Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Neal, vorig jaar zou je hier met Hazy Malaze optreden, maar die tournee werd geannuleerd. Hoe zat dat nou precies?
“Ik leef in een nogal ruige buurt van Los Angeles en had problemen met één van mijn buren. Waar ik woon zijn heel veel straatbendes. Die buurt bestaat voor vijfennegentig procent uit Mexicanen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een geweldige plek en kan het aardig vinden met de gangs, maar er was één man die niet met die langharige, blanke slungel kon opschieten. Hij zocht problemen en dat was eigenlijk wat er gebeurde. Het was geen beroving, maar een burenruzie die flink uit de hand liep. In mijn andere appartement ben ik weleens overvallen. Dat was in een andere wijk. Ze stalen toen drie gitaren en een aantal versterkers. Daarom was ik vertrokken en toen gebeurde er dit. In Los Angeles kom ik telkens weer in de problemen. Ik woon nu nog steeds in hetzelfde appartement en het is allemaal weer in orde. Ik heb de ruzie bijgelegd en het probleem is nu verholpen. Weet je, soms word je in elkaar geslagen omdat mensen je mogen. De volgende dag drink je samen een biertje en verwelkomen ze je in hun buurt. Helaas moest ik de hele tournee met Hazy Malaze annuleren.”
Nu speel je met de bandleden van Hazy Malaze als Neal Casal. Is dat niet vreemd?
“Ik weet het, dat is ook vreemd. Hazy Malaze is begonnen als iets totaal anders. Toen we die band begonnen, gaf ik totaal niet meer om mijn solocarrière. Ik dacht er niet eens meer aan. Ik wist niet waarom, maar het interesseerde me allemaal geen reet meer. We begonnen met Hazy Malaze voor ons plezier. We hadden totaal geen plannen voor albums of tournees. Het eerste album dat we samen maakten was een ongelukje, totdat we erachter kwamen dat we elkaar heel erg lagen en dat er een speciale chemie tussen ons ontstond."
Waren jullie al vrienden voor die tijd?
“Ja, de drummer van Hazy Malaze, Dan Fadel, ken ik al zo'n vijftien jaar. Hij speelde op de allereerste solodemo's die ik in 1991 uitbracht. Het zijn nummers die nog niemand kent. De songs haalden niet eens mijn eerste soloplaat. Dan was met totaal andere dingen bezig. Ik koos de richting van folk en countryrock en het duurde zeven of acht jaar voordat ik Dan weer ontmoette. Onze bassist, Jeff Hill, ken ik een klein beetje. Hij speelt ook met Rufus Wainwright. We troffen elkaar toen we alle vier speelden met zangeres Shannon McNally. Twee jaar geleden waren we ingehuurd als muzikanten voor haar begeleidingsband. Er waren ook andere musici, maar het klikte meteen tussen Dan, Jeff en mezelf. We waren altijd bij soundchecks, speelden videogames in de bus of rookten weed. Het duurde niet lang voor we de plaat af hadden. Binnen een week hadden we alles gedaan. Niet eerder in mijn leven had ik zoveel inspiratie opgedaan.”
Hazy Malaze is wel een heel andere muziekrichting dan het solowerk.
“Daar heb je gelijk in, maar het komt allemaal uit dezelfde bron. Het is allemaal met elkaar verbonden. Het begint met soul, folk, blues, r&b en country en het vloeit allemaal samen. Er was een tijd dat de grenzen tussen die genres erg duidelijk waren, maar dat is nu allemaal anders. Er is nu zoveel informatie beschikbaar en alles wordt geaccepteerd. Dat is precies het idee achter Hazy Malaze. We begrijpen elkaar en de andere muzikanten houden ook van mijn solowerk. Voor ons is het niet verwarrend, maar ik begrijp dat andere mensen soms niet weten of ik Neal Casal of Hazy Malaze ben.”
Het lijkt soms wel alsof Hazy Malaze een uitvlucht voor je is.
“Dat is ook zo. Ik heb al die tijd in een band willen spelen. Ik werd soloartiest omdat ik nooit de goede mensen om mij heen had. Ik wilde eigenlijk niet eens zingen. Het enige wat ik wilde was gitaar spelen zoals Keith Richards of Johnny Ramone. Op een gegeven moment dacht ik dat het er nooit van zou komen. Ik legde me daar maar bij neer. Dromen komen niet altijd uit en het leven is soms zo. Een jaar nadat ik dat geaccepteerd had, kwam opeens Hazy Malaze.”
Er komt ook een tweede Hazy Malaze-plaat uit?
Ja, die is al klaar en we spelen vanavond een paar nieuwe songs. De titel van het album wordt Black Out Love. Ik werk ook aan een nieuwe soloplaat. Daar heb ik al zo'n maand aan gewerkt en zodra we terug zijn, ga ik daarmee verder. Je ziet het, het loopt allemaal door elkaar. Het is nu een ontzettend spannende tijd voor me. Vooral live heb ik de tijd van mijn leven. Deze band is de beste waarin ik ooit heb gespeeld. Het is ook deze muziek waarin ik geloof. Ik heb er niet veel twijfels over.”
Het is wel een heel lange tournee.
“Ja, het is een lange tournee en fysiek is het soms heel zwaar. We rijden soms uren. Laatst reden we hele dagen naar Scandinavië om voor vijftien mensen te spelen, maar dat maakt me allemaal niet uit. Ik zou wel wat meer dagen kunnen gebruiken om een paar nieuwe nummers in te oefenen. Het repertoire voor deze tournee is nogal beperkt en we spelen daarom vaak dezelfde nummers.”
Is jouw solowerk geschikt om met de band te spelen?
“Ik denk van wel. Anderen vinden misschien van niet. Sommige mensen die serieus fan zijn van mijn solomuziek hebben een bloedhekel aan Hazy Malaze. Ik begrijp het ergens wel. Als je van een singer-songwriter houdt die heel introverte songs schrijft, zoals ik dus deed, dan is het niet leuk om opeens een band te horen die vunzige rock-'n-roll-muziek in de traditie van James Gang speelt. Het geeft die mensen een zeker gevoel van misleiding. Mij maakt het niet zoveel uit. Ik maak mijn eigen muziek."
Maar het recente coveralbum Return in Kind voldeed wel aan de verwachtingen?
“Weet je, ik heb verschillende karakters. Soms heb ik de behoefte om droevige muziek te maken, maar alleen omdat ik dat zo voel. Aan de andere kant wil ik soms gewoon rocken.”
Wil je met het verzamelalbum een bepaalde periode afsluiten?
“Die compilatie, Leaving Traces, was niet mijn idee. Ik heb de nummers wel uitgekozen, maar het idee kwam van de platenmaatschappij. Die tien jaren zijn snel voorbij gegaan, dat realiseerde ik me toen ik een korte periode naar mijn eigen nummers luisterde. Ik ben altijd maar voor tien procent tevreden met wat ik uitbreng, dat is niet anders voor de nummers op Leaving Traces. Het is nu tijd voor iets nieuws.”
Als ik naar jouw muziek luister, moet ik altijd denken aan Californië. Datzelfde heb ik met Gene Clark en Jackson Browne. Wat zit er precies in het leidingwater aldaar?
“Ik denk dat het duidelijk is waar ik vandaan kom. Ik heb al mijn platen daar opgenomen. Het frappante is dat mijn ouders uit New York komen. Hopelijk is het geen jatwerk. Ik kom er vandaan en dat komt tot uiting in mijn muziek. Dat heb je met retromuziek.”
Retromuziek?
“Ja, zo zou ik het wel willen noemen. Het zijn nieuwe liedjes en zelfs de productie is van deze tijd, maar het doet je terugdenken aan de zestiger en zeventiger jaren. En toch is er niet één van mijn platen waarop ik probeerde om exact hetzelfde geluid te krijgen dat iemand maakte in 1968.”
Wat probeer je dan?
“Weet je, ik luister echt niet de hele dag naar The Flying Burrito Brothers. Ik luister naar heel veel dingen als een muziekliefhebber. Het is niet alleen maar California dreaming voor mij, maar die streek zit wel in mijn soul. Ik ben net als jou ook een grote fan van Gene Clark, maar ik ben ook fan van Joy Division en ik houd evenveel van punkrock. Dat wil ik uitdragen in mijn muziek.”
Het viel me wel op dat die Gibson-gitaar van jou niet nieuw is. Neil Young heeft precies dezelfde. Heb je die soms van hem gestolen?
"Je hebt helemaal gelijk. Ik heb ongeveer tachtig procent van wat ik doe gestolen van Neil Young. Hoe kan je nou niet jatten van Neil Young? Maar eigenlijk is het niet de gitaar van Neil Young. Jerry Garcia en Frank Zappa speelden wel op eenzelfde type. Ik speel het apparaat op mijn manier.”
Hoe kom je aan die gitaar?
“De gitaar stamt uit 1969. Ik kocht hem op E-Bay, wat misschien een erg onpersoonlijke manier lijkt om zoiets aanschaffen. Ooit zwoer ik dat ik nooit een gitaar zou kopen op E-Bay, want je moet zoiets natuurlijk kunnen voelen en horen. Maar ik heb thuis nog zo'n SJ-Gibson en aanvankelijk kocht ik deze als back-up, zodat ik bij het breken van een snaar op de andere kon verderspelen. Er stonden foto's op E-Bay, maar het ding zag er werkelijk niet uit. Ze zeiden dat het een originele Gibson was uit 1969 die in een gospel-koor was gebruikt, maar daar geloofde ik aanvankelijk dus helemaal niks van. De gitaar zou dertig jaar lang door een kerkkoor in Detroit netjes zijn behandeld. Volgens de verkoper zou ik pas de tweede eigenaar zijn. Omdat die gitaar er zo hopeloos uitzag op de foto bood er niemand en kocht ik hem voor elfhonderd dollar, wat echt heel goedkoop is. Toen we bezig waren met de tweede plaat van Hazy Malaze arriveerde de gitaar in de originele koffer. In de koffer zaten behalve de gitaar twee foto's. Op eentje stonden de vrouw van de priester en zijn zoon met de gitaar in hun handen. De andere foto liet een promotieplaatje van een uitgedost gospelkoor zien. Ze noemden zichzelf The Guiding Light. Ik nam de gitaar uit de doos en nam vrijwel direct de solo op voor een nummer. Sindsdien is het mijn favoriete gitaar. Het is het enige materialistische bezit waar ik om geef. Je kan mijn laarzen nemen, je kan mijn auto jatten, maar deze gitaar die ik op E-Bay kocht is mijn derde arm.”
Het geluid viel me meteen op.
Het geluid is geweldig en ik kan er van alles mee doen. Het andere opmerkelijke aan die gitaar is dat ze toebehoorde aan ene Jesse en er een metalen plaatje opzit met de naam Solomon Gracen. Bovendien staat er een nummer bij. Ik was nieuwsgierig en vroeg Jesse, van wie ik dus de gitaar kocht, wie die Solomon was en waar die nummers precies voor stonden. Welnu, The Guiding Light speelde in sessies. De muzikanten leenden elkaars instrumenten en gaven niet veel om bezit. Het bleek dus dat Solomon Gracen die week het instrument in zijn bezit had. De cijfers bleken zijn sofinummer te zijn. Ik zal het straks aan je laten zien, maar ik geloof dat ik nu op moet. Je recorder is ook gestopt, zie ik.”
http://www.kindamuzik.net/interview/neal-casal/neal-casal-wilde-eigenlijk-nooit-zanger-worden/7593/
Meer Neal Casal op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/neal-casal
Deel dit artikel: