Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"De jongens van HIM kennen we al erg lang", aldus Aaron Eedy, gitarist van de Engelse band. "Ville (zanger Valo, FV) is al jaren fan van ons, hij komt altijd bij onze optredens kijken in Finland." De rollen waren in het verleden omgedraaid, maar daar maalt de Engelsman niet om. Eedy: "Uiteindelijk kun je het verschil in verkoopcijfers niet ontkennen." Dat het publiek een stuk jonger is tijdens de tour deert hem ook weinig. "We hebben juist met HIM getoerd om nieuwe fans te vinden. We merken soms dat veel mensen in het publiek niet blij zijn met ons als opener. Soms wordt er achteraf juist meer gejuicht. Dan heb je fans gewonnen." Paradise Losts eigen fans bekritiseren de band stevig. Vooral vanwege het verlaten van de metalwortels, maar ook vanwege de twijfelachtige livereputatie. Nieuw materiaal wordt strak gespeeld, het oude minder. Is het zo lastig inspiratie te vinden om 'As I Die' eeuwig te herhalen? "Je hoeft jezelf niet te inspireren," verklaart de gitarist, "het publiek inspireert me. Als zij ervan genieten, vermaak ik me wel. Hoewel ik dat altijd wel doe, ik geniet sowieso van optredens. De klassiekers vergeten we niet meer, daarom spelen we deze nummers maar één keer in de oefenruimte voor de tour. Anders wordt het saai."
Oude mopperaars
Ondanks het aantal koerswisselingen is de band betrekkelijk groot gebleven. Heeft de band de oude mopperaars wel nodig? "We hebben allerlei typen fans. Zeker sinds Symbol of Life (2002). Fans die Host (1999) en Believe in Nothing (2001) goed vinden en de opvolger daarvan ook hebben ontdekt. Maar door Symbol of Life keerden een hoop oude fans - die bij het uitkomen van One Second (1997) af zijn gehaakt - weer terug op het oude nest."
Regenachtige inspiratie
De collega's van My Dying Bride - tevens afkomstig uit Halifax - zijn wel altijd doom blijven spelen. Waarom Paradise Lost niet? "De jongens van My Dying Bride, die ik overigens al heel lang ken, zijn echt helemaal weg van doom. Zij werken naast de muziek, en doen wat ze willen doen. Ik zit al fulltime in de muziek sinds 1991. Zeker in de periode tussen Icon (1993) en One Second hebben we als een gek getoerd. Na Draconian Times (1995) sloeg de verveling een beetje toe. Als we geen andere weg in waren geslagen, zouden we het hebben opgegeven. Vijf verschillende Draconian Times achter elkaar, dat wilden de meeste mensen. Maar dat is voor ons geen optie."
Het gevoel achter de muziek blijft hetzelfde. Melancholiek. Waar blijven de fuifnummers? Of is het risico van afhakende fans dan echt te groot? "Het gaat me niet om het risico", reageert Eedy, die de vraag tegen de verwachting in serieus opvat. "Nee, niet echt. Het gaat om wat ons gevoel wil. Ons muzikale erfgoed bestaat uit bands die richting melancholiek neigen. Zoals de Sisters of Mercy en New Model Army, allebei uit onze regio. We kunnen wel van blije muziek genieten. We kunnen die alleen niet maken. Dat voelt niet goed."
Hoe komt het dat donkere kunst uit de regio Yorkshire een belangrijk exportproduct is? "Misschien ligt het aan het weer", zegt de Engelsman lachend. "Als veel bands uit je omgeving een grote overeenkomst hebben, neem je dat over."
Een harde toekomst
Eedy en bandmaten schrijven inmiddels aan een nieuw album. De laatste langspeler, In Requiem (2007), brengt potentieel een hoop oude fans terug. Wellicht de stevigste van de vijfkoppige band ooit.
http://www.kindamuzik.net/interview/paradise-lost/twee-decennia-melancholiek-met-dank-aan-paradise-lost/16911/
Meer Paradise Lost op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/paradise-lost
Deel dit artikel: