Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
"Voor mij begon hiphop rond '85 met Run DMC en DJ Jazzy Jeff, Beastie Boys, Public Enemy, eigenlijk de typical same old shit". Rjd2 (zijn moeder noemde hem Ramble Jon Krohn toen hij achtentwintig jaar geleden geboren werd) groeide op met hiphop, hoewel je op basis van Deadringer en zijn productiewerk voor anderen vermoedt dat er ook een liefhebber van indierock schuilt in de verlegen ogende jongeman. "Ik luister naar alle soorten muziek. Ik ben niet de grootste fan van indierock maar sommige artiesten vallen daar eigenlijk buiten. Sommigen kunnen gewoon ontzettend goed zingen en weten hoe een lied in elkaar steekt. Vroeger luisterde ik evenveel naar Michael Jackson, Tears For Fears en Depeche Mode als Run DMC."
Gek genoeg uit de eclectische smaak zich pas echt ondubbelzinnig op het onlangs verschenen Since We Last Spoke. In drie kwartier maak je hoofdknikkend, via heupswingend naar headbangend en weer terug een muzikale reis. "Ik vond het nieuwe album zelf beter. Op Deadringer stond materiaal dat er niet op had hoeven staan. Deze plaat is beter afgewogen. De boodschap is krachtiger, elk liedje is puntiger. Hoewel je misschien niet alles leuk vindt!" Voor de pure hiphopliefhebber is Since We Last Spoke inderdaad even schrikken.
Rjd2 is al een tijd een van de meest succesvolle producers in de hiphop. De undergroundstatus van de DJ is bewonderenswaardig met namen als El-P, Vast Air en Murs op zijn conto. Toch allemaal underground hiphopacts. "Voor mij is er geen verschil tussen hiphop die de hitlijsten haalt en hiphop die daar niet in komt. Het grootste verschil zit 'm de middelen. De een heeft vaak gewoon meer geld om iets te promoten. Ik geloof niet dat er nog echt iets is als underground. Een boel commercieel succesvolle artiesten willen underground klinken en zo ook andersom. Het wordt in de underground geaccepteerd dat je luistert naar major label-artiesten als Ghostface en Nas. De gemiddelde underground hiphopkid luistert daarnaar. Ik zie dat er niet meer zo'n groot gat is tussen underground en mainstream."
De huistovenaar van Definitive Jux heeft met Since We Last Spoke wel een enorme zwaai gemaakt. Het debuutalbum lag direct in het verlengde van de rauwe hiphop die het New Yorkse label al een tijd lang uitbrengt, maar de "moeilijke tweede" is een duidelijke zoektocht naar een toegankelijker, maar vooral gevarieerder geluid. Wordt Rjd2 zelf al gevraagd voor de grotere producties? "Er zijn wel dingen maar veel wijs ik af. Ik heb bijvoorbeeld wel Elbow, Polyphonic Spree en Massive Attack gedaan." Grappig genoeg zijn de eerste twee juist weer bands uit de indierockscene. "Nah, een band die als een psychedelische folkgroep klinkt vind ik niets te maken hebben met rock." Behoor je zelf dan tot een scene? "Ik ben begonnen met underground rap. Hoezeer ik het ook van me af probeer te schudden, dat is mijn start geweest. Ik ben er zelf in ieder geval niet meer mee bezig. Het is niet dat ik met alles wat ik uitbreng een statement wil maken." De diversiteit op Since We Last Spoke doet vermoeden dat de Krohn liegt terwijl hij je recht in de ogen aankijkt. "Ik wou alleen maar een goede plaat maken. Ik wist wel dat enkele liedjes voor veel mensen een uitdaging zouden zijn. Ik had niet de behoefte om te voldoen aan standaarden die gelden binnen hiphop, of rock, of sample-based music."
Since We Last Spoke luistert in ieder geval makkelijker weg. De producer mengt verschillende stijlen tot een verleidelijke cocktail: van "kunstzinnige" progrock tot een heerlijk Caribisch briesje en van spandex jaren '80-gitaren tot een staaltje puur turntablism. Moet er ook een ander publiek worden aangesproken? "Het zou mooi zijn als een breder publiek zou luisteren. Het is niet dat ik er alles aan doe om toegankelijke muziek te maken, ik houd er toevallig zelf van. Neem The Beatles of The Zombies. Het is toegankelijk maar tegelijk vaak bizar en experimenteel. Deze plaat vind ik overigens veel uitdagender dan Deadringer. Ik wilde wel dat het een plaat werd die gedragen werd door melodie in plaats van door raps die het maar voorstuwen." De uitdaging voor Krohn ligt meer in het gegeven dat de gemiddelde hiphopkid praktisch gillend wegrent bij het horen van de gitaarmuren in enkele van de nummers, in het bijzonder 'Through the Walls' of het zwerige 'Making Days Longer'. "I knew people were going to be so fucking mad about this. Daarom krijgt de plaat slechte recensies in hiphopbladen. Ik wil gewoon liedjes maken die telkens anders zijn, en juist geen geluid maken dat te definiëren valt."
Dat Since We Last Spoke bij sommigen niet goed valt is niet gek. De eerste twee nummers verwelkomen de luisteraar op heerlijk voortstuwende hiphoptracks maar dat moet je wel tegen rauwe gitaarritmes kunnen. Garagerock en hiphop komen op meerdere punten op de plaat mooi samen. Wat krijg je dan, een zwart én blank publiek? "Het publiek voor hiphop is sinds 1981 voornamelijk wit. Murs beschrijft dit op zijn nieuwe plaat precies. Rappers haalden goud in 1980 en om een miljoen te halen moesten er blanken zijn die de platen kopen. Er is in de geschiedenis van de Amerikaanse muziek nog nooit een plaat goud geworden waarvan 99,9% van de kopers zwart was. Daarmee zijn rapshows ook altijd grotendeels wit geweest. Het verschil is nu dat ook blanken hiphop maken, dat was voorheen niet zo."
Met Deadringer kreeg Rjd2 zoveel lof toegezwaaid dat het voor het label wel even slikken geweest moet zijn toen de eerste demo's voor Since We Last Spoke opdoken. "Ja, dat kun je wel zeggen. Ze vonden het wel goed maar hadden wel de angst dat we de hiphopkids ermee zouden verliezen. Maar het wordt ook aantrekkelijk voor een ander publiek." Mist Krohn zoveel in hedendaagse producties dat hij het zelf allemaal maar in zijn eigen werk stopt? "Voor een soloalbum probeer ik zoveel mogelijk te laten gebeuren, maar wanneer ik de beats produceer voor bijvoorbeeld Vast Air doe ik wezenlijk iets anders. Vergeleken met mijn eerste plaat is de nieuwe veel warmer, beter afgemixt. Ik wil liedjes maken zoals je die binnen hiphop niet veel hoort. Zoals ze dat in de jaren '60 deden, een meer traditionele aanpak. Ik heb het in ieder geval niet van thuis meegekregen, behalve The Beatles, want mijn moeder had voornamelijk muziek van bijvoorbeeld Kraftwerk en Philip Glass."
Since We Last Spoke is uitgebracht door Definitive Jux/PIAS
http://www.kindamuzik.net/interview/rjd2/rjd2-ik-wist-dat-mensen-hier-vreselijk-kwaad-over-zouden-zijn/6557/
Meer RJD2 op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/rjd2
Deel dit artikel: