Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Stewart arriveert een half uur te laat in de foyer van De Vooruit in Gent waar hij 's avonds zal optreden. Zijn Facebookaccount is recentelijk gehackt door activisten en wordt overspoeld met Japanse vunzigheid. Hij baalt. Omstandig legt hij uit hoe het allemaal zo gekomen is: "Vier jaar geleden werkte ik mee aan een expositie in Brussel. We noemden onszelf 'de nieuwe banalen', omdat alles banaal is tegenwoordig. Een geintje. We hebben een manifest bedacht met slogans als 'Smaak is een vorm van censuur' en 'De politiek van de afgunst', The Politics Of Envy. Het gaat erom dat mensen vanuit afgunst handelen en een grotere televisie tegenwoordig belangrijker vinden dan democratie. Ik heb die slogan op persoonlijke titel bedacht. Maar opeens gebruik Mitt Romney het in een speech waarin hij Obama beschuldigd een socialist te zijn en de slogan wordt een beschuldiging aan het adres van alles wat ze in Amerika links noemen. De Occupybeweging die jaloers is op de rijken. En sommige denken nu dat ik ook aan die kant sta." Stewart denkt niet dat het nog goed komt met zijn Facebookaccount, met de wereld en met Engeland in het bijzonder. Halverwege zijn betoog valt zijn oog op een geschilderd portret op de wikkel van het chocolaatje bij zijn koffie: "Dat moet ik niet, ze lijkt op Thatcher!"
Ruilhandel
Muziek is voor Stewart vanaf eind jaren zeventig niet alleen een uitlaatklep, maar een levensvorm. "Ik geloof in punk, dat begon met Joe Strummer en Paul Simonon (The Clash). Muziek maken werd opeens heel toegankelijk. Simonon had stickertjes op zijn bas zodat hij wist waar hij zijn vingers moest zetten. Dat maakte een eind aan de mythe dat muziek maken iets technisch en ingewikkelds was. Opeens konden we doen wat altijd heel ver weg leek." Die nuchterheid hangt hij nog steeds aan: "Muziek maken ligt tegenwoordig heel ver van de realiteit. In Londen is een grote luchtbel waarin allerlei muzikanten leven die geen flauw benul hebben van wat er in de wereld gebeurd. In Bristol zijn muzikanten nog steeds bevriend met de gewone man. Voor mij is muziek maken hetzelfde als wat een pijpfitter of fabrieksarbeider doet. In Barley hebben we een gezegde 'we have no art, we do everything well'. Het is ruilhandel, ik maak muziek, zij bouwen een huis. In de kroeg praten we over voetbal en politiek, ik zie dat ook niet als aparte dingen, alles hangt met elkaar samen. Hoe kun je lol hebben terwijl er mensen doodgaan van de honger? Daarom zing ik ook niet over auto's of meiden of plezier maken. Dat zou bizar zijn. De muziek die ik in mijn jeugd hoorde bood mij troost; ik realiseerde me dat ik niet de enige was die nog nadacht. Onlangs kwam er een jochie naar me toe na een optreden en die zei 'Mark, als ik jou zo hoor realiseer ik me dat ik niet de enige gek ben in het dorp.'"
Blije slaven
"Het probleem is dat mensen niet meer mee doen. Ze kijken toe vanaf de zijlijn. Ze geven commentaar in plaats van betrokken te zijn. Met 'There Are No Spectators' van The Pop Group hadden we het daar al over. Iedereen zit in zijn comfort zone, veilig achter een iPad in de metro. Technologie heeft zombies gemaakt van mensen. Blije slaven. En dan vragen ze mij hoe ik de wereld denk te veranderen omdat ik het in mijn teksten heb over Cambodja."
De eerste stap in de goede richting is wat Stewart betreft het kweken van bewustwording: "Je koopt een tinnen beker uit China, gemaakt van tin uit Afrika. Die industrie is gefinancierd door beleggers die geld verdienen aan vulture funds: gokken met veel geld op de ellende in de wereld. Die gasten verdienen geld aan burgeroorlogen! En met de twee pond die je bespaart op die goedkope Chinese beker houd je dat systeem in stand. En dan wordt ons ook nog wijsgemaakt dat een stel oude gepensioneerde Grieken verantwoordelijk zijn voor wat er in Europa aan de hand is. It's demented."
Is er in de dertig jaar dat Stewart zijn boodschappen vertolkt iets veranderd aan zijn bereik? "Een aantal vrienden van mij zijn van de under- naar de overground gegaan. De jongens van Massive Attack en Primal Scream, maar ook de punks van toen. Die werken nu in de media en bieden een nieuw platform. Ik doe tegenwoordig zelfs video's en televisieshows. De muziek en de boodschap zijn niet verandert, maar omdat de punks van toen nu de geheime agenten in de bovenwereld zijn, zijn zij het tegengif."
The Pop Group
Recentelijk is The Pop Group weer bij elkaar gekomen. Dit op verzoek van Matt Groening, de bedenker van de animatieserie The Simpsons. "Voor een editie van het festival All Tomorrow's Parties is Groening gevraagd de line-up samen te stellen. Hij heeft Iggy Pop gevraagd The Stooges bij elkaar te brengen en mij om The Pop Group ter hervormen. Ik vond het een idioot plan, necrofilie. Ik wil juist nieuwe dingen doen, er lagen toen plannen voor allerlei samenwerkingsverbanden. Een stem in mijn hoofd zei dat ik het niet moest doen, maar een andere stem zei me dat ik orthodox was geworden, oud, en dat ik over mijn stereotypen heen moest stappen. Voor mijn gevoel was het over, we hebben een nalatenschap en dat is het. Aan de andere kant, als ik kan samenwerken met een meisje uit Zuid-Korea en een poppenspeler uit Thailand die ik niet ken, dan doe ik het wel. Wat nu als ik zou doen alsof ik de mensen van The Pop Group helemaal niet ken? Ik benader ze als vreemden en dan zien we wel wat er gebeurt. Ik heb mijn puberego aan de kant gezet en de ruzies vergeten. En eigenlijk zijn we vrienden, we zien elkaars ouders, we hebben gezamenlijke beste vrienden. Iedereen met een drumstel of een gitaar was destijds je beste vriend."
"We zijn begonnen en het was alsof er een nieuw beest ontstond. Er groeide van alles en ik heb geleerd om niet te proberen dat onder controle te houden of direct te oordelen. Volgend jaar brengen we een nieuw album uit, The Alternate. We krijgen ook de rechten van The Pop Group terug dus dan zal er meer activiteit op dat vlak zijn. Ik heb dan naast The Pop Group mijn eigen soloding en help ook anderen tussendoor. Het is een beetje zoals Gorillaz en Blur - het concept van spelen in één band is nogal achterhaald, je kunt best vier of vijf dingen tegelijkertijd doen. Ik ben ook gaan schrijven. Geen idee waar het heen gaat, of dat ik er ooit iets mee ga doen, maar weggooien kan altijd nog. Het is weer eens een ander medium."
http://www.kindamuzik.net/interview/mark-stewart/de-strijd-van-mark-stewart/23079/
Meer Mark Stewart op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/mark-stewart
Deel dit artikel: