Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Sterallures heeft Melissa nog niet: als ontbijt bestelt ze netjes een bagel en een kopje koffie. Die dikke bos krullen heeft ze gelukkig nog steeds. Verpakt in een dikke sjaal tegen de Hollandse winter neemt ze plaats in de interviewkelder van Labels in Amsterdam. Na wat complimentjes over mijn dicteerapparaat die nog op echte ouderwetse cassettebandjes werkt (zo een heeft ze er thuis ook), heb ik eindelijk de moed gevonden om wat serieuzer te praten met de Canadese.
Hoe kijk jij tegen collega-vrouwen aan in de muziekwereld? Is het voor jou iets speciaals?
"Nou, er zijn natuurlijk veel beroemde mannen in de geschiedenis en in de politiek en die zijn nogal stoer. Mensen hebben daar wel bewondering voor en denken vaak: 'Zo die kerel is sterk, wat een held…' Dus een vrouw stelt zich gewoonlijk wat mooier op vergeleken met een man die alleen maar zijn sterke kant laat zien. Ik denk dat een vrouw in de rockmuziek, of folkmuziek zoals Catpower, of wat dan ook, haar vrouwelijkheid uitdraagt. Het maakt dan niet uit of dat nou haar kwetsbaarheid, emotionaliteit, gevoeligheid, of haar romantische kant is. Volgens mij zit daar altijd wel iets opwindends in voor alle luisteraars om te horen hoe zij zich blootgeeft. In de rockmuziek zie je dat ook mannen hun vrouwelijk kant laten zien, dat vind ik zelf het mooiste. Bepaalde bands zijn prachtig omdat een muzikant zijn innerlijke vrouw laat zien. Iemand als Robert Plant kon dat goed en werd daarmee interessant voor mannen en vrouwen. Dat is nou juist de essentie van de rockmuziek; het spelen met de seksuele en romantische kant van het man- én vrouwzijn."
Is dat waarom je met Josh Homme van Queens Of The Stone Age hebt samengewerkt?
"Absoluut. Hij is iemand die - muzikaal gezien - zijn vrouwelijkheid omarmt. Daar komt nog bij dat zijn stem net zo mooi is als die van een vrouw. Zijn gitaarspel is ook heel sensueel en juist niet arrogant zoals je bij veel gitaristen ziet. Kyuss was in de ogen van vele mensen een harde en mannelijke band, maar ik zag daar vooral iets romantisch in. "
Je hebt samengewerkt met andere artiesten op dit album. Hoe ging dat?
"Naast wat gastmuzikanten en Josh doet ook Steve Durand van mijn allereerste band Tinker, uit Montreal, mee. Mijn rol in die band was net als bij Hole en Smashing Pumpkins basgitaar en achtergrondzang. Ik denk dat ik dat deed omdat ik het idee van leadzang nogal raar vond. Steve was meer zo'n schreeuwende zanger en ik deed een beetje harmonische achtergrondzang. De laatste jaren begon ik me pas te realiseren dat het misschien wel cool zou zijn om de leadzang voor m'n rekening te nemen. Dus voordat ik daadwerkelijk met dit soloalbum aan de slag ging, moest ik eerst heel wat zelfvertrouwen opbouwen om mijn hart uit te storten voor het grote publiek.
Ik heb twee nummers met Steve gedaan: ten eerste 'Real Lie'; die hadden we al samen geschreven in 1993. Ik wilde dat dit album een veelheid aan emoties en muziek uit die tijd had. Ik ben nogal sentimenteel en wilde ook wel eens terug naar m'n roots. En ik wilde mezelf bewijzen dat de muziek die ik toen hoorde ook nu nog aan te horen is. Het nummer is natuurlijk wel verbeterd sinds de originele 7"-versie. 'Skin Receiver' is weer geschreven door Steve alleen. Aanleiding was het vertrek van mij uit Tinker naar Hole. Hij was mijn bandlid, mijn vriendje en ik hield van hem. Dus dat is ook weer heel sentimenteel… haha!
Het was heel leuk om iedereen op mijn album te laten spelen die ik maar wilde. Toen ik in Hole zat waren we met de Queens Of The Stone Age op tournee en wilde ik al met Josh samenwerken. Ik zei toen tegen hem: 'Zodra ik mijn vrijheid krijg, ga ik mijn eigen plaat maken en ik hoop dat jij daar op wilt spelen.' Dus toen het erop aankwam zei ik tegen hem dat ik twee nummers wilde met zo'n speciale Josh-riff, waar ik gewoon een verhaal op kon vertellen. Dat heeft hij ook gedaan; hij heeft een gitaarrifje en een drumpartij opgenomen. Ik ben er naar gaan luisteren en heb er pas later een tekst aan toegevoegd."
Ik mis Billy Corgans aanwezigheid op dit album; hij was degene die jou op weg heeft geholpen in je muzikale carrière en later speelde je zelfs met hem in de Smashing Pumpkins.
"Ik denk dat ik al veel met hem heb samengewerkt. De meeste mensen die meespelen op mijn album zijn muzikanten. Billy is daarentegen meer een songwriter. Dus om Billy alleen te vragen om gitaar te spelen zou een beetje vreemd zijn. En de samenwerking met Billy én Hole is op dat gebied gewoon over. Ik wil gewoon aan nieuwe dingen werken. "
Dit album is een verzameling liedjes die je hebt geschreven in de afgelopen 10 jaar. Dertien liedjes lijkt mij niet het enige wat je geschreven hebt. Waarom juist deze songs op je album?
"Ik had gewoon niet erg veel tijd voor mezelf de afgelopen jaren. Ik was gewoon zo gebonden aan de bands waar ik in zat. Ik heb daar zoveel tijd en emotie in gestopt. Kijk, toen ik bij Smashing Pumpkins kwam was het natuurlijk duidelijk dat het alleen voor de afscheidstournee was en dat was dus ook verder geen probleem. Alles was al klaar en ik hoefde alleen maar te genieten, bij wijze van spreken. Toen ik Hole na 5 jaar verliet, wilde ik optimaal van m'n vrijheid genieten, maar binnen een week werd ik al gebeld door Billy om bij zijn band te komen. Het was een moeilijke, maar aan de andere kant ook wel een gemakkelijke keuze: sinds m'n 19e wilde ik al bij die band spelen, dus zou het dom zijn om het niet te doen. En ik wist ook dat het een goede les voor me zou zijn. Het was gewoon een kans die ik als muzikant niet kon laten schieten. Om te kunnen spelen met Jimmy Chamberlin, James Iha en Billy Corgan, waarschijnlijk de beste muzikanten waar ik ooit mee zou spelen, is fantastisch. Ik kon het mezelf niet aan doen om te zeggen: 'Nee, ik MOET mijn album maken!' Ik wachtte al zo lang met het maken van m'n eigen muziek, ik kon net zo goed nog wat langer wachten. Het was allemaal heel duidelijk: het was hun laatste album, hun laatste tournee en daarom voelde het ook nog wel speciaal omdat ik op deze manier deel zou uitmaken van het einde. Ik had nauwelijks kans om te slapen, laat staan om een nummer op te nemen.
Ten tijde van Hole had ik nog wel eens een maand vrij en dan ging ik gewoon aan de slag met m'n bandrecorder. De meeste van die opnames waren ideetjes van 30 seconden. Dus toen ik eenmaal met het album bezig ging, moest ik door al die opnames om te kijken wat bij wat hoorde. Daar zijn tien liedjes uit gekomen. Maar met de rest van die opnames kan ik nog wel twee albums volmaken. Ik wilde geen dubbelaar maken. Het was natuurlijk mijn eerste album en de eerste echte ervaring met het maken van een eigen album, dus ik was nogal kwetsbaar. Het was eigenlijk nog maar de vraag of mensen dit wel leuk zouden vinden."
Waarom heb je nooit iets extra's gedaan in Hole? Je deed wel achtergrondzang, maar kon er geen b-kantje vanaf?
"Het was de bedoeling dat ik voor Celebrity Skin een eigen nummer zou doen. Vlak voor de opnames was het de vraag of ik wel degene was die dat nummer zou zingen. Ik had liever niet dat Courtney het zou doen dus toen hebben we het maar laten zitten. Ik denk dat er gewoon letterlijk geen ruimte was voor mijn aanwezigheid op dat vlak. Ik heb het na veel pogingen toch opgenomen voor Auf Der Maur. Het heet 'Good News' en wordt een b-kantje van de eerste single. Het is het eerste nummer dat ik ooit geschreven heb en ook het enige dat ik op bas heb geschreven. De rest van dit album heb ik gedaan op gitaar. Met een basgitaar schrijven werkt gewoon niet. Als er nou drums bij zijn... oké, maar dat probeer ik ook voor mijn volgende album, ik had namelijk geen echte band tot mijn beschikking.
Het nummer 'Taste You' wijkt een beetje af van de rest van het album, hoe komt dat?
(lacht) "Dat is een speciaal nummer voor mij. Het is een stuk lichter en rustiger. Ik was jarenlang alleen in de liefde en toen had ik gewoon zo'n ontzettend verlangen naar liefde. Ik schreef het zeven jaar geleden, toen heette het nog 'Appetite'. Ik vind het zelf een heel emotioneel en zelfs spiritueel nummer."
Je hebt met Hand Of Doom een tijdje Black Sabbath covers gespeeld. Waarom staat er geen ode aan deze band op?
"Omdat ik geen Black Sabbath-nummer nodig heb op dit album! Hand Of Doom was leuk voor het moment. Ik had twee jaar niets te doen en het was zo anders dan wat ik gewend was. Het was een soort karaoke-vakantie in de kleinste en smerigste clubs van New York voor zes weken lang. Ik heb plezier gehad met m'n vrienden, maar verder geen Black Sabbath cover op dit album dus. Toen ik met Hand Of Doom speelde was er nog niet zoiets als The Osbournes, maar zonder ons was het niet zover gekomen dat Kelly samen met haar vader 'Changes' speelde. Het was namelijk ons beste nummer van de zes optredens die we gedaan hebben. Helaas is Black Sabbath van iedereen gestolen nu The Osbournes op tv is. Maar zolang de jonge kids de muziek kunnen luisteren, blijft de spirit van de band wel overleven. Er is echt iets mis met Ozzy, maar niets met de oude Black Sabbath-nummers."
Dan wordt haar ontbijt gebracht en zit mijn tijd erop. "Wat is dat?" "Het is een bagel, een cream-bagel, ik denk dat het Nederlands is!" En op deze manier heb ik ook nog iets kunnen leren van Melissa Auf Der Maur, de vrouw met die grote bos rode krullen en haar gezicht vol sproetjes.
Melissa's debuutalbum 'Auf Der Maur' ligt vanaf 2 februari in de winkels, verder toert ze op het moment door Europa met A Perfect Circle.
» Lees de recensie
http://www.kindamuzik.net/interview/melissa-auf-der-maur/melissa-auf-der-maur-op-eigen-benen/5042/
Meer Melissa Auf Der Maur op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/melissa-auf-der-maur
Deel dit artikel: