Onze laatste liverecensie.
Onze laatste albumrecensie.
Ons laatste interview.
Onze laatste video.
Gitarist/toetsenist Jimmy Martin (het bandlid dat het zo koud heeft op de foto) wil wel toelichting geven. Naast muzikant en wandelende muziekencyclopedie is Martin ook popjournalist voor onder meer The Quietus, want te merken is aan de manier waarop hij antwoord geeft op de per mail gestelde vragen. Waar veel muzikanten zich beperken tot eenregelige antwoorden, daar antwoordt Martin soms in hele essays.
Jullie spelen op Eindhoven Psych Lab, een festival dat zich, zoals de naam al aangeeft, richt op psychedelische muziek. Maar wat is dat eigenlijk, 'psychedelische muziek'? Jullie worden vaak in die categorie geplaatst, maar jullie muziek heeft niet heel veel te maken met die uit de psychedelische periode van de late jaren zestig. Dat geldt ook voor bijvoorbeeld Suuns en Nisennenmondai. Vind je dat het label 'psychedelisch' wel op Teeth of the Sea geplakt kan worden?
"We hebben nooit het label 'psychedelisch' proberen te vermijden, omdat het tamelijk breed en verrijkend is. Enorm veel van de muziek en cultuur waar we van houden kan onder die noemer geschaard worden, van bands zoals Heldon en Aphrodite's Child tot films als Altered States and El Topo. Tegelijkertijd willen we niet worden gezien als een retroband of een bepaalde traditie volgen. Als er één doel is dat we altijd hebben nagestreefd, is het om iets te maken dat de hoofden van mensen doet ontploffen op een manier die ze nooit hebben zien aankomen. Ik denk dat het probleem met het 'psychedelica'-ding is dat het gebruikt kan worden als een soort verzamelbak van alle muziek die is beïnvloed door de late jaren zestig, wat voor praktisch alle moderne gitaarmuziek geldt. Bands die klinken als tweedegeneratie versies van The Brian Jonestown Massacre vervelen me behoorlijk, maar het lijkt erop dat er een echt kadersvernietigend principe achter Eindhoven Psych Lab zit. Dat er bands als Nisennenmondai op de affiche staan, bewijst dat wel. Hoe diverser, hoe beter, als het aan mij ligt."
Er staan nogal wat Britse bands op het festival. Hoe staat het eigenlijk met de huidige Britse scene? Ik heb de indruk dat er behoorlijk wat interessante bands zijn, maar dat veel daarvan - en dan niet alleen jullie, Factory Floor en Hookworms, maar ook meer toegankelijke acts als Future of the Left en Turbowolf - nauwelijks voet aan de grond krijgen in de mainstream. Voor mijn gevoel was het juist in Groot-Brittannië vroeger gemakkelijker om erkenning te krijgen met een afwijkend geluid."
"De mainstream kan inderdaad behoorlijk deprimerend zijn momenteel. Glastonbury en Reading waren altijd behoorlijk alternatieve festivals, maar zijn verworden tot enorme wereldwijde mediafenomenen die afschuwelijke acts als Rita Ora en Macklemore & Lewis boeken. Dat gezegd hebbend: het is ook gemakkelijk om door een roze bril naar het verleden te kijken. Bands die nu culthelden zijn met een bijna goddelijke status als bijvoorbeeld Saint Vitus speelden soms voor tien tot twintig mensen op een avond toen ze op tournee waren met Cathedral in 1990.
Vanuit ons gezichtspunt is het sowieso moeilijker om het Britse circuit te zien als een scene. Het is meer dat er een stel bands is die op dezelfde soort optredens speelt en het is meteen overduidelijk met welke je affiniteit hebt. We hebben nooit het gevoel gehad dat we mainstreamacceptatie als een prioriteit moesten stellen, want daar komt enorm veel bureaucratie, compromis en, uiteindelijk, teleurstelling bij kijken. We hebben allemaal een hoop zogenaamde 'mislukte rocksterren' ontmoet en dat heeft ons een helder signaal gegeven dat je die mentaliteit te allen tijde moet vermijden en je alleen moet focussen op de muziek. Volgens mij is het prima mogelijk om als band te bestaan en je eigen agenda te bepalen en je eigen voorwaarden te stellen en tegelijkertijd zo weinig mogelijk te maken te hebben met de meer deprimerende aspecten van de muziekbusiness. We zijn gelukkiger als we shows kunnen spelen en lol kunnen trappen met bands die we respecteren en waarvan we genieten, zoals Esben & The Witch, Gnod, Thought Forms, The Cosmic Dead of East India Youth. Hopelijk inspireren we elkaar dan ook. De hoofdprijs hoeven we niet binnen te halen. Alleen al dit jaar hebben we zoveel gereisd en zoveel geweldige optredens gedaan, dat we ook niet echt zien waarom dat zou moeten."
Hoe is het om als band vanuit het peperdure Londen te werken? Jullie speelden eerder op Roadburn en Incubate in Tilburg en nu dus in Eindhoven. Er wordt vaak gezegd dat in zulke plaatsen dat soort initiatieven gemakkelijker van de grond komt dan in het voor Nederlandse begrippen al dure Amsterdam. Dan moet Londen helemaal lastig zijn voor zowel bands als zalen.
"Londen is duur, maar het grootste probleem in de UK is het gebrek aan middelen voor de kunst in vergelijking met veel andere Europese landen. Er is een cliché dat toeren op het vasteland van Europa geweldig is, maar toeren in de UK een kwelling en dat is half waar: het publiek is hier meer blasé en de promotors kunnen genadeloos op geld gericht zijn. Dan is men ook nog veel minder beleefd en ruimdenkend in het Britse clubcircuit. Vooral het Londense publiek is enorm blasé; die zijn erg verwend. Ik denk dat het nu veel moeilijker is om te doen dan wat bands in de jaren tachtig deden: van een uitkering leven om het creatieve pad te volgen. Zonder die cultuur had je nooit een My Bloody Valentine, Pulp of Suede gehad en ook niet de underground grindcore en death metal rond de labels Earache en Peaceville.
Er zijn toch wel genoeg fantastische mensen die hier in Londen shows organiseren. Je hebt toffe clubs als Cafe Oto, Corsica Studios, The Lexington en Power Lunches en een aantal geweldige bands. Nogmaals: filter het slappe spul en de muziekbusinessbullshit eruit en richt je op de concerten die je wilt zien en leuke mensen."
Voor jullie laatste plaat Master noemen jullie een enorm breed scala aan invloeden: van Goblin via Slayer en Pete Swanson tot Pete Cowley. Voor zover ik die ken, kan ik ze ook vrij gemakkelijk uit de muziek oppikken - een gedeelte van 'Inexorable Master' lijkt me bijvoorbeeld een eerbetoon aan Slayergitarist Jeff Hanneman - maar toch hebben jullie wel een eigen geluid. Het is bijna een soort collage: als je dichtbij staat, zijn het allemaal kleine stukjes, maar van veraf wordt het iets geheel nieuws.
"Dat idee van een collage is wel een vleiende manier om ernaar te kijken. We hebben er geen enkele moeite mee onze invloeden bloot te geven. Bands die daar moeilijk over doen, hebben daar volgens mij uiteindelijk alleen zichzelf mee. Mijn hele leven al ontdek ik bands via andere bands. The Misfits via Metallica, Neu! via Stereolab, en zo nog vele anderen. Ik zie daar geen bezwaar in. Er zijn zeker invloeden van zeer specifieke artiesten te horen op Master, uit allerlei genres. We zijn altijd zelfverzekerd genoeg geweest om te denken dat ons referentiekader zo groot is, dat we ons niet druk hoeven te maken dat we als een pastiche van een bepaalde artiest of stijl gaan klinken.
Het stukje in 'Inexorable Master' is inderdaad een zeer expliciet eerbetoon aan Jeff Hanneman; ik ben blij dat je dat hebt gehoord. Hij overleed kort voor we het opnamen en hij heeft een aantal van mijn favoriete riffs geschreven, inclusief die uit het midden van 'Angel of Death', wat nog steeds mijn favoriete riff allertijden is. Ik ben altijd een zeer uitgesproken voorstaander geweest van mijn grootste invloeden, van Helios Creed in Chrome tot Richard Pinhas in Heldon en verder naar Patrick Cowley en Labradford. Hoe meer mensen door mij naar die muziek gaan luisteren, hoe beter."
Jullie hebben voor het album ook t-shirts gemaakt met daarop 'Master, Master, Master, Master', een verwijzing naar Master of Puppets van Metallica in het lettertype van Master of Reality van Black Sabbath. Van alle invloeden die ik hoor op Master, zijn dat er nu twee die ik er net niet uit haal. "We houden van beide platen (in alle eerlijkheid ik meer dan de anderen, want ik ben de grootste metalhead in de band) en het kietelde ons dat die twee platen de derde albums van beide bands zijn, net zoals Master dat voor ons is. Maar verder dan dat gaat het inderdaad niet; het was gewoon een grappig idee voor een shirt."
Jullie hebben alternatieve soundtracks gemaakt voor de film van 1984 onder de titel The Last Man en voor A Field in England. Als ik het goed heb is Teeth of the Sea of de terugvertaling naar het Engels van de Franse of Italiaanse titels van Jaws. 'Filmisch' is ook nog eens een term die vaak valt in verband met jullie muziek. Hoe belangrijk is cinema voor de band?"
"Ja, Jaws heet Les Dent de la Mer in Frankrijk. Oorspronkelijk heetten we Jaws, maar dat moesten we veranderen omdat er al een stuk of drie anders Jawsen waren. Eerlijk gezegd is Teeth of the Sea ook gewoon een betere naam.
Film is verder inderdaad enorm belangrijk voor ons als band. Soundtracks zijn altijd een grote invloed geweest. Ik denk dat je vrij expliciet kan horen dat we houden van Ennio Morricone, Goblin, Angelo Badalamenti, Ligeti en zo. Mijn favoriete plaat van dit jaar, naast de nieuwe van Swans, is Mica Levi's soundtrack voor Under the Skin. Echt adembenemend en een schop onder de kont voor ons, een teken dat we er echt een schepje bovenop moesten doen. Verder zijn de atmosfeer, de esthetiek en de spiritistische ontwerpen van regisseurs als Nicholas Roeg, David Cronenberg, John Carpenter, Alejandro Jodorowsky en Ken Russell en het plezier van het kijken naar films als de 1980 versie van Flash Gordon diep in ons bewustzijn geïnfiltreerd op een manier die onze muziek eindeloos inspireert."
Zijn jullie ooit gevraagd om de soundtrack te maken voor een nieuwe film?
"Dat zouden we geweldig vinden, hoewel het wel afhangt van het project, natuurlijk. Onze droom zou zijn om dezelfde soort symbiotische relatie te hebben die Popol Vuh had met Werner Herzog of Badalamenti heeft met David Lynch. Als de Herzog of Lynch van morgen zo goed zou willen zijn contact op te nemen: we zijn er klaar voor!
Gaan jullie ook iets doen met dat visuele aspect op Eindhoven Psych Lab, bijvoorbeeld via achtergrondprojecties?
"Wij zijn erg blij dat Johnny O., visueel meesterbrein en één helft van ons label Rocket, de projecties voor ons gaat verzorgen in Eindhoven. Ik kende zijn lichtshows al een tijdje voor we met hem gingen werken en bevriend raakten, vooral van The Heads. Daar bliezen ze me altijd weg, dus ik prijs me nog steeds gelukkig dat hij voor ons het collectieve derde oog van het publiek bewerkt."
(Teeth of the Sea - You're Mercury live in 2010 met projecties van Johnny O.)
Master, maar jullie muziek in het algemeen, lijkt vaak gebaseerd op thema's van dystopie. Jullie hebben bijvoorbeeld ook dat project Last Man gedaan. Klopt dat en zo ja, waar komt die fascinatie vandaan?
"De term 'dystopie' is zo een overgebruikte term als het op onze band aankomt, dan er nu een ban ligt op het gebruik van het woord tijdens het repeteren. Het komt omdat JG Ballard een van onze grootste invloeden is. Haast ongemerkt worden we aangetrokken door de atmosfeer van zijn boeken. Onder onze vroege invloeden zijn ook trashy b-films als Hardware, horrorfilms als Videodrome en schrijvers als Iain Sinclair, Guy Debord en het concept psychogeografie. Dat is allemaal in ons geïnfilteerd en zo zijn we tot onze esthetiek gekomen."
Op Master komen ook wat samples voorbij. In 'The Servant' bijvoorbeeld "November, in what remains of the city". De plaat opent met een Duitse voordracht, 'Leder'. Wat kan je daarover vertellen?
"De dialoog op 'The Servant' is geen sample, maar geschreven door bandlid Sam en voorgedragen door een vriend van ons die Patrick Wray heet. Ik kan me herinneren dat Sam zei dat hij vindt dat Patrick overkomt als een kruising tussen Alan Bennett en Genesis P-Orridge op de opname en dat klopt wel. Ik kan niet precies zeggen wat Sam precies heeft geïnspireerd voor de tekst, maar ik weet dat hij gek is op detectives en misdaadromans en dat heeft duidelijk zijn invloed gehad op die track.
De Duitse opening is een kort gedicht. We wilden een aftrap van het album met een sfeer die ligt tussen die van 'Asylum' (waarmee Crass' The Feeding of the 5,000 begint) en het intro van Jane's Addictions Ritual de Lo Habitual. Een Duitse vriend, Andrea, heeft het op verschillende manieren voorgedragen en het klonk gewoon een stuk cooler in het Duits."
Jullie hebben altijd een enorme hoeveelheid apparatuur mee, inclusief kwetsbare analoge synthesizers. Is dat niet problematisch voor een relatief kleine band als Teeth of the Sea?
"We hebben maar één kwetsbare analoge synthesizer en dat is de extreem temperamentvolle Roland Juno-60 en ja, dat veroorzaakt problemen! Dat ding live gebruiken is soms als een vervelend kind naar een bruiloft meenemen, maar hij klinkt zo goed dat ik zeer terughoudend ben in het gebruik van de reserveoptie.
De hoeveelheid spullen kan onhandig zijn, maar alleen toen we naar SXSW gingen werd het echt een handicap. Het hoort er bij als je een onconventionele band bent. Bedenk ook dat we niet Dream Theater zijn; het meeste van wat we hebben is versleten en uit elkaar aan het vallen!"
Jimmy Martin maakte speciaal voor KindaMuzik ook een Spotify-playlist met de muziek die Master beïnvloed heeft:
http://www.kindamuzik.net/interview/teeth-of-the-sea/teeth-of-the-sea-allesetende-cultuurhaaien/25060/
Meer Teeth of the Sea op KindaMuzik: http://www.kindamuzik.net/artiest/teeth-of-the-sea
Deel dit artikel: