven', zeker waar ik dat al voor een deel niet langer heb? Wie weet wordt de volgende wel een plaat vol dansmuziek, maar eerst wil ik deze muziek naar een groot publiek brengen en het maximale eruit halen. Het heeft immers een hele tijd geduurd voordat ik merkte dat de nummers een eenheid vormden en het klikte met de liedjes naast elkaar. Het zou kunnen dat het ook aan mijn leeftijd ligt maar ik voel niet de noodzaak een harde muur aan ronkende gitaren te gebruiken. Ik houd van popmuziek en dat hoor je terug, met her en der een vleugje motown, soul of britpop. Het belangrijkste voor mij was dat het geheel open moest klinken; als een uitnodiging om mijn wereld binnen te stappen."
"Spelen zonder je te kunnen verschuilen achter een front aan lawaai maakt het er live niet makkelijker op, zeker wanneer het publiek de meeste nummers nog niet kent. Het houdt mij en de band wel scherp en zorgt ook voor een zekere intieme band tussen performer en publiek. Ik zit er ook niet mee om te zingen over mislukte chatversierpogingen via internet of het plat op mijn gezicht vallen omdat ik dromen najoeg die op een mislukking uitliepen."
Uit het leven gegrepen
Tegelijk zie ik ook een toekomst voor mezelf als puur songwriter. Niet dat ik het optreden verafschuw, verre van zelfs, maar ik geniet het meest als ik teruggetrokken op mijn kamer nummers kan schrijven en opnemen. Al worden die dan uitgevoerd door iemand anders, dan nog ben ik zielsgelukkig dat mijn muziek mensen bereikt. Zolang het maar echt is, want waar ik het meest dol op ben, is het authentieke aan muziek die met hart en ziel en zaligheid ware verhalen die uit het leven gegrepen zijn vertelt. Het kan zijn dat het lijkt alsof ik de wereld bezing die toch anders is dan ik ze me had voorgesteld, maar kijk eens aan: zelfs in die frustratie en deels wanhoop misschien zelfs, ligt dus de waarheid die erop neerkomt dat geduld in zoverre een schone zaak is dat zelfs op je tweeëndertigste een droom nog uit kan komen."
Foto: Alex Vanhee. Marco Z speelt op 7 oktober in Mezz, Breda en op 24 oktober in Burgerweeshuis, Deventer.
http://www.kindamuzik.net/interview/marco-z/marco-z-groot-geworden-door-gewoon-te-blijven-dromen/23262/
Meer Marco Z op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/marco-z
Deel dit artikel: