Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Berichten over een 'rätselhafte Dame' die 'unnahbar' is en een hekel heeft aan interviews, doen het ergste vrezen. De middag voor haar optreden tijdens het festival De Nachten (Antwerpen) blijkt het eigenzinnige Zwitserse talent Sophie Hunger in de lobby van haar hotel echter de vriendelijkheid zelf, ondanks dat ze vandaag een paspoort is kwijtgeraakt. "Ik weet niet of ik mysterieus ben. Eigenlijk is iedereen voor zichzelf een mysterie. Zelf begrijp ik niet echt wat ik aan het doen ben."
Over het omgaan met de pers heeft Hunger zo haar eigen opvattingen. Ze vertelt over de 27 regels die ze onlangs voor zichzelf heeft opgesteld, die voortdurend kunnen veranderen: "Een daarvan is 'zeg nooit iets dat voor jezelf belangrijk is tegen een journalist, omdat hij bezig is iets te verkopen'. Dat wat ik zeg wordt getoetst aan de economische waarde die het voor hem heeft." En de geïnterviewde dan? Die heeft toch ook vaak iets te verkopen? "Jawel, maar ik wil voorzichtig opereren. Ook wat sponsoring betreft. Ik ben me er zeer wel van bewust dat ik onderdeel ben van een materialistische wereld, maar ik probeer zo onafhankelijk mogelijk te blijven. Dat is niet altijd makkelijk."
Zwitserland
Haar Werdegang van frontvrouw in een lokaal succesvolle indierockband uit Zürich tot boegbeeld van de alternatieve Zwitserse muziekscene verliep daarentegen zonder problemen. Dat die scene, op enkele uitzonderingen na, internationaal niet hoog aangeschreven staat, beaamt ze. Maar Hunger vindt het moeilijk te zeggen of dat komt door een gebrek aan infrastructuur zoals goede optreedplekken en fatsoenlijke radiostations. "Zwitserland is een erg klein land en, net als België, verdeeld door talen. Bovendien zijn de mensen eraan gewend om muziek uit Engeland en Amerika te consumeren. Een cultuur van luisteren naar eigen artiesten is er dus niet."
"Wat met mij gebeurde," gaat ze verder, "was bijzonder in de zin dat ik als Zwitsers-Duitse in feite in het Franstalige gedeelte begonnen ben." Zo staat ze onder de hoede van een in Lausanne gevestigd management annex platenlabel, dat in de herfst van 2008 haar eerste studioalbum Monday's Ghost uitbracht, afgelopen voorjaar gevolgd door 1983. Het eigen taalgebied heeft de nog altijd in Zürich wonende Hunger dus via een omweg bewerkt. Dat, gevoegd bij de meertaligheid van haar repertoire, maakt haar wellicht bij uitstek tot een Zwitsers fenomeen. "Ik weet het niet, ergens heengaan is altijd makkelijk voor me geweest. Bovendien heb ik nog nooit een verband gezien tussen wat ik doe en de plaats waar ik woon."
Dikke kans dat haar achtergrond daar iets mee te maken heeft. Per slot van rekening is Hunger (echte naam Emilie Jeanne-Sophie Welti) de in 1983 in Bern geboren dochter van een diplomaat en woonde ze als kind onder meer in Londen en in Bonn. "Ik voel me op veel plekken thuis. Grenzen ervaar ik niet echt. Ik zou niet weten waarom ik niet in Frankrijk of in Duitsland zou kunnen spelen. Omdat ik Zwitserse ben? Waar ik kan optreden, waar ik een publiek heb, daar ga ik."
Meertaligheid
"Ik weet zeker dat ik anders schrijf in een andere taal", vertelt ze in nagenoeg accentloos Engels wanneer de meertaligheid van haar repertoire ter sprake komt. "Taal is niet vergelijkbaar met wiskunde: er zal altijd iets veranderen bij een vertaling. Dan vindt er een transformatie plaats en ontstaat iets nieuws." Wanneer ze zelf met een nieuwe song bezig is, komt de bijpassende taal vanzelf, antwoordt Sophie desgevraagd. "Eén keer heb ik het anders geprobeerd te doen, bij wijze van test. Ik schreef een liedje in het Engels. Daarna maakte ik er een Duitse tekst bij. Toen ik het zong leek het helemaal nergens naar."
De taal mag voor de cosmopolitische Zwitserse dan geen probleem zijn, voor een artiest van het Europese continent blijft het veroveren van de Engelstalige markt een moeizame klus. "Het gaat ook om hun ding. Ze hebben de popmuziek en alles wat erbij hoort uitgevonden", zegt Hunger. Niettemin is haar ster, vooral in het Verenigd Koninkrijk, rijzende. Deze zomer speelde ze met band op het festival van Glastonbury. "Ik stond te trillen op mijn benen. Op Glastonbury is te zien dat het publiek echt met die muziek is opgegroeid. Ze raken niet over hun toeren wanneer je een goeie stem hebt. Die hebben ze namelijk vaker gehoord. Het is geen houding, ze weten er gewoon veel van. Als ik daar optreed voel ik dat bij de Engelstalige nummers ieder woord meteen effect sorteert. Dat is dus het niveau waar ik naar streef."
http://www.kindamuzik.net/interview/sophie-hunger/sophie-hunger-singer-songwriter-zonder-grenzen/20887/
Meer Sophie Hunger op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/sophie-hunger
Deel dit artikel: